Hoofdstuk zeven: Hallucination • 7.2

Kleine witte wolkjes vlogen door de lucht telkens wanneer hij zijn adem uitblies. Het toonde aan dat het buiten aan het vriezen was, maar dat voelde hij niet. Hij bevond zich op het kleine balkon voor de grote raam in Jules’ kamer. Hij zorgde er wel voor dat ze niet zou opmerken dat hij er was. Ze zou hem niet zien, hij was een meester in het verbergen van zijn aanwezigheid. Eén van de eigenschappen van een roofdier, wat hij was.
Het vreemde was, dat hij eigenlijk niet wist waarom hij hier was. Hij kon eigenlijk niks doen, alleen wat op haar balkon zitten. Maar er was iets wat hem telkens weer naar haar toetrok, al probeerde hij dat sterk te negeren.
Met wat moeite trok hij zijn blik los van het raam zodat hij haar niet meer kon zien. Hij kon dit hele zaakje beter vlug gaan handelen zodat hij weer terug naar huis toe kon gaan. Dan kon hij Louis tenminste eens gaan vertellen dat hij zijn werk altijd perfect afhandelde. Alsof hij echt het risico ging nemen dat iemand achter zijn ware identiteit zou komen. Nja, degene die dat deden leefden nu helaas niet meer. Nogmaals het bewijs dat hij zijn zaakjes tot in de puntjes in orde bracht. Vele anderen van zijn soort konden daar nog een voorbeeld aan nemen. Die werkten nogal slordig.
Her en der zag hij nog enkele doffe lichtjes die na een tijdje ook weer gewoon verdwenen. Die duidden op mensen die ook maar eens in hun bed kropen. Als hij nu niet op het balkon had gezeten, dan had hij ook in zijn bed gelegen. Ja, zelfs hij had zijn nachtrust nodig, ook al had hij wel genoeg met twee uurtjes. Die zou hij straks wel gewoon gaan benuttigen, ofwel zou dat gewoon morgen gebeuren. Er was toch niemand die hem zijn bed uit zou sleuren. Met name Louis dus.

Zijn ogen schoten naar de zilverkleurige klink toen die zachtjes bewoog. Het was voor hem genoeg om te weten dat hij zich uit de voeten moest maken. Het zou namelijk nogal raar zijn als er een jongen op je balkon zat, terwijl die niet eens je huis was binnen gegaan. In zijn hoofd overliep hij in een moordend tempo de opties die hij had.
Het dak leek hem de beste oplossing te zijn op dit moment. In een simpele beweging wist hij zich dan ook omhoog te werken. Voorzichtig ging hij op de dakpannen zitten en hield zich daar voor de rest gewoon stil. Hij verwachtte niet dat ze een eeuwigheid op haar balkon ging blijven staan. Althans, dat hoopte hij.
Jules duwde de deur open en stapte de frisse buitenlucht in. Ze sloeg haar armen direct om haar eigen lichaam heen om de kou af te weren. Ze was ook weer zo slim geweest om niet even een vest aan te trekken, maar ze moest gewoon weten of er iemand op haar balkon zat. De takken van een boom konden het namelijk niet zijn.
Voorzichtig schuifelde ze naar de balustrade toe en bleef daar stilstaan. Langzaam liet ze haar handen zakken die dan bleven rusten op het koude metaal. In eerste instantie viel er helemaal niets te zien, maar ze voelde zich nog steeds niet op haar gemak. Het leek alsof er iemand naar haar keek, iemand die ze zelf niet kon zien.
Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond toen ze over de slapende stad uitkeek. Het was fijn om een keer van de stilte te genieten, zonder de geluiden van voorbijrijdende auto’s. Zonder mensen die druk pratend door de straten liepen. Het was gewoon een keertje helemaal stil. Misschien had ze zich wel gewoon ingebeeld dat er iemand op haar balkon stond. Het was waarschijnlijk gewoon beter om terug in bed te gaan liggen en proberen te slapen. Wie weet was het zelfs maar een gewone droom.