Hoofdstuk zeven: Hallucination • 7.3

Harry bevond zich nog steeds op het dak en keek naar het meisje dat nog steeds op het balkon stond. Nja, ze was inmiddels wel op de grond gaan zitten en staarde voor zich uit. Hij dacht zelfs even te zien dat ze sliep, maar daar was hij helemaal niet zeker van. Om zichzelf niet onnodig te verraden luisterde hij naar haar hart dat klopte. Het aantal slagen had duidelijk afgenomen, wat verraadde dat ze inderdaad in slaap was gevallen.
Zonder enig geluid te maken klauterde hij weer naar beneden waarna hij met een gracieuze beweging terug stabiel op zijn benen stond. Hij kon haar onmogelijk gewoon buiten achterlaten. Ze zou nog gaan doodvriezen met de kou die er ’s nachts heerste. Hij zou het wel voorzichtig moeten aanpakken zodat ze niet wakker zou worden.
Met een klein zuchtje, waardoor er weer een wit wolkje zichtbaar werd, zakte hij langzaam door zijn benen. Voorzichtig schoof hij één van armen onder haar knieholten en de andere plaatste hij op haar rug. Het kostte hem natuurlijk helemaal geen moeite om haar op te heffen. Voor hem woog ze gewoon praktisch niks.
Langzaam kwam hij weer overeind met Jules in zijn armen. Gelukkig stond de deur die terug naar haar slaapkamer leidde nog een stukje open. Hij plaatste zijn voet tussen de opening en duwde hem zo nog een stukje verder open. Dit alles deed hij zo rustig en stil mogelijk. Tot nu toe waren haar ogen nog steeds gesloten en leek ze niet te beseffen wat er nu allemaal met haar gebeurde. Ze zou eens moeten weten..
Zonder enige problemen wist hij zich in de richting van haar bed te begeven. Op dit moment was hij echt ongelooflijk gelukkig met zijn uitstekend zicht, anders was hij al lang ergens tegenop gelopen. Bij de rand van het bed stopte hij en boog hij lichtjes voorover. Voorzichtig legde hij haar lichaam op het zachte matras neer. Dit zou in ieder geval al een stuk makkelijker liggen dan de harde, koude vloer van het balkon.

In een trage beweging haalde hij zijn armen weer onder haar lichaam vandaan. Door die kleine verplaatsing draaide het meisje zich lichtjes om, om vervolgens weer stil te blijven liggen. Harry bleef voor enkele seconden naar haar kijken. Helaas kon hij niet ontkennen dat ze echt wel een knap iemand was, zelfs voor een mens.
Zijn vingers sloten zich om het frisse stof van haar dekens heen en legden die over haar heen. Zo zou ze het tenminste weer een beetje warmer krijgen in de loop van de nacht. Zijn vingers dwaalde echter af naar haar donkere haren waar ze langzaam door gleden. Toen hij besefte waarmee hij bezig was trok hij zijn hand snel weer terug. Waarom had hij dat nu weer gedaan?
Om er niet langer geconfronteerd mee te worden verliet hij haar slaapkamer weer. De deur van het balkon trok hij weer netjes dicht. Alsof ze nooit naar buiten was gegaan. Het was misschien ook wel beter als ze er zo over dacht.
Het werd nu ook voor hem tijd om terug naar huis te gaan.