Hoofdstuk 18.2

Een beetje moedeloos fietste Lysanne terug. Ze moest gapen toen ze de sleutel in het slot draaide, maar was direct alert toen ze een bekende stem vanuit de woonkamer hoorde.
      Maar wat deed Olivier bij haar thuis?
      Haar hart bonsde in haar keel toen ze haar jas uitdeed en stiekem hoopte ze te horen wat hij zei, maar hij hield zich stil. Ze treuzelde iets langer dan nodig was toen ze de rits van haar laarsje naar beneden trok, terwijl ze overdacht wat haar volgende stap zou zijn. Naar haar kamer gaan voelde vreemd, maar naar de woonkamer gaan vond ze spannend. Als Olivier hier was, had Floor hem op z’n minst binnengelaten, maar waarschijnlijk ook uitgenodigd. Had dit met haar te maken? Of maakte ze zichzelf nu belangrijker dan ze was?
      De keuze van haar volgende actie werd haar ontnomen toen de deur naar de woonkamer openging. Olivier had een gespannen blik in zijn ogen en zijn glimlach was geforceerd - maar hij glimlachte. ‘Hé, Floor zei dat je niet thuis was.’
      ‘Was ik ook niet,’ zei ze, en ze beantwoordde toch wel wat opgelucht zijn glimlach. ‘Maar nu wel weer.’ Haar woorden voelden onnozel, dus vroeg ze vlug: ‘Wat doe jij hier?’
      ‘Shit, ik ben het vergeten af te stemmen,’ hoorde ze Floor’s stem kreunend uit de woonkamer. ‘Sorry. Ik had het Aimee gisteravond gevraagd, maar -’
      Maar ze was te chagrijnig geweest om Lysanne ook te vragen.
      Lysanne wist niet eens wát ze wilde vragen – of Olivier langs mocht komen? - maar toch voelde ze een steek in haar hart. Misschien dat Floor het oprecht was vergeten, maar waarom? Omdat ze verblind werd door woede jegens Lysanne? Konden ze nu niet eens meer als normale huisgenoten met elkaar omgaan?
      ‘Wat wilde je vragen?’ vroeg Lysanne luchtig, die nu toch echt haar laarsjes had uitgeschopt. Ze liep langs Olivier de woonkamer in. Heel even twijfelde ze of ze hem een kus zou geven - zo begroette ze hem als ze bij hem thuis kwam - maar dat zou waarschijnlijk niet goed vallen bij Floor, en daarom gaf ze hem alleen een klein kneepje in zijn hand.
      ‘Mijn ouders komen langs,’ mompelde Floor. Ze keek Lysanne niet aan. ‘Of je dat oké vond.’
      ‘Oh. Ja. Goed, hoor.’ Lysanne haalde haar schouders op. ‘Dan eh - dan ga ik zo wel naar mijn kamer.’ Ze liep de keuken in om een glas met water te vullen en vond het vreselijk dat Floor niets zei. Hun ouders kwamen vrijwel nooit langs, maar vroeger had Lysanne uren bij hen thuis doorgebracht. Ze vond het altijd gezelliger bij hen dan in haar eigen huis - deels door haar eigen familie, maar ook zeker omdat ze bij Floor de kans had om een glimp van Olivier op te vangen.
      De bel ging toen ze naar de kraan liep en Olivier, die nog steeds in de deuropening naar de gang stond, deed vlug open. Floor sprong op van de bank en pakte vlug nog een glas van de tafel. Daardoor viel het Lysanne op hoe netjes het hier was. ‘Heb je opgeruimd?’ vroeg ze, door haar verbazing hun gedoe vergetend.
      ‘Hm-hm.’ Floor kwam vlug de woonkamer in. ‘Mag ik..?’ Lysanne deed een stap opzij om Floor het glas te laten afwassen, en dat zag Lysanne als een teken dat ze zich beter maar terug kon trekken. De spanning tussen haar, Olivier en Floor was al hoog genoeg zónder hun ouders erbij.
      Ze hoorde de voetstappen van meneer en mevrouw de Witte en glipte vlug haar slaapkamer in. Daar plofte ze op haar bed neer en liet ze zich achterover vallen. Ze zuchtte toen ze besefte dat haar blaas vol was, maar dat ze nu zelfs niet naar de wc kon. Alsof ze zich moest verstoppen voor de mensen bij wie ze half opgegroeid was.
      Het zat haar niet lekker dat zowel Floor als Olivier haar niet verteld hadden dat ze vandaag langskwamen. Ze hoefde heus niet geïntroduceerd te worden als Oliviers vriendin - ze wist best dat ze daar nog niet waren - maar ze waren toch inmiddels wel op het punt gekomen dat ze wat meer communiceerden?
      Maar was dat wel zo? Waarvoor had ze haar vriendschap met Floor op het spel gezet? Om nog langer Olivier’s booty call te blijven?
      Ze ging op haar buik liggen, pakte haar mobiel en scrollde een beetje doelloos door wat apps. Haar ogen gleden even naar de Tinder-app, die ze nog steeds op haar mobiel had staan maar al een hele tijd niet aan had geklikt. Want ze had het gevoel dat ze “bezet” was geweest - eerst door Lukan, nu door Olivier. Was dat eigenlijk wel zo?
      Ze opende de app, maar kwam er al snel achter dat ze iedereen naar weg veegde. Ze slaakte een zucht. Blijkbaar was ze in haar hoofd in ieder geval niet in staat om het allemaal alweer los te laten.
      Ze vond dat een kwartier lang genoeg was om te wachten en sloop daarom stilletjes haar kamer uit om naar het toilet te gaan. Toen ze de deur weer uitstapte, hoorde ze een kreet.
      ‘Oh!’ Blijkbaar had mevrouw de Witte haar hand net op de deurklink gelegd toen Lysanne naar buiten wilde komen. ‘Sorry!’
      ‘Oh, Lysanne!’ Er verscheen een kleine glimlach op het gezicht van mevrouw de Witte. ‘Ik wist niet dat jij ook thuis was.’
      ‘Ja,’ zei Lysanne een beetje verloren.
      ‘Nou, kom dan maar bij ons zitten.’
      Het was geen vraag, meer een soort - mededeling. Lysanne had zich bij Floor’s moeder altijd wat minder op haar gemak gevoeld dan bij Floor’s vader. Niet omdat haar moeder niet aardig was - maar ze was ook nooit heel hartelijk. En, net als nu, een beetje dwingend.
      ‘Ik heb -’
      ‘Ach, kom er even bij zitten, Lysanne. Fijn om even te horen hoe het met je gaat. Kom, kom.’ Hoewel ze Lysanne niet aanraakte, wist ze op één of andere manier toch om haar naar de woonkamer te duwen. Alsof ze een soort aura om zich heen had die Lysanne’s voeten in beweging bracht.
      Ze deed de deur voor Lysanne open. ‘Kom, Floor, schenk eens een kopje koffie voor Lysanne in.’
      Na die woorden draaide ze zich weer om en liep ze terug naar het toilet - en liet daarbij Lysanne aan de grond genageld in de deuropening staan.