Death
Lieve Fred,
Het spijt me zo. Ik weet dat je het niet zo had gewild, maar wat moet ik dan? Iedereen om me heen gaat dood door mijn schuld en het enige wat ik eraan kan doen is zelf weggaan, voor altijd. Als ik dood ben, zal er niemand meer voor mij hoeven sterven. Ik zie je snel weer.
Ik hou van je,
Mary
Ik lees het briefje nog eens over en geef hem dan aan Sam, die meteen ermee wegvliegt. Na zijn vertrek heb ik spijt, hij heeft geen bestemming. Ik had hem beter zelf kunnen houden, ík ga immers naar Fred toe. Ik kijk even over het randje van de hoge rots waar ik op sta. Ik voel geen angst meer, een deel van mij is zelfs enthousiast om weer naar Fred te kunnen, naar mijn moeder, mijn vader. Ik glimlach bij de gedachte aan iedereen die ik weer zal zien. Met mijn ogen gesloten en mijn armen gespreid laat ik me over de rand vallen. Een gevoel van vrijheid en rust overspoelt me. Hier kom ik dan. Op naar de eeuwigheid. Op naar mijn niets.
“Yes, Fred and this will be our nothing.”
Reageer (44)
Ik zat te huilen toen ik het las.
1 decennium geledenMaar waarom heb je Mary dood laten gaan??
Waarom heb je Fred dood laten gaan??
Ik vond het al erg dat hij dood was maar nu vind ik het nog veel erger.
Omg, ga je nu nog een klein stukje schrijven over hoe ze elkaar weer tegen komen in de hemel ?
Sorry meis, maar je verhaaal is gwn té goed
1 decennium geledenJe had ook het gedeelte moeten schrijven waarin haar lichaam uit een splat.
1 decennium geledenMENS ik huil nu.
1 decennium geledenWAAROM IS JE VERHAAL VOORBIJ?
Nou, daar ga ik dan. De meest überlange reactie ooit geven. Deze reactie is nog maar bij de tweede zin en toch ben ik er al 20 minuten mee bezig. Ik had namelijk geen flauw idee hoe je een U- umlaut moest typen. Dus heb ik eerst 10 minuten lopen zoeken totdat mijn moeder met het hele slimme idee kwam om dat ding gewoon in te voegen.
)
1 decennium geledenIk voelde me net de koning van Spanje toen die ontdekte dat de wereld wel degelijk rond was. Geen idee hoe die zich gevoeld moest hebben, maar waarschijnlijk net als ik als ik naar de u-umlaut zoek.
Ik weet nu al niets meer, dus dat gaat helemaal goedkomen.
Oké, misschien gaat het toch niet goed komen, nu ga ik echt idiote dingen typen en op het laatst word ik weer serieus omdat ik dan ga vertellen hoe leuk ik deze story vond. Maar nu eerst, ter ontspanning en Fred en George verhaaltje dat ik al eens geschreven had. Het is zielig en grappig dus dat gaat he-le-maal goed komen:
George keek in het water en zag een weerspiegeling van zichzelf, van Fred.
Snel keek hij weg naar het kasteel. Zweinstein lag aan gort, dat was niet vreemd als je bedacht dat het pas één uur geleden was dat Harry Voldemort had verslagen. Hij had genoeg gehad van de blijdschap die in de Grote Zaal heerste. Fred zou nooit meer blij kunnen zijn en hij dus ook niet. Hij zou nooit meer kunnen lachen zonder Fred, nooit. Hij zou nooit meer gelukkig kunnen zijn. Hij dacht terug aan vroeger, toen Fred er nog was:
Je zag nog net twee roodharige kopjes boven de rode bank uitsteken.
De bank in kwestie stond in de leerlingenkamer van Griffoendor, waarin de twee roodharige even veilig waren voor Vilder.
Die waarschijnlijk buiten het portretgat vol ongeduld op hun stond te wachten en dingen tegen zijn kat mompelde.
‘En wat zal hij nu tegen zijn geliefde Mevrouw Norks zeggen’ Zei George met een glimlach die de afgelopen uren niet van zijn gezicht verdwenen was.
‘Waarschijnlijk iets in de trant van; het afschaffen van duimschroeven belachelijk, Perkamentus-‘ Fred kon de stem van hun vijand zo goed nadoen dat George had durven zweren dat Vilder zelf achter hun stond.
