Hoofdstuk negen: Update • 9.1

Hoofdstuk negen: Update


‘Hazz!’ Een vrolijke stem deed de jongen met de bruine krullen opkijken van zijn avondmaal. Eigenlijk had hij gewoon een nietsvermoedende wandelaar uit het bos geplukt. De mensen zouden dan gemakkelijker denken dat het een ongeluk was. Het perfecte alibi voor hem dus. Het verbaasde hem echter dat Louis hem zo makkelijk had kunnen vinden.
‘Wat doe jij hier Lou?’ wou hij dan ook direct weten. Zijn lippen waren bedekt met een rood goedje en ook op zijn shirt waren enkele bloedvlekken zichtbaar. Dat moest hij straks maar meteen wassen voordat iemand het zou opmerken. Zijn tong gleed langs zijn lippen, het zou namelijk zonde zijn om het heerlijke bloed te verspillen.
‘Ik wou weten hoe het ermee staat, maar je was niet thuis. Al was het niet moeilijk om je hier te vinden hoor,’ antwoordde Louis netjes op zijn vraag. Met zijn armen voor zijn borst geslagen, leunde hij nonchalant tegen een dikke boomstam. Het bloed dat uit de wonde van de wandelaar drupte trok zijn aandacht, maar hij probeerde zich nu te beheersen. Hij zou straks zijn eigen eten wel zoeken.
Naast Harry kreunde de wandelaar pijnlijk door de bijtwonde die hij hem bezorgd had. Tot nu toe was hij bewusteloos geweest, maar hij kwam weer stilletjes bij zijn positieven. Met een diepe zucht nam Harry de jonge wandelaar bij zijn haren. Met een vertekende grijns keek hij naar de man, die vurig hoopte op een overlevingskans.
‘Momentje Louis, ik moet deze kerel even uit zijn lijden verlossen,’ verklaarde hij voor zijn beste vriend. Hij trok de man overeind, en door zijn handen op de juiste plekken bij zijn hoofd te zetten kon hij er een goeie draai aan geven. Na een luid gekraak was het wel duidelijk dat de nek brak. Harry liet hem weer los, en het lichaam zakte als een lappenpop in elkaar. Zonder enig gevoel van medelijden stapte hij over het lichaam heen.

‘Sadist,’ mompelde Louis zachtjes, maar met een brede grijns op zijn gezicht. Hij had absoluut geen medelijden met de wandelaar. Daar was hij al enkele eeuwen overheen. In het begin vond hij het vreselijk om mensen te doden, maar nu was het gewoon routine. Het was zijn manier van overleven.
‘Drie keer raden van wie ik dat geleerd heb,’ antwoordde Harry daar weer op. Natuurlijk had hij heel wat trucjes van zijn beste vriend geleerd. Al was hij nog lang niet zo wreed tegenover zijn slachtoffers dan Louis was. Die laatste hield ervan om hun te pesten en om hen te zien lijden. Hijzelf maakte er gewoon vlug een einde aan, geen onnodige spelletjes.
‘Doesn’t matter. Ik wil weten hoever je staat,’ kwam Louis weer tot de kern van de zaak. Hij vond dat Harry nu toch wel al een tijdje in het appartement woonde, en dus al genoeg tijd had gehad om wat uit te vogelen. Alleen de blik in zijn ogen verraadde al dat er iets grondig mis was.
‘God Styles, wat heb je nu weer gedaan?’ Harry rolde een keer met zijn groene ogen, en porde met de top van zijn schoen in de losse aarde. Louis zou het niet leuk gaan vinden als hij hem zou vertellen dat ze alles nog wist. Nog erger zelfs: zijn krachten werkten niet eens op haar. Toch niet voor lang in ieder geval.
‘Je moet me beloven dat je rustig blijft.’ Dat was de voorwaarde die hij stelde. Hij wist dat Louis best wel uit zijn slof kon schieten, en dat was nooit goed. Hij wou er dus zeker van zijn dat hij mooi rustig zou blijven wanneer hij zijn uitleg deed.