Hoofdstuk zes: What the hell • 6.3

‘Ik ga niet naar een dokter toe, Matthew.’ Mompelde Jules zelfzeker. Niets wat hij zou zeggen zou haar kunnen overtuigen. Die dokter zou veel te veel vragen gaan stellen, en ze zou er dan zelf niet eens antwoord op kunnen geven. Het enige wat ze zeker wist was dat ze de wonde sinds gisterenavond had. Blijkbaar was ze in één of andere club geweest, maar de rest van de avond was gewoon één zwarte vlek in haar geheugen.
‘Kom op, je kunt hier echt niet mee blijven rondlopen.’ Drong Matthew nog wat verder aan. Hij kon duidelijk zien dat ze pijn had, en dat zinde hem helemaal niet. En er was daarbij ook helemaal geen reden om niet te gaan als die man haar alleen maar wou helpen.
‘Ik zei dat ik niet naar een dokter ga.’ Dit keer kwamen de woorden een stuk duidelijker uit haar mond, maar ze klonken dan ook harder. Een doordringende blik werd richting de jongen geworpen waardoor hij even verbaasd opkeek. Hij was het niet gewend dat Jules zo aangebrand op hem reageerde. Helemaal niet.
‘Waarom niet?’ Ze moest wel een erg goede reden hebben om niet te gaan. Met een vragende blik in zijn ogen keek hij zijn beste vriendin aan. Dit was niet het meisje dat hij zo goed kende. Dit was een samenraapsel van alle slechte eigenschappen die ze in zich had, en dat vond hij niet leuk.
‘Wat moet ik tegen die man zeggen?’ Ze wierp haar armen hulpeloos de lucht in en liet ze daarna weer met een diepe zucht zakken. Het was niet onlogisch dat Matthew helemaal niet snapte waarom ze niet gewoon kon vertellen wat er was gebeurd. Zo moeilijk was dat toch helemaal niet om te doen?
‘Wat moet ik hem zeggen als ik zelf niet eens weet hoe ik hier aan kom?’ Dit keer klonk haar stem weer ongelooflijk zacht. De laatste woorden waren bijna een fluistering, maar toch kon Matthew perfect verstaan wat ze zei. Al klonken die woorden nogal vreemd in zijn oren.

‘Je moet je toch wel herinneren hoe je aan zoiets komt?’ Jules haalde een keer diep adem en liet de lucht langzaam weer ontsnappen via haar mond. Ze had ook echt als een volslagen idioot geklonken toen ze het aan hem uitlegde. Nog even en ze zouden haar nog gaan opsluiten in één of ander gekkenhuis. Ze begon zich inmiddels zelf al af te vragen of ze niet aan het doordraaien was.
‘Geen idee, het is gewoon één grote, zwarte vlek in mijn geheugen.’ Ze had natuurlijk ook gemakkelijk kunnen liegen, maar daar had ze geen behoefte toe. Ze had nooit de intentie gehad om tegen hem te liegen, nooit. Al had ze dat op sommige momenten beter wel kunnen doen.
‘Misschien heeft er iemand wel iets in je drinken gedaan gisteren.’ Suggereerde Matthew stilletjes. Het was eigenlijk de enige logische verklaring die hij op dit moment kon bedenken. Het was ook niet vreemd, er liep daar genoeg crapuul rond die meisjes drogeerden voor hun eigen pleziertjes. Je las tegenwoordig gewoon niets anders meer in de kranten.
Jules zou graag willen dat ze die woorden kon ontkennen, maar dat kon ze gewoon niet. Het was best mogelijk. Maar wie zou er dan zo gemeen kunnen zijn om haar met zo’n wonde achter te laten? En hoe was ze gisteren dan in godsnaam in haar slaapkamer terecht gekomen?
Zoveel vragen, maar o zo weinig antwoorden.