1.4

Tom en ik gaan aan het hek staan, naast een meisje. Een van de weinige stukken aan het hek waar nog plek is. ‘Zie jij Milou?’ mompel ik terwijl ik mijn blik langs de meiden die in het veld staan glijden. ‘Milou staat voor,’ zegt het meisje dat naast me staat. Verbaasd kijk ik haar aan. Voor, juist. Ik weet niet eens welk kleur shirt dat ze aan hebben, wit of groen. ‘Vlak bij het goal rechts, in het wit.’ Het meisje naast me steekt haar arm uit en wijst in de richting van het goal. Daar staat Milou. Haar lichte haren heeft ze in een losse staart gestopt. Dankbaar kijk ik het meisje naast me aan. ‘Bedankt,’ glimlach ik, ‘ik ben Bill.’ Het meisje pakt mijn hand vast en schud hem. Ik wijs naar Tom. ‘Dat is Tom.’ Tom kijkt grijnzend naar het meisje. ‘Heey,’ mompelt hij en laat zijn blik over haar lichaam glijden. Ik rol met mijn ogen. Typisch Tom om dat te doen. Ik ben het ondertussen wel gewend van hem. Dat is iets waar we heel erg in verschillen. Tom is altijd op zoek naar meiden terwijl ik wacht op de ware.
‘Wat is jouw naam?’ vraagt Tom en kijkt haar nieuwsgierig aan. Het meisje draait een kwartslag en kijkt ons aan. ‘Wat denk je?’ grijnst ze. Tom kijkt haar dom aan en haalt zijn schouders op. ‘Geen idee?’ ‘Raad maar,’ glimlacht ze. Tom doet zijn mond dicht en kijk haar aan. ‘Kim?’ Het meisje glimlacht en schud haar hoofd. ‘Bill, help me eens,’ kreunt Tom. Ik grinnik even. ‘Angelique,’ mompel ik. ‘Nee man, geen Angelique.’ Het meisje lacht stilletjes om onze discussie. Wat moet ze anders. 2 mensen die ze niet kent proberen haar naam te raden. Ik zou hetzelfde gedaan hebben, als de halve wereld niet al mijn naam kende dan. Dat is wel een nadeel aan beroemd zijn. Iedereen kent en herkent je, waar je ook bent.

‘Kun je ons een hint geven?’ zegt Tom zo lief mogelijk na een hoop namen genoemd te hebben. Geen een van die namen was goed, maar hoeveel namen zouden er bestaan op de wereld?
‘A, B, C, D, E, F, G,’ zegt het meisje nadat ze enkele minuten nagedacht heeft. Verbaasd kijkt Tom haar aan terwijl hij de letters herhaalt. ‘Wat moeten we met die letters?’ murmelt Tom, overduidelijk niet te tevreden met zijn hint. Het meisje haalt haar schouders op en kijkt hem glimlachend aan. ‘Dat moet je zelf maar uitvinden,’ zegt ze met haar zachte, zoete stem. Tom kijkt hopeloos naar mij. Ik haal mijn schouders op. Het is zijn eigen schuld, hij vroeg ernaar.
Mijn aandacht richt ik op het veld. Je moet me niet vragen hoe het moet, maar om het zo eens een keer te zien is het wel leuk. Uit mezelf zal ik hier niet snel staan, of ik moet er een goede reden voor hebben.