Dat was echter niet het geval en opgelucht gingen ze weer verder met hun onderzoek.
Vier uur later waren hun magen zo hard aan het rommelen dat ze elkaar amper konden verstaan en waren ze allebei een beetje paranoïde geworden.
Dat kwam vooral door Percy die koste wat het kost wilde uitvinden waarmee zijn broertjes nu weer bezig waren. Hij was er drie uur geleden mee begonnen. Hij was woedend aan komen benen, wat niet echt verrassend was. Vervolgens had hij een halfuur lopen schreeuwen.
‘HOE DURVEN JULLIE EEN MESTBOM IN VILDERS’ KANTOOR TE LATEN ONTPLOFFEN, WACHT MAAR TOTDAT MA HIERVAN HOORT. ZE ZAL-’
De rest was langs de twee jongens gegaan, ze konden zelf wel raden wat hun moeder zou doen als ze hierachter kwam. Percy moest en zou weten wat dat stukje perkament was waar ze de hele tijd mee zaten te “spelen” zoals hij het zo mooi kon zeggen. Toen had Fred de fout gemaakt dat ze helemaal niet zaten te spelen, maar dat ze serieus wetenschappelijk onderzoek aan het doen waren.
‘Nou geef dat dat maar even hier’ Zei Percy grimmig.
De tweeling was echter helemaal niet van plan om het stukje perkament aan hun broer te geven en waren snel naar boven gerend. Waar ze in alle rust verder konden werken – dat hoopten ze tenminste- want ze hadden even over het hoofd gezien dat Percy ook in hun slaapzaal mocht komen. Er was een achtervolging geweest die heel Griffoendor zich nog lang zou herinneren, Percy rende furieus achter de tweeling aan die lachend onder tafels door kropen. Nadat Bill hen tegen had gehouden en Charlie Percy een beetje had gekalmeerd was Percy mokkend afgedropen. Alleen hadden ze nu het probleem dat drie broers van hen wilden weten wat er op dat stukje perkament stond. Het antwoord was simpel; niets.
Er stond niks op het perkament, vier uur geleden was de tweeling ervan overtuigd geweest dat iemand met hun hersenen makkelijk de code kon kraken. Dat was nogal tegengevallen, het was hun nog steeds niet gelukt en het liep al tegen het spookuur.
‘Misschien moeten we maar stoppen’ George geeuwde.
Zijn broer knikte moe ‘Ja dat lijkt me ook beter, maar dan moeten we morgen verder tijdens de les’.
‘Nou’ Ondanks zijn vermoeidheid kreeg George het voor elkaar een glimlach op zijn gezicht te toveren.
‘Dan moeten we maar even oefenen op een goede smoes’.
Fred deed alsof hij aan een les tafeltje zat en tikte met zijn toverstok op het perkament terwijl hij dingen mompelde als ‘Sesam open u’.
‘Ahum wat bent u aan het doen Meneer Wemel’ George deed zijn best om Sneep na te doen.
‘We zijn toch geen plannetjes aan het beramen’ Ging hij verder.
‘Eigenlijk wel’ Zei Fred sarcastisch ‘Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb’ Voegde hij eraan toe.
George schoot in de lach en viel uit zijn rol ‘Ja dat is echt een fantastische smoes Frederick, als je alles wilt verraden’.
Fred luisterde niet naar zijn broer maar keek met grote ogen naar het perkament.
George volgde zijn blik en zei opgewonden ‘Dat- het staat er’!
Fred knikte met open mond.
De heren Maanling, Sluipvoet, Gaffel en Wormstaart presenteren met gepaste trots: De Sluipwegwijzer.
Stond er in zwierige letters geschreven.
‘Wauw’ Fluisterde George zacht ‘Maar hoe wis je hem’?
Fred fronste zijn voorhoofd, tikte toen met zijn toverstok op het perkament en zei luid en duidelijk ‘Snode plannen uitgevoerd’.
George klapte opgetogen in zijn handen ‘Wij zijn geniaal’.
Snel maakte Fred de kaart weer leesbaar en er verschenen weer woorden.
Gaffel groet de roodharige sluipers en complimenteert ze met het feit dat ze dit fantastische geheim hebben ontrafeld.
