Hoofdstuk 19.4

‘Floor?’
      Olivier’s zachte, breekbare maar rustige stem haalde haar uit haar gedachten. Ze zaten nog steeds op de badkamervloer in het donker. Op een gegeven moment had Olivier zich weer teruggetrokken en was hij weer in elkaar gedoken tegen de muur gekropen, maar hij had haar hand vastgehouden. Zo hadden ze een hele tijd gezeten, Floor wist niet hoe lang. Zelfs nadat het gesnik opgehouden was, waren ze zo blijven zitten.
      Gek genoeg waren Floor’s gedachten minder beangstigend geworden nu ze hem zo kwetsbaar zag dan ervoor. Ze wist nog steeds niet wat er met haar broer aan de hand was en ze vond het nog steeds spannend, maar haar gevoel van machteloosheid was afgenomen. Ze was er nu voor hem. Wat er ook was, ze zou hem helpen er doorheen te komen.
      ‘Ja?’ Floor antwoordde op dezelfde zachte toon.
      ‘A-als je liever naar de woonkamer wilt, dan kan dat, hoor. Als je reet koud wordt, ofzo…’
      Onwillekeurig moest ze glimlachen. ‘Ik zit hier prima.’ Dat was een kleine leugen, want haar rug begon te trekken en ze had het inderdaad niet warm. Maar ze wilde niet dat zijn verdriet weer getriggerd zou worden nu hij rustig was - dus hier in het donker zitten leek nu veiliger.
      ‘Het spijt me,’ zei Olivier breekbaar. ‘H-het spijt me dat - dat je me zo moet zien, en -’
      ‘Olivier.’ Ze gaf hem een kneepje in zijn hand. ‘Je hoeft nooit sorry te zeggen als je je emoties uit, oké? Ik ben allang blij dat ik er voor je kan zijn.’
      Hij snoof. ‘Ik snap niet hoe je dat doet,’ zei hij. ‘Het is zo typisch jij, dat je niet eens weet wat er met me is, maar toch zo - zo lief bent.’ Hoewel haar ogen al iets meer aan het donker gewend waren, kon ze zijn gezichtsuitdrukking moeilijk onderscheiden. Ook in zijn toon was niet duidelijk hoe hij dit bedoelde. Was het een compliment? Klonk het bitter? Het leek er tussenin te zitten.
      ‘Je bent mijn broer,’ zei ze zacht. ‘Ik beloof je dat ik er voor je ben. Zelfs als je iemand hebt vermoord.’ Het was een grapje, maar toen hij geen reactie gaf, werden haar ogen groot. ‘Heb je - je hebt toch niet -’
      ‘Wat? Nee, joh, gek.’ Nu moest hij toch lichtjes lachen. ‘Als dat je grens is, dan valt het al snel mee, hè?’Hij haalde diep adem voor hij zei: ‘Ik zit in de shit, Floor. In - in de geldshit.’
      ‘Oh.’ Haar opluchting moest in haar stem doorgekomen zijn. ‘En dus heb je eh - dingen gejat?’
      ‘Nee - of, nou ja…’ Hij trok zijn hand los en sloeg zijn armen weer om zijn benen heen. ‘Ik - ik heb het geld van jou voor - voor het cadeau van pap en mam -’ Hij begon te hakkelen. ‘Ik betaal het, dat beloof ik, echt, maar ik heb het nu niet - ik kan het nu niet -’
      Het geld voor hun nachtje weg in een hotel naar keuze. Daarom had hij waarschijnlijk zo vreemd gereageerd toen Floor had voorgesteld om alvast een datum te prikken. ‘Daar komen we heus wel uit,’ zei ze sussend.
      Er volgde een stilte, waarin Floor hoopte dat Olivier zou uitweiden. Toen hij dat niet deed, besloot ze het zelf te vragen. ‘Is dat waarom je niet meer studeert?’
      ‘Ja…’ zei hij aarzelend. Toen sloeg hij zijn ogen neer. ‘Deels.’ Hij fluisterde. ‘Ik heb een - ik heb een meltdown gehad tijdens mijn bestuursjaar. Er ging iets helemaal mis in de begroting, en als voorzitter moest ik dat verantwoorden, en ik kwam er niet uit, en…’ Hij slikte. ‘En daarna - daarna lukte het me niet meer om me erop te concentreren. Ik heb mijn bestuursjaar afgemaakt, maar het ging voor geen meter meer. En studeren lukte ook niet meer goed, ik haalde het ene na het andere vak niet. En toen kwam ik in de geldproblemen - en kon ik in september mijn studiegeld niet betalen.’ De laatste woorden waren een soort halve fluistering, alsof hij ergens hoopte dat Floor hem niet zou verstaan.
      Maar ze had hem wel verstaan. ‘Hoe ben je in de eh - geldshit - terechtgekomen?’ vroeg Floor.
      ‘Ik -’ Het bleef even stil. Toen volgde een diepe zucht. ‘Ik ben zo’n sukkel, Floor.’ Zijn stem begon weer te trillen. ‘Tijdens mijn bestuursjaar… Het werd me allemaal te veel. De drukke dagen, de feestjes, nachten doorhalen, alcohol, en zoveel verantwoordelijkheden… Op een gegeven moment kon ik nauwelijks meer in slaap komen. En als ik dan ‘s nachts in bed wakker lag, bleef mijn hoofd de hele tijd razen. Dat ik het nooit goed deed. Dat ik alles verpestte. Dat ik nóg meer moest doen.’ Zijn stem brak, en Floor hoorde dat hij zijn best deed om niet te snikken. Ze pakte zijn hand weer vast. Het leek hem weer moed te geven, want hij ging door: ‘Ik wilde die stem niet meer horen, en omdat ik toch niet kon slapen, ging ik - ging ik pokeren. Online.’ Hij slikte. ‘Eerst om lage bedragen. Om me van mijn gedachten af te leiden. Maar -’
      Toen hij niets zei, vulde Floor bijna geruisloos aan: ‘Maar het ging om steeds grotere bedragen?’
      Ze zag zijn silhouet knikken. ‘Elke keer als ik iets won, gaf me dat een enorme kick. Ik leek toch wél ergens goed in te zijn. Ik verdiende er geld mee. Dus ging ik het steeds vaker doen. Eerst vooral ‘s avonds, na de drukte van de verantwoordelijkheden. Maar al snel - al snel deed ik alleen nog maar dát. En toen ging er dus iets mis met de begroting wat ik had moeten zien. Ik had het moeten zien, Floor, het was mijn taak om dat te checken, en ik zag het niet omdat ik zo stom was geweest om al mijn tijd en energie in dat fucking poker te steken, en…’ Het lukte hem niet langer om het huilen te onderdrukken. ‘Ik b-ben zo s-stom…’