Hoofdstuk drie: Moving on • 3.2

De gangen van de school waren gevuld met leerlingen die hun boeken uit hun kluisje gingen halen. Dat was dan ook precies wat Jules van plan was. Ze ging namelijk echt niet de hele dag al haar boeken meeslepen. Ze werd echter afgeleid door een jongen die net een boek weglegde. Een lichte glimlach vormde zich op haar lippen bij het zien van zijn gestalte. Hij leek haar echter nog niet gezien te hebben.
‘Olàà amigo!’ De jongen had duidelijk niet door dat ze nu naast hem stond waardoor hij lichtjes schrok. Hij herstelde zich alweer vlug toen hij zag dat het Jules was die hem vrolijk begroette. Met een grijns gooide hij het deurtje van zijn kluisje weer dicht.
‘Je liet me schrikken.’ Merkte hij droog op waarna Jules tevreden glimlachte. Dat was dus exact het effect wat ze wou bereiken. De jongen tegen wie ze nu aan het praten was heette Matthew Hastings. Ze waren al een hele tijd goeie vrienden, en zelfs meer dan dat.
‘Yeah, dat maakt de stand dus 40-38 voor mij!’ Riep Jules vrolijk uit. Ze hadden er een wedstrijdje van gemaakt om elkaar te laten schrikken. Het was een stom idee, maar het was iets tussen hen wat gewoon niet meer wou stoppen. En daarbij had ze nu eindelijk eens een voorsprong kunnen nemen op hem.
Matthew grinnikte zachtjes om haar vrolijkheid, het zag er best schattig uit. Hij slingerde zijn tas weer fatsoenlijk over zijn schouder heen en boog toen lichtjes naar haar toe.
‘Wacht maar, ik haal je wel weer in.’ Hij was niet van plan om zich gewonnen te geven tegenover haar. Daarvoor hield hij teveel van hun spelletje. Voordat hij zich weer terugtrok drukte hij nog een zachte kus op haar lippen.
‘Ik zie je tijdens de pauze weer, goed?’ Jules glimlachte breed en knikte toen bevestigend. Ze keek hem nog even na toen hij naar zijn eerste les van de dag liep. Misschien was dat wel iets wat ze beter ook kon gaan doen, maar dan moest ze eerst even haar boeken gaan nemen. Dat had ze nog steeds niet gedaan door de afleiding die ze net had.

Na snel haar Wiskunde boek genomen te hebben, liep Jules in de richting van het juiste lokaal. Ze was niet echt een held in cijfers. Zelfs het onthouden van een lokaalnummer vergde al veel moeite van haar. Ze was eerder iemand die zich beter voelde in de talensector. Daar kon ze tenminste bij volgen en snapte ze wat er werd uitgelegd. Bij Wiskunde was dat net helemaal omgekeerd.
‘Aha, mevrouw Mitchell, u hebt toch besloten om te komen opdagen zie ik?’ Een irritante stem vulde het lokaal toen Jules naar binnen stapte. Kennelijk had ze het dus toch nog klaargespeeld om te laat te komen. Niet dat het haar veel kon schelen, maar haar leerkracht leek het minder leuk te vinden.
‘Geloof me, als ik de kans had was ik niet eens gekomen.’ Mompelde ze binnensmonds toen ze zich naast Emily op een stoel liet zakken. Haar tas belandde naast het kleine tafeltje op de vloer.
‘Wat zei u?’ Haar hoofd schoot omhoog toen de oude vrouw, die er voor leerkracht moest doorgaan, naast haar stond. Voor een oude vrouw wist ze zich toch nog verdomd snel te verplaatsen. Niet dat ze zo oud was, maar zo zag ze er in ieder geval wel uit.
‘Niets mevrouw. Het spijt me dat ik te laat ben.’ Verontschuldigde ze zich snel, dat was namelijk waar dat mens op te wachten zat. Ze knikte dan ook even tevreden en liep weer naar voren toe om de klas aan te spreken.
‘Goed, neem jullie boek op pagina 45.’ Beval ze de leerlingen die in haar klas zaten. Met veel gezucht werden er heel wat pagina’s omgeslagen.
‘Gosh, wat haat ik cijfers.’ Emily grinnikte zachtjes om de woorden van Jules.