Level 9
Reyan zocht naar een slachtoffer en wierp een krachtveld in zijn richting. ‘Sohra, geef dekking!’ Fay stond ineens pal achter hem. Pijlen logen over hen heen naar elk monster dat dichtbij probeerde te komen. Reyan keek toe en zag ineens wat Fay bedoelde. Zodra de monsters bij een krachtveld in de buurt kwamen, werden hun bewegingen ongecoördineerd, hun aanvallen verloren kracht en precisie. Terwijl hij samen met Fay observeerde, voelde Reyan een gevoel van triomf in zijn borst borrelen. Dit was waanzinnig! Zijn krachtvelden waren normaal gesproken een verdedigingsstrategie, bescherming voor de anderen en hemzelf en nu bleek het een onverwacht wapen.
‘Maak het groter. Zo groot als je kan. We drijven ze weg,’ Fay kneep in zijn schouders en weg was ze. Reyan deed wat ze opdroeg en stopte al zijn mana in het krachtveld. Hij voelde de kracht door hem heen glijden, opblazen en stuurde het allemaal naar buiten. Ardin, Kyrin en Hycon vochten voor hun leven, terwijl Fay zich ontfermde over de bescherming van hem en Sohra. De monsters krijsten woedend, maar werden naar achteren gedreven door de muur van verwarring en desoriëntatie die hij naar hen toewierp. De stroom van monsters trok zich sissend en krijsend terug en de intensiteit van het gevecht nam langzaam af, tot er ineens niets dan stilte heerste.
Reyan liet zijn vuist weer zakken. Uitgeput maar triomfantelijk keek hij op naar de onbeweeglijke berg. Hij legde zijn hoofd in zijn nek en ademde uit. De echo’s van het gevecht galmden nog door zijn oren, versterkt door de ijzige stilte om hem heen. Sohra was als eerste bij hem, ze had haar boog nog strak. ‘Wat gebeurde er zojuist?’
Reyan ging overeind zitten en keek de groep rond om te zien of iedereen in orde was. Kyrin zat op de rug van Hycon, beide gefocussed op de bergwand. Op wat krassen na, ongedeerd. Ardin veegde het zweet van zijn voorhoofd, zijn blik rustte op Sohra. Zijn pantser was op sommige plekken gedeukt en beschadigd. Fay klikte de bijl weer vast aan haar riem, waardoor Reyan pas weer het idee kreeg dat het gevaar echt geweken was en hij deactiveerde zijn pantservuist. ‘Ik vermoed dat deze monsters een intern kompas hebben.’
‘Een wat?’
‘Een intern kompas,’ herhaalde Fay. ‘Het heeft te maken met oriëntatie en magnetisme - hoe zij hun weg vinden. Als iets daarmee rommelt, raken ze verward. Ik vermoed dat Reyans krachtveld dat effect heeft.’ Reyan keek naar de band om zijn arm. ‘Ik had geen idee dat het dat vermogen had.’
‘Dus je zegt eigenlijk, dat zolang Reyan een krachtveld oproept, wij zonder kleerscheuren de bergen uit komen?’ vroeg Ardin.
Kyrin fronste vanaf de grond waar ze de buit bekeek. ‘Dat klinkt bijna te makkelijk,’ zei ze, terwijl ze stukken rotsige huid in haar tas liet glijden. Reyan was het met haar eens. Al was het een intrigerende gedachte dat zijn krachtveld honderden monsters van hun stuk kon brengen. Maar hij kon op die manier onmogelijk zorgen voor iets permanents waar de dorpelingen gebruik van konden maken.
‘Laten we teruggaan naar de paarden,’ stelde Sohra voor en de rest was het ermee eens. Reyan kwam overeind, maar kon zijn ogen niet van de bergwand los scheuren. Hij vroeg zich af of hun bron zich in deze omgeving bevond. Dat was vaak de kern van hun territorium, al waren die niet te lokaliseren. Zeker niet in dit soort gebieden. De paarden hadden braaf op hen staan wachten, net als Mek die opgetogen opstond toen de groep levend en wel bij de kruising aankwam. ‘Jullie zijn ongedeerd!’
Reyan aaide Eryx over zijn hals. Zijn ogen vonden opnieuw het pad dat ze zojuist achter zich hadden gelaten. Ineens daagde het hem en hij draaide zich om. Zonder wat tegen zijn vrienden te zeggen, begon hij het linker pad af te wandelen. Hij hoorde Fay hem naroepen. Hij had geen idee waar hij naartoe ging of wat hij hoopte te ontdekken, maar hij liet zich leiden door zijn impulsiviteit - voor een keer. De andere kant van de berg was windstil, rustig, bijna sereen. Hij had het gevoel alsof hij hier vrij kon ademen. Belangrijker nog, hij had een gevoel van veiligheid.
‘Wat ga je doen, maatje?’ Ardin pakte zijn schouder vast. Reyan liet het toe. ‘Waarom zitten ze alleen aan de rechterkant?’ Hij stelde de vraag net zo hard aan zichzelf als aan Ardin. Maar zijn vriend haalde zijn schouders op en slenterde een beetje voor hem uit. ‘Moet er een reden zijn?’
