Hoofdstuk negen: Update • 9.2

Harry zag hoe Louis zijn wenkbrauwen fronste, maar uiteindelijk toch gewoon instemmend knikte. Toch had hij nog steeds geen zin om heel het verhaal te doen. Louis ging dit niet leuk vinden, en eigenlijk kon hij hem ook geen ongelijk geven. Er was geen zekerheid dat Jules braaf haar mond zou gaan houden.
‘Ga je het nu nog zeggen Styles?’ zei Louis ongeduldig. Hij hield er helemaal niet van wanneer iemand rond de pot bleef draaien. Dat duidde er meestal op dat het geen goed nieuws was, verre van dat zelfs. Zijn woorden leken Harry echter wel uit zijn trans te halen. Hij begon dan ook langzaam te praten.
‘Ze weet alles nog,’ mompelde hij zo zacht mogelijk. Het was een wanhopige poging het onverstaanbaar te laten klinken. Helaas had Louis, net zoals hijzelf, een uitstekend gehoor. Hij had perfect kunnen staan wat zijn beste vriend had gezegd.
Ergens verwachtte Harry nu een hele woede uitbarsting, ondanks de belofte die Louis had gedaan. Tot zijn grote verbazing leek die helemaal niet te komen, alleen een ongelovige blik was in zijn ogen af te lezen.
‘Dat meen je niet.’ Louis’ stem klonk zo beheerst dat het gewoonweg eng was. Harry rolde een keer met zijn ogen en begon nu zelf ook geïrriteerd te geraken. Natuurlijk meende hij het niet, hij zei dit om Louis voor de gek te houden.
‘Ik meen het wel Lou, doe niet zo idioot,’ antwoordde hij dan ook nors. Hij wist dat hij het recht eigenlijk helemaal niet had om zo te doen, Louis daarentegen had er alle recht toe. Alleen leek hij die nu niet op te eisen.
‘Ik denk niet dat ik op dit moment de idioot ben,’ wierp Louis terug in Harry’s richting. Hij zei het op een rustige manier, maar aan de ondertoon was te merken dat hij hier helemaal niet blij mee was. In zijn ogen was er eigenlijk nog maar één oplossing voor dit probleem. Iets anders kon hij gewoon niet bedenken.

‘Wat? Dat kun je niet maken Louis!’ riep Harry geschrokken uit toen hij hoorde wat de noodoplossing zou zijn. Er moest toch wel iets anders te vinden zijn om de hele situatie op te lossen?
‘Wat wou je anders gaan doen?’ vroeg Louis op zijn beurt weer. In zijn ogen was er gewoon niets anders wat ze er tegen konden doen. En als Harry het niet wou doen, zou hij het nog wel even snel willen afhandelen. Daar had hij totaal geen problemen mee.
‘Ik ga haar niet vermoorden,’ besloot Harry zelfzeker. Het voelde gewoon niet goed aan als hij daaraan dacht. Normaal gezien had hij er geen problemen mee om mensen dood achter te laten, maar er was iets anders aan haar. Hij zag haar in ieder geval liever levend dan levenloos in één of ander donker steegje.
‘Waarom niet? Het is niet dat je het nog nooit eerder hebt gedaan.’ Louis had zo het idee dat er nog wat meer achter zat, alleen vreesde hij ervoor dat hij het eruit zou moeten gaan sleuren. Het leek er in ieder geval niet op dat hij van plan was om het uit zichzelf te gaan vertellen. Dat gebeurde wel vaker wanneer er iets aan de hand was.
Harry wist niet wat te antwoorden en sloeg zijn ogen neer. De donkere aarde onder zijn schoenzolen werd opeens een stuk interessanter dan al het andere dat zich om hem heen bevond. Ondertussen viel bij Louis de euro terwijl Harry er zelf nog geen besef van had. Zijn ogen werden dan ook groter bij de gedachte.
‘Zeg me dat het niet waar is Hazz,’ bracht hij geschrokken uit.