Hoofdstuk vier: You idiot • 4.2

‘Meen je dat nu serieus Lou?’ Harry had tot nu braafjes zitten luisteren naar het plan dat Louis hem vertelde. Naarmate hij in zijn verhaal vorderde begon hij het steeds minder leuk te vinden. Hij was echt niet van plan om voor babysitter te gaan spelen. Er waren heus wel belangrijkere dingen die hij te doen had, en dat wist Louis maar al te goed.
‘Ja, ik meen het. Het is je eigen schuld Harry.’ Het zag er niet naar uit dat hij Louis nog zou kunnen ompraten. Eenmaal hij een idee in zijn hoofd had zitten kon je er gewoon niets meer aan veranderen. Soms kon dat positief zijn, maar op dit moment was het echt zo negatief als wat. Harry liet een diepe zucht ontsnappen als teken dat hij wel moest toegeven.
‘Dus ik moet haar echt de hele tijd in de gaten gaan houden?’ Hij waagde zijn laatste poging om eraan te ontkomen. Hij had echt geen zin om een mens de hele tijd te volgen, het was verdomme zijn voedsel.. Hij hoorde erachteraan te gaan in plaats van het te bekijken vanuit een troepje struiken ofzo. Louis knikte tevergeefs streng.
‘Tenminste tot je zeker weet dat ze zich echt niks meer herinnerd.’ Voegde hij er daarna nog aan toe. Het was echt niet de bedoeling dat Harry voor altijd haar in de gaten ging houden, maar ze moesten zekerheid hebben. Ze moesten zeker weten dat het meisje niks verder zou vertellen. Anders kon het fataal worden voor hen allemaal.
‘En hoe denk je dat ik haar moet gaan vinden?’ Harry keek Louis doordringend aan en zat nu helemaal op de rand van de zetel. Dit was weer één van zijn pogingen om eraan te ontkomen, alleen zou het ook deze keer weer niet gaan lukken.
‘Gaat niet werken Hazz. Je hebt me net zelf verteld dat je haar naar huis hebt gebracht. Ik stel voor dat je daar dan gewoon begint.’ Harry kon zichzelf om dit moment wel gewoon neerslaan en vloekte in zijn gedachte dan ook een keer goed. Waarom was hij ook zo stom geweest om zo gedetailleerd te vertellen?

Het was niet moeilijk om nog een leegstaand appartement te vinden in de stad. Beiden dachten ze dat het wel handig zou zijn als Harry daar een tijdje zou verblijven. En daarbij zou het ook een heel stuk minder opvallen bij de rest van de mensen die overal nog rondliepen. Het was namelijk niet de bedoeling dat iemand iets door zou hebben.
‘Als je maar wel weet dat ik weiger om naar die school te gaan.’ Waarschuwde Harry zijn beste vriend. Hij had echt geen zin om de hele dag achter een saaie schoolbank door te brengen. En daarbij, hij was jaren geleden al naar school geweest, dat was al meer dan genoeg voor hem.
‘Hoe wou je haar dan in de gaten houden?’ Wou Louis op zijn beurt weten. Hij vond dat het niet meer dan logisch was dat hij haar daar ook een beetje in het oog zou houden. Daar waren namelijk nog meer mensen aan wie ze het zou kunnen vertellen.
‘Ik verzin wel wat, maar ik ga niet naar die school.’ Harry legde vooral de nadruk op het laatste deel van zijn zin. Ook hij kon heel gemakkelijk duidelijk maken wat hij wou en wat niet. En dit was dus één van de dingen die hij absoluut niet wou.
‘Oké dan, jij moet het weten..’ Mompelde Louis uiteindelijk maar gewoon toegevend. Hij wist dat hij Harry nergens toe kon dwingen, en dat ging hij ook helemaal niet proberen. Hij was al lang blij dat hij hem zo gemakkelijk had kunnen overtuigen het te doen. Hij had al moeilijkere gevallen meegemaakt.