1.3

Met een zucht stap ik uit de auto. Wat een half uur zou moeten zijn, is 2 uur geworden. Lang leve files in Duitsland. Met een diepe zucht gooi ik de autodeur achter me dicht. Wat ben ik blij dat ik vandaag niet meer in de auto hoef te zitten. Gordon opent de kofferbak en gooit mijn tas naar me toe. Behendig vang ik hem op. Tom komt aangelopen met 2 tassen, die van mam en die van zichzelf. Gordon haalt de laatste tas uit de kofferbak en kijkt bedenkelijk de koffer in. ‘Tom?’ roept hij, ‘wat moet er met jouw gitaar gebeuren?’ Elk jaar als we een familieweekend hebben neemt Tom zijn gitaar mee, het is een gewoonte geworden. Snel laat Tom beide tassen vallen en rent terug naar de kofferbak om zijn gitaar te pakken. Lachend loopt mam naar de tassen en pakt haar eigen tas. Vanavond logeren we met de hele familie bij mijn tante. Ze heeft een groot huis, dus het past er met gemak in.
Gordon drukt op de bel. Mijn tante doet open en begroet ons met een knuffel en drie kussen op onze wang. ‘Zo te zien heb je jouw gitaar weer meegenomen,’ glimlacht ze met een hoofdknik richting Tom. Tom grijnst breed en houdt zijn gitaar in de lucht. Mijn tante wijst ons de kamer waar we onze spullen in kunnen zetten. Als iedereen er is gaan we weer verder. ‘Tom, Bill?’ Tegelijk kijken we om. ‘Zouden jullie langs het hockeyveld willen rijden en Milou ophalen?’ Milou is ons nichtje, ze is de dochter van mijn tante en net 19 geworden. We knikken. Mijn tante pakt een klein opgevouwen briefje uit haar zak en geeft het aan mij. Ik vouw hem open en zie een adres staan. Tom en ik lopen naar beneden, vragen Gordon om zijn autosleutels en lopen naar de auto. ‘Wie gaat rijden?’ vraag ik. Tom gerist gelijk de sleutels uit mijn hand en kijkt me breed grijnzend aan. Ik rol even met mijn ogen. Dat is duidelijk bepaald.

Tom parkeert de auto op een grote parkeerplaats. Hij pakt zijn zonnebril en zet die op. Zijn muts trekt hij nog iets verder over zijn oren. ‘Kom je?’ Ik knik en stap uit de auto. We lopen het sportpark op en gaan opzoek naar de hockeyvelden.
‘Welke zou het zijn?’ mompelt Tom terwijl hij zijn blik over de verschillende hockeyvelden. Ik haal mijn schouders op. Hier ben ik ook nog nooit geweest. Ik heb niks met sport, dus waarom zou ik op een sportpark komen?
Tom en ik lopen langs de hockeyvelden. ‘Ik denk daarboven,’ mompel ik en wijs het veld aan. Tom volgt mijn vinger en knikt. Op een langzaam tempo lopen we naar het veld. Zo te zien zijn ze nog niet klaar met spelen.