Hoofdstuk 19.1

Floor’s hoofd duizelde. Niet omdat Lysanne veel informatie deelde, maar om de inhoud van die informatie.
      Olivier studeerde niet meer. Al sinds de start van dit academiejaar. Floor probeerde het te rijmen met alles wat ze de afgelopen tijd had gezien en gehoord over haar broer - zijn gedrag op Mattie’s feestje, zijn gesprekken met hun ouders, zijn vreemde telefoontje van gisteren. Ja, het was haar opgevallen dat hij zich anders gedroeg dan anders. Maar waarom was hij gestopt met zijn studie? En - erger nog - waarom loog hij erover?
      Het bezoek van hun ouders kreeg plotseling een heel andere nasmaak. Daar was het constant over Olivier en zijn studie gegaan - net als altijd. Floor lette er niet eens meer echt op. Maar nu begreep ze Lysanne’s uitbarsting beter. Was Floor zo blind geweest? Waarom had ze niet gezien hoe Olivier erop reageerde? Hoe lang reageerde hij al zo op de vragen van hun ouders?
      ‘En ik - ik denk dat hij net in paniek weg ging,’ besloot Lysanne haar verhaal. ‘Hij klonk boos, maar zijn blik… Het gaat niet goed met hem, Floor. Echt niet goed.’
      ‘Ging hij naar huis?’ Het was niks voor Olivier om zonder gedag te zeggen te vertrekken. Althans, niet voor de Olivier van vroeger. De Olivier die gestopt was met zijn studie, die één of ander geheim bewaarde… Bij hem leek het wél te passen.
      ‘Ik weet het niet.’
      Floor ademde diep uit. ‘Ik ga hem bellen.’
      Lysanne beet op haar lip. Het ontging Floor niet dat er tranen in haar ogen stonden die ze duidelijk probeerde weg te slikken, maar Floor had nu geen ruimte om zich om haar vriendin en hun lastige relatie te bekommeren. Haar prioriteit lag bij Olivier, en ze toetste zijn nummer in.
      Hij ging vier keer over. Toen hoorde zijn stem: ‘Dit is Olivier, kan nu even niet bellen, bel je vast wel een keertje terug!’ Op de achtergrond van zijn voicemail klonk gelach van een groep jongens.
      Floor slaakte een zucht. ‘Hij neemt niet op.’ Even twijfelde ze, maar toen stond ze op. ‘Ik ga naar hem toe.’
      Lysanne knikte. ‘Wil je - wil je dat ik meega?’
      Ze aarzelde. ‘Ik denk dat het beter is…’
      ‘Dat je alleen gaat,’ beaamde Lysanne. ‘Dat denk ik ook. Maar - maar laat me alsjeblieft wel weten hoe het met hem gaat.’ Ze slikte. Haar emoties maakten ook iets in Floor los - maar het was zo’n mengelmoes van emoties dat ze daar nu niet de ruimte aan kon geven. Dat kwam later wel. Haar focus lag nu op Olivier. ‘Ja,’ zei ze enkel, en daarna pakte ze haar spullen.
      Haar hoofd draaide op volle toeren toen ze haar fiets van slot haalde. Ze had het dan ook nauwelijks door toen er plotseling iemand voor haar stond.
Niet zomaar iemand. Lukan. ‘Hé,’ zei hij met een glimlach.
      ‘Eh - hoi?’ Ze kon haar verbazing niet onderdrukken.
      ‘Ik fietste langs en zag je net naar buiten stappen. dus ik dacht, ik kom even hoi zeggen.’
      ‘Oh.’ Haar hart maakte een klein sprongetje - maar al snel werd dat gevoel weer verdrongen door haar zorgen. ‘Sorry, ik moet door,’ zei ze gejaagd.
      ‘Oh - ja, natuurlijk,’ knikte hij. Ze maakte de fout om hem kort aan te kijken, en zijn gezichtsuitdrukking ging over van teleurstelling naar een frons. ‘Hé, gaat het wel?’
      ‘Nee, ik -’ Floor’s ogen schoten vol en tot haar grote ergernis ontsnapte haar een snik. ‘Ik moet naar Olivier. Ik moet naar zijn huis, want het gaat niet goed met hem.’
      ‘Hoe kan ik je helpen?’
      ‘Je kunt me niet h-helpen,’ zei ze. Bij elk woord dat ze uitsprak, kostte het haar moeite om haar tranen te bedwingen.
      Hij had zijn fiets op de standaard gezet en legde nu zijn hand op haar rug. ‘Zal ik anders met je mee fietsen?’ vroeg hij vriendelijk. Voor ze kon protesteren, vervolgde hij: ‘Ik was onderweg naar de supermarkt. Die is nog wel even open.’
      ‘Maar -’
      ‘Als je het niet voor jou doet, laat me het dan voor mezelf doen. Ik zou me heel ellendig voelen als ik je nu alleen op pad laat gaan. Dat kun je me toch niet aandoen?’
      Er verscheen een waterige glimlach op haar gezicht. ‘Ik red me wel,’ zei ze zacht, ‘maar je mag best mee fietsen, als jij je dan beter voelt.’
      ‘Véél beter.’
      Hij haalde zijn hand weer van haar rug. Het zorgde dat ze zich ietsje vrijer voelde, maar tegelijk vond ze het ook jammer. Daarna stapten ze op hun fiets. De eerste minuut waren ze beide stil, maar het voelde heel anders dan gisteren. Uiteindelijk haalde Floor even diep adem. Hoewel haar tranen gestopt waren, voelde ze nog wel een brok in haar keel zitten die ze niet weg kon slikken. ‘Het zit zo… Mijn broer… Hij - er is iets met hem. Ik weet niet precies wat, maar het gaat niet goed…’ De warmte sloeg haar uit. ‘Sorry, ik weet niet zo goed…’ Haar stem break.
      ‘Hé, joh, je hoeft niet te vertellen wat er is,’ zei Lukan. ‘Alleen als je dat zelf wilt.’
      ‘Nee, ik wil niet - het is gewoon - hoe heb ik het kunnen missen? Ik had het niet door…’ Ze wist dat ze ratelde, maar ze kon het niet tegenhouden. Haar gedachten waren zo’n grote warboel en onderweg naar haar mond leek er heel veel verloren te gaan.
      ‘Had je het wel door kunnen hebben?’ vroeg Lukan aarzelend.
      Ze besefte dat het een moeilijk gesprek voor hem moest zijn om te voeren - geen idee wat er nou met hem aan de hand was. En hoewel ze het niet terecht vond om aan de hele wereld te verkondigen wat er aan de hand was met haar broer, flapte ze eruit: ‘Hij blijkt niet meer te studeren. Maar hij liegt tegen mijn ouders - en tegen mij. Lysanne heeft het per toeval ontdekt, niemand weet het.’ Haar stem brak opnieuw.
      ‘Weet je waarom hij gestopt is?’
      ‘Nee… Maar hij gedraagt zich zo vreemd de laatste tijd, en het is duidelijk dat er meer speelt, maar - maar ik weet niet wat. Hoe kan ik hem helpen als ik niet weet wat er is?’
      ‘Hé, het is niet jouw verantwoordelijkheid om dat allemaal door te hebben,’ zei Lukan. ‘Je bent zijn moeder niet. En heb jij zelf niet ook genoeg aan je hoofd, met de ruzie en dat gedoe op je werk en dan studeer je ook nog gewoon. Hoe kun je dit dan weten over je broer als hij zelf volhield dat hij wél gewoon naar zijn studie ging?’