Up to the Capitol 2.1

Demian stapte voorzichtig naar voren, alle camera’s waren nu op hem gericht. Ik dacht toch echt dat ik Burgemeester Copeland naar adem hoorde proberen te happen. Hij had er vast nooit bij stil gestaan dat ook zijn zoon wel eens getrokken zou kunnen worden. Demian was zestien dus zat ook maar vier maal in de bol. Ze hadden geen honger in hun familie. Damian had zich nooit zijn naam hoeven ruilen voor bonnen waar je weer graan en olie voor kon krijgen. “Demian kom maar op het podium,”zei Annabel. Demian klom het podium op en ging naast Sloan staan. “Dames en heren de tributen van District 11 voor de 56ste Hongerspelen.”
Demian en Sloan gaven elkaar een hand zo als altijd gedaan werd. “Laat de spelen beginnen,”zei Annabel enthousiast. Toen begon er een paniekerige gedachten bij me op te komen. Had ik goeie tributen dit jaar? Was er een van de twee wel instaat om de spelen te kunnen winnen? Ik kon het echt niet aan om ze weer allebei dood te zien gaan. Ik voelde me zelf misselijk worden. Een paar seconden later zat ik kokhalzend op mijn stoel. Snel stond ik op, beende het podium af en gooide het er uit. Ik wist dat er geen camera’s mij gevolgd zouden zijn, de tributen waren veel te interessant. Ik voelde een tweede golf van misselijkheid op komen en gooide het er nog een keer uit. “Verdomme, Ali,” hoorde ik Lexus stem bezorgd. Ali… alleen mijn moeder, zussen en Milo noemde mij zo. Milo, nee daar wilde ik nu niet aan denken. Trainen begonnen te stromen. Ik voelde Lexus zijn handen om me heen om me te ondersteunen. Ik draaide mijn gezicht naar hem en keek met tranende ogen naar hem. “Ik kan het niet Lexus, niet weer, ik kan het niet,” zei ik huilend. “Sstt, Ali,”Lexus veegde de tranen van mijn gezicht. “Sstt.”
Ik keek hem aan in zijn prachtige ogen. “Alicedee, je moet. Je bent het Sloan en Demian verplicht. Als je wilt dat een van hun een winnaar wordt zul je er voor hun moeten zijn. Je heb een paar pracht tributen. Een van hun zou best wel eens kunnen winnen, met goeie begeleiding,” zei Lexus. Maar daar had ik zo mijn twijfels over. Ik was geen goeie mentor dat had ik de laatste vier jaar wel laten zien. Maar Sloan was sterk en atletisch gebouwd, ze werkte op het land en ging braaf naar school. Damian daar in tegen had nog nooit op het land hoeven te werken. Hij was wel goed gebouwd maar alles, maar dan ook alles werd voor hem gedaan.
Zou hij überhaupt we iets van kwaliteiten hebben?
“Alicedee je hebt het in je. Verdomme twijfel is niet zo aan je zelf!"
Lexus zijn peptalk leek een beetje te helpen. Ik voelde me een beetje beter.

Op dat moment kwamen Annabel, Sloan en Demian gevolgd door de burgemeester de achterkant van podium af. Snel veegde ik mijn gezicht schoon. Sloan keek me achterdochtig aan. “Alicedee Orincx zal jullie mentor zijn dit jaar,” zei Annabel tegen hun. Ik stak mijn hand uit naar Demian. “Hoi,” zei hij. Sloan nam ook mijn hand aan. “Heb je serieus staan kosten hier?” zei ze bot.
Oke, ik was er ook niet trots op maar ze moest niet denken dat de spelen een eitje waren. Ik voelde woede op komen en ogen vernauwde toen ik haar in me op nam. “Wacht naar dametje. In de arena piep je wel anders,” antwoordde ik net zo bot terug.
Ik zag haar, haar neus op halen. “Nou komen jullie, dan gang we jullie klaar maken voor jullie vertrek,” zei Annabel
“Alicedee kom je ook zo?”
Ik knikte.

Annabel en mijn tributen draaien zich om en lopen naar het gerechtsgebouw. “Zie je nou wel ze mogen me niet eens”
“Jullie moeten nog gewoon even aan elkaar wennen, Sloan draait wel bij”
Ik hoopte dat Lexus gelijk had. Want Sloan is nog steeds het zusje van mijn beste vriendin.
“Kom we gaan, ik help je tot je op de trein stapt,” zei Lexus.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. “Dank je”
Lexus is zo’n goeie jongen ik zou niet weten wat ik zonder hem moest.