Sluipvoet is het volledig met gaffel eens en wil de roodharige sluipers erop wijzen dat er nog veel geheimen zijn om te ontdekken, of niet Maanling?
Hou je kop sluipvoet!
Maanling wil Sluipvoet er nog even op wijzen dat het in ieder geval geen geheim is dat Sluipvoet nog met een teddybeer slaapt.
Fred en George grinnikten even; dit was geweldig.
Gaffel wijst zijn mede-sluipers erop dat ze hun mond dicht moeten houden en vertelt zijn nieuwe vrienden erop dat ze deze gangen moeten vermijden:
Er kleurden vier gangen rood en ze zagen dat er ook een onder de beukwilg liep, maar dat die ook rood kleurden. George dacht dat hij wel wist waarom.
Sluipvoet wil er nog even aan toevoegen dat je weerwolven tegen het lijf kunt lopen als je de gang onder de beukwilg neemt.
Wormstaart vindt dat de roodharige veel plezier moeten hebben.
De woorden verdwenen en er kwam een kaart in beeld, ze zagen alles. Ook Percy die blijkbaar met Patricia Hazelaar in een leeg klaslokaal zat. Er kroop een gemene glimlach over Freds gezicht ‘Daar kunnen we hem mooi mee pesten…’.
Ze keken elkaar even aan en wisten dat van slapen die nacht niet veel zou komen.
Ook deze nacht zou er weinig van slapen komen, wist George. Het verdriet om het verlies van zijn tweelingbroer sneed als een mes door zijn har heen. Een traan rolde over zijn gezicht en zorgde ervoor dat er kringetjes in het water ontstonden. Zonder dat hij het zelf wilde stroomden de tranen over zijn wangen. Steeds sneller en steeds meer. Ze vielen allemaal met een kleine plons in het meer. Uren later viel hij uitgeput van het huilen in slaap. En hij droomde over twee kleine jongentjes, met een stuk perkament in hun handen.
Hij glimlachte; het was goed zo, hij kon nog steeds met Fred praten in zijn slaap, in zijn dromen. Fred was ver van hem vandaan en tegelijk zo dichtbij. Fred zou nooit meer weggaan.
Fred was hij. Hij was Fred. Niets zou hen kunnen scheiden zelfs de dood niet. En ooit zouden ze weer samen zijn. Fred en George net als vroeger toen twee kleine jongens mestbommen in Vilders kantoor gooiden…
Isn’t it beautiful? *pinkt traantje weg*
Ik voel me echt slim, ik heb gewoon deze reactie superdepuper lang gemaakt door er een verhaaltje aan toe tevoegen.
Mijn vader kijkt een tvprogamma en ik luister half mee en ik hoor iets raars dus herhaal ik dat woord vragend aan mijn vader.
Ik: De vegetarische Zwembond?
Vader: Nee, ze zeiden: de Koninklijke Belgische zwembond.
En dat was even heel boeiend om te vertellen. Maar Back to the point:
Mijn mening over dit verhaal.
Oh jee, daar komt ie....
Ik hield van dit verhaal.
Ik heb gehouden van elke letter, elk plaatje, elk onderschrift. Ik heb genoten van de mailtjes die verkondigden dat je weer een nieuw deel had gepost. Ik ben verslaafd geraakt aan dit verhaal en heb de afgelopen maanden geleefd voor dit verhaal.
want Nox, je bent goed.
en dan bedoel ik neit zo maar goed, dan bedoel ik echt heel erg goed.
Ik heb meegeleeft met de karakters. Hun pijn was mijn pijn, hun lach was mijn lach en hun grappen waren veruit geniaal.
Ik heb ze zien groeien, en nu heb ik ze zien sterven. Ik heb gehuild.
het was zo mooi verwoord, het was echt ronduit in een woord: Prachtig.
Ik heb gehouden van deze story en hoop dat ik nog van veel stories vanb je kan gaan houden.
Mijn complimenten voor het einde trouwens: Het is echt goed.
Nou Nox, dit wordt mijn laatste afscheidsgroet, mijn allerlaatste xxxx bij dit verhaal. Dus tot bij een andere story, Nox en ik hoop met heel mijn hart dat dat er nog heel veel zijn.(Heb je al spijt dat je geen vervolg hebt gemaakt?
xxxx, van één van je allertrouwste lezers en grootse fan: Fidem