Hoofdstuk 2

"Doe je schoenen hier maar uit", zei Jordan. Ik gehoorzaamde en deed mijn schoenen uit in de gang. We gingen met de trappen naar de eerste verdieping. Op de zetel zat een vrouw van ongeveer dertig jaar. Naast haar zat een meisje van ongeveer zestien jaar. "Goedenavond", zei ik. "Hallo, meid. Ik ben Diana, en dit is mijn dochter Lola. En naast je staat Jordan, voor als je dat nog niet weet", zei ze uitdagend. Ze keek me hatelijk aan.

Lola keek me vol afkeer aan. Ik keek naar Jordan, maar hij leek alsof hij op elk moment wou wegrennen. Was hij bang van haar? "Je deelt je kamer met Lola", zei ze. Wat een leuk begin. Een kamer delen met iemand die je zo goed heeft verwelkomt. "Nee mama, ik wil niet met die zwerver op een kamer!", protesteerde Lola. "Oké liefje, waarom niet. Jij slaapt met Jordan, op de grond", zei ze kil toen ze zich weer tot mij wende.
"Heb je daar enig probleem mee?", vroeg ze aan Jordan die stond te rillen als een rietje. "Nee mama", zei Jordan snel. "Hoe durf je me mama te noemen, jij idioot!", riep ze opeens kei hard. Er ging een rilling over mijn rug heen. "Ga weg!", snauwde ze. Jordan liep snel weg. Ik volgde snel om weg te zien van die heks.

Hij zag me achter hem aankomen en hij glimlachte. We gingen een verdieping naar boven. Zijn kamer was aan het einde van de gang. Hij deed zijn deur open en zei: "Welkom in mijn kamer" Hij liet me eerst naar binnen gaan. Ik keek rond. Zijn kamer was sober ingericht. Er was een klein bureau in de hoek en er waren knipsels van kranten waarop voetbalteams stonden afgebeeld.

"En? Bevalt het je?", vroeg hij met een grote grijns. "Ja hoor, zolang ik maar uit de buurt van je moeder ben", zei ik terwijl ik glimlachte. "Noem haar mijn moeder niet", mompelde hij. Ik zweeg. Er was iets mis. Waarom werd Jordan zo verwaarloosd? Hij had toch niets misdaan?

In gedachten verzonken leunde ik tegen de muur. "Waarom haat je moeder je?", flapte ik er opeens uit. "Ze is mijn moeder niet, zei ik toch" "Wat bedoel je?", vroeg ik. "Ze is mijn moeder gewoon niet. Ze is mijn stiefmoeder", zei hij terwijl hij deed alsof hij iets heel belangrijk aan het doen was op zijn bureau. "Ah ja, en nog iets. Welkom in de Diana-haatclub", zei hij. Ik giechelde. Ik en Jordan konden heel goed overweg met elkaar. We praatten over vanalles, toen ons gebabbel ruw verstoord werd. Iemand opende de deur van onze kamer. "Waarom slapen jullie nog niet?", zei Lola. Ze grijnsde. "Mama, Jordan en die zwerver slapen nog niet", zei ze gemeen. "Roep hun naar beneden", riep ze van beneden. Ik weet zeker dat ze beneden zat te glimlachen en te bedenken hoe ze ons het leven zo zuur mogelijk te maken. Jordan keek angstig. En het klamme zweet brak me uit.

"Probeer haar zeker niet tegen te spreken", zei Jordan. Ik knikte. We gingen naar beneden. "Waarom slapen jullie nog niet?", vroeg ze. "Hoe moest ik weten dat ik moest slapen?", zei ik opeens uit woede. Jordan slikte. Opeens besefte ik wat ik had gedaan. Ik had haar tegengesproken.

Ze wou net haar mond opendoen om beginnen te schreeuwen, toen opeens iemand in de deuropening van de kamer stond. "O, hallo, Andreas", zei Diana opeens. Ze leek alsof helemaal een engeltje. "Kijk eens, Zara mag toch bij ons wonen", zei ze. Ze wierp me hatelijke blikken toe, maar bleef glimlachen. "O, dat is fijn om te horen. Aangenaam kennis te maken, Zara", zei mijn oom. Ik knikte. Ik zag vanuit mijn ooghoeken Lola vies naar me kijken. Ik wilde even naar haar toe gaan en zeggen wat ik van haar vond, maar ik hield me in.
"Heb je Zara al eten gegeven, Diana?", vroeg oom. "Uh nee, dat, uh dat was dus-", ze kon geen excuus bedenken. Oom Andreas zuchtte. "Maak dan nu eten voor haar klaar", zei hij. Hij ging op de zetel zitten en glimlachte naar Jordan.

Jordan glimlachte zwakjes. Oom Andreas was zeker de enige hoop van Jordan en hij hoopte zeker altijd dat hij snel thuis zou zijn. Ik vraag me af of oom de andere kant van zijn vrouw Diana kent. Maar ik betwijfel het.

Nadat we hadden gegeten -ondanks mijn haat voor Diana kon ik toegeven dat ze lekker kan koken- gingen ik en Jordan naar boven. "We hebben écht zoveel geluk gehad. