#76. - HOOFDSTUK 8

De regen kletterde met grote snelheid tegen het slaapkamerraam. Het weer was er de voorbije dage niet beter op geworden. De wind gierde en weerhield me ervan om te slapen. Het was in de vroege ochtend als ik mijn gevoel mocht geloven. Ik kon me natuurlijk omdraaien om zo de wekker te zien die op Bill zijn nachtkastje stond, alleen was dat onmogelijk. Bill had zijn arm rondom mijn middel gewikkeld. Zo nu en dan trippelde hij heen en weer met zijn vingers over mijn heup. Hij was wakker, alleen mocht hij niet weten dat ik ook wakker was. Ik wist namelijk wat hij dan zou doen. Hetzelfde als hij de afgelopen vier dagen al deed. Of beter gezegd probeerde. Ik haatte het dat ik net nu wakker moest liggen. Ik kon best wat slaap gebruiken voordat ik naar het ziekenhuis moest. Aan de andere kant, zo had ik tenminste nog wat tijd om na te denken over het excuus dat ik zou gaan gebruiken. Nee, ik had nog steeds het lef niet gehad om de waarheid te vertellen. Ik kon het niet. Ik kreeg mijn geheim niet over mijn lippen. Ik mocht er niet aan denken hoeveel ingrijpende gevolgen het zou gaan hebben. Ik was er nog niet klaar voor en eigenlijk was ik er het liefst zo weinig mogelijk mee bezig. Niet dat ik daarin slaagde. Misschien was ik gewoon bang voor zijn reactie. En die van Tom. Of ik wilde gewoon geen medelijden en betutteling. Een zucht verliet mijn mond. Ik kon me zo hard aan mezelf ergeren dat ik er op bepaalde momenten geen raad mee wist.
Iets nats raakte mijn schouder. Ik schrok er even van, maar liet niets merken. Het was Bill die met zijn tong een cirkeltje maakte over mijn huid. Mijn zucht had me verraden. Hij wist dat ik niet sliep. Zijn hand gleed over de rand van mijn pyjamabroek. Het was de laatste tijd zo koud geworden dat ik het me niet meer kon permitteren om met een simpel slaapkleedje te slapen. Bovendien was ik verplicht om zoiets onsexy te dragen als ik geen verkoudheid wilde krijgen. Ik mocht mijn gezondheid niet op het spel zetten. Bill speelde gevaarlijk met het rekkertje van mijn pyjamabroek. Niet veel later gleed zijn hand naar binnen en streelde hij zachtjes mijn dij. Een halve minuut hield ik het vol, totdat ik besloot dat ik het hem niet kon aandoen. Ik wilde hem geen valse hoop geven, maar tegelijkertijd wilde ik hem niet teleurstellen. Alweer iets waar ik mijn hoofd kon over breken. Ik gleed met mijn tong langs mijn lippen, sloot mijn ogen voor een tweetal seconden en nam toen mijn besluit.