Hoofdstuk 18.5

‘Geen wonder dat hij wat?’ vroeg mevrouw de Witte scherp. Toen Lysanne niet reageerde, draaide ze zich naar haar zoon toe.
      ‘Ik weet niet waar ze het over heeft,’ zei Olivier. Hij keek haar aan met een enorme woede in zijn blik - maar Lysanne dacht ook wanhoop te zien.
      ‘Lysanne?’ Mevrouw de Witte richtte zich met opgetrokken wenkbrauwen tot haar.
      ‘Dat Olivier - dat hij geen zin heeft om over zijn studie te praten,’ zei ze uiteindelijk.
      ‘Dat heeft Olivier je verteld?’ vroeg mevrouw de Witte scherp.
      ‘Nee, dat - dat dacht ik te merken.’ Lysanne’s hele lichaam vlamde van schaamte en ongemak.
      ‘Aha.’
      ‘Nou, nou, je maakt wel wat aannames vandaag, hè?’ zei meneer de Witte met een glimlach. ‘Laten we het maar even bij de feiten houden en iedereen voor zichzelf laten praten.’ Het was duidelijk dat hij een poging deed tot de-escalatie. ‘Olivier, vind jij het vervelend dat we je vragen over je studie?’
      ‘Nee,’ zei Olivier bars. Hij keek Lysanne niet aan, hoe erg zij ook haar best deed om zijn blik te vangen.
      Het was maar één woordje, maar toch deed het pijn.
      ‘Mooi. Volgens mij is er ook niks mis mee dat wij interesse tonen in onze zoon,’ zei mevrouw de Witte, die haar ogen ietsje samen kneep. ‘Maar bedankt voor je - feedback.’
      Met al het vuur dat Lysanne net in zich had gehad, had ze gereageerd dat ze dan net zoveel interesse in hun dochter mochten tonen. Maar het was alsof een enorme golf aan water zelfs het laatste kleine vlammetje in haar had gedoofd. Ze zei niets, en ze zweeg ook toen mevrouw de Witte opstond om aan te kondigen dat het tijd was om te vertrekken, omdat ze nog een andere afspraak in de buurt hadden. Lysanne zei niets toen de ouders van Floor en Olivier hun jassen aantrokken en hun kinderen met drie kussen gedag wensten. Ze knikte enkel toen meneer de Witte haar met een glimlach een hand gaf en mevrouw de Witte kort naar haar knikte. Een afscheid die niet anders was dan normaal, maar wel een stuk koeler voelde.
      Pas toen de deur van het appartement naar het trappenhuis gesloten waren en de voetstappen op de trappen verstomden, liep ze naar de gang. Ze passeerde Floor, die terug naar de woonkamer liep. Even stonden ze beiden stil en keken ze elkaar aan; toen liep Floor vlug verder en begon ze de onaangeroerde gebakjes op te ruimen.
      ‘Olivier…’
      ‘Ik ga.’ Ze schrok van de agressie in die twee korte woorden. Hij pakte ruw zijn jas.
      ‘Je - je vergeet je sjaal,’ zei Lysanne. Ze pakte hem van de kapstop en gaf hem aan de jongen - die hem uit haar handen griste, zonder haar aan te kijken. ‘Olivier…’
      ‘Ik dacht dat ik je kon vertrouwen,’ siste hij. ‘Maar bij de eerste de beste gelegenheid verraad je bijna mijn grootste geheim.’ Die laatste woorden waren een fluistering.
      ‘De eerste de beste..?’ Ze keek hem met grote ogen aan. ‘Ik heb niks gezegd, en ik verzwijg het al maanden voor Floor!’
      Hij rolde enkel met zijn ogen, gooide ruw zijn sjaal om zijn schouders en trok toen de voordeur open.
      ‘Olivier, waarom - je zegt dat ik je niet vertrouw, maar jij vertrouwt mij ook niet!’ Ze pakte zijn arm vast voor hij weg kon lopen.
      Hij draaide zich met een ruk om en keek haar aan. De paniek was in zijn ogen te zien, en heel even dacht ze dat hij zou breken. Dat hij haar eindelijk zou vertellen wat er in hemelsnaam met hem aan de hand was, waarom hij het nodig vond om iedereen voor te liegen, waarom zijn kamer zo’n zooitje was en waarom de wallen onder zijn ogen steeds duidelijker werden.
      Maar toen hij niets zei, liet Lysanne hem los. ‘Ik - ik kan dit zo niet, Olivier,’ zei ze. Haar stem trilde en ze moest moeite doen om haar tranen niet te laten gaan. ‘Ik kan niet - dit werkt niet. Wat er ook tussen ons is. Als jij mij niet toelaat in jouw leven, dan - dan houdt het op.’
      Zijn bruine ogen stonden vol verdriet, woede, angst - en toen draaide hij zich om, smeet hij de deur achter zich dicht en kon ze alleen nog zijn voetstappen horen die naar beneden denderden.
      Hulpeloos en leeg wilde Lysanne terug naar de woonkamer lopen, maar de deur ging al open. Floor keek haar met grote ogen aan. ‘Wat is er -’
      ‘Ik moet je iets vertellen,’ zei Lysanne zachtjes. ‘Ik had het veel eerder moeten vertellen. Het spijt me zo. Ik dacht dat hij het uiteindelijk zelf wel zou opbiechten, maar -’ Ze haalde diep adem. ‘Je moet iets weten over je broer.’