#77.

Ik nam zijn hand vast en streelde het zachtjes met mijn duim. Daarna duwde ik het tegen mijn zin weg. Ik wist dat als ik hem nu kon aankijken, ik onbegrip in zijn ogen zou zien. Waarom moest dit alles zo moeilijk zijn? “Chaya?” fluisterde hij bijna onhoorbaar. Ik draaide me met mijn hele lichaam om zodat ik naar hem keek. Niet dat ik hem zag, het was daarvoor te donker op onze kamer. Ik nam terug zijn hand vast en begon terug cirkeltjes te draaien. Ik had nog steeds geen woord gezegd en net op het moment dat ik op het punt stond om in te dutten drukte Bill zijn lippen recht op die van mij. Hoe hij dat voor elkaar speelde in het donker was voor mij een raadsel. Zijn tong vroeg om binnengelaten te worden en ik voelde hoe het verlangen in me ontwaakte. Zachtjes opende ik mijn mond en gingen onze tongen aan het dansen. Nog steeds hield ik zijn hand vast. Het gedeeltelijk uit voorzorgen geweest, maar ik merkte dat zijn hand slap hing en hij dus niet meteen de intentie had om opnieuw mijn lichaam te betasten. Misschien had het wachten hem moe gemaakt, ik wist het niet. Het scheelde niet veel of ik was van plan om me over te geven, hoewel mijn verstand zeidat het niet mocht. Ik mocht geen risico’s nemen. Niet meer. Alsof mijn angst gehoord werd, werd een luide donderklap hoorbaar. Ik schrok me te pletter en onderbrak, net zoals Bill, onze passioneel getinte tongkus. Als klein kind had ik al niet van donder en bliksem gehouden en dat gold nog steeds. Voor mij bleef het nog altijd even beangstigend.
Bill had het blijkbaar opgemerkt dat ik erg geschrokken was ervan en trok me dichter tegen zich aan. Ik nestelde me dicht tegen zijn borst, waar ik me veilig voelde. “Ik hou van je”, fluisterde ik tussen twee lichtflitsen door. Ik kneep mijn ogen hard dicht, zodat ik niets meer zag. Mijn lichaam had zich opgekruld in een bolletje en wachtte bang de volgende klap af. “Weet ik”, antwoordde hij en hij drukte nog een kusje op mijn hoofdkruin. Kort daarna sloeg de donderklap genadeloos toe. Ik klampte me nog meer aan hem vast. Hij duwde me zo dicht mogelijk tegen zich aan en sloeg zijn armen stevig om me heen.

And the best EMA Worldstage Performance goes to.. TOKIO HOTEL 8D. Ah, toch nog íets positiefs. En ik vond dat filmpje behoorlijk schattig. We are the best fans in the world.
- Nee, ik heb me overigens níet dood gestemd.