‘Misschien niet,’ gaf Reyan toe en toch bleef hij doorlopen. Hij begreep wel waarom de stalmeester hem waarschuwde over het pad. Het begin vanaf het kruispunt is net zo breed en begaanbaar als de rechter, maar nu moest Reyan over stukken steen klauteren die vanaf de berghellingen naar beneden zijn gestort. Niet alleen onbegaanbaar dus, maar ook levensgevaarlijk. Ardin klom voor hem uit, maar met zijn lange benen kon hij een stuk makkelijker vooruit komen. ‘Wat denk je hier eigenlijk te vi-’ Vlak voor hem stortte Ardin tegen een van de rotsstukken aan. Reyan schrok ervan en keek beduusd naar Ardin. Hij klom gauw naar zijn vriend toe en hoorde Sohra achter hem roepen. De schutter sprong lenig over de rotsstukken naar haar vriend toe, die vloekend en tierend tegen de rots bleef liggen.
‘Waar struikelde je over?’ vroeg Sohra, maar Ardin keek haar boos aan. ‘Ik ben niet uitgegleden. Ik werd naar die steen toegetrokken.’
Sohra rolde haar ogen alsof ze hem niet geloofde en pakte zijn arm beet om hem overeind te helpen. Reyan pakte zijn andere arm, maar hoe hard ze ook trokken, hij gaf niet mee. ‘Werk je wel mee?’
Een gegrom als antwoord volgde vanuit Ardin. Na een paar pogingen liet Reyan zich uitgeput op de grond neer zakken. Zweet druppelde langs zijn slapen. Kyrin sprong lenig van rots naar rots, met Hycon achter haar aan. Mek kwam erbij staan en keek nieuwsgierig naar de drie. ‘Waarom zitten jullie op de grond?’
‘Ardin zit vast en we krijgen hem er niet uit.’
Kyrin grinnikte. ‘Laat mij maar.’ Ze knipte in haar vingers en Hycon doemde boven Ardin op, als een donkere schaduw uit de nacht. De jongen slikte zichtbaar voordat het enorme schaduwbeest zijn kaken in Ardin’s kraag zette en hem met kracht lostrok van de rots. Ardin hing als een lappenpop boven de grond. Kyrin knikte bijna niet zichtbaar naar het beest en Hycon opende zijn bek, waardoor Ardin netjes op zijn voeten terecht kwam. ‘Dankje, Hycon.’ Hij streek zijn tenue glad en keek omhoog naar het beest.
Reyan staarde naar de rots waar Ardin zojuist aan vast had gezeten. Hij kon niet ontdekken waarom en stak zijn hand uit naar Fay. ‘Geef me je bijl eens.’ Fay fronste, maar haalde een beetje terughoudend haar bijl los. Reyan bracht de bijl langzaam richting de steen, tot hij ineens een ruk aan zijn arm voelde en de bijl met kracht naar de steen toe gezogen werd. Met grote ogen staarde de hele groep naar Fay’s bijl. Reyan kwam dichterbij en probeerde hem los te trekken, maar Fay hield hem tegen. ‘Straks snijd je jezelf.’ Ze draaide de ketting om haar arm en gaf een ferme ruk aan de ketting. Alsof de bijl gedwongen werd naar een meester te luisteren, schoot het wapen terug in haar bezit.
Reyan waagde zich dichterbij en activeerde zijn pantservuist.
‘Reyan, wat ga je doen?’ Er klonk een zachte trilling in Fay’s stem, maar Reyan wist niet zeker of het angst of anticipatie was. Hij positioneerde zichzelf voor de rots en wonderbaarlijk genoeg voelde hij precies wat Ardin beschreef - hij werd ernaartoe getrokken, als bijen op honing of.. Magneten. Reyan hief zijn arm en liet met kracht zijn pantservuist tegen de steen aan komen. De steen kreunde en kraakte en hij deed het nog een keer, tot de steen brak en er een kloof over de gehele lengte door het gesteente liep. Grote stukken afgebroken steen rolde aan zijn voeten en toonde de absolute schoonheid binnenin. Hij staarde naar de glanzende, zwarte kristallen die de gehele binnenkant van de steen vulden. Toen hij zijn vuist dichterbij bracht, voelde hij de trekkracht aan hem trekken. Hij draaide zich om naar Fay. ‘De stenen zijn magnetisch.’
Het was alsof Fay door een beest in haar enkels gebeten werd, want opeens sprong ze op. ‘De monsters komen niet aan deze kant van de berg omdat de kristallen hun interne kompas desoriënteren. Dat is het antwoord! Reyan, je hebt het gevonden.’
‘Oké,’ verzuchtte Sohra. ‘Ik ben het even kwijt. Wat hebben die kristallen ermee te maken?’
‘Een kompas zelf is magnetisch,’ legde Fay uit, ‘het reageert op het magnetisch veld van de aarde. Als er andere magneten in de buurt zijn, kan dat verstoring zorgen. Dat is precies wat er met die beesten gebeurt. Zij hebben als het ware een kompas in hun hoofd en deze kristallen verstoren dat. Daarom komen ze niet aan deze kant van de berg.’
‘Dat betekent dat als de dorpelingen een pad van kristallen maken, dat de monsters zullen wegblijven.’ Sohra knikte begrijpend en ze raapte een stuk steen met kristallen van de grond. ‘Oké, je hebt mijn interesse gewekt.’ Een grijns gleed over haar gezicht. ‘Ik zeg, we stellen het op de proef.’
Reageer (2)
Ardin die vastzat, ik zag het helemaal voor me hahaha
2 weken geledenGaafff!! Geweldig intens gevecht. En wat een twist leuk bedacht die magneten!!
2 weken geledenDankjewel <3
2 weken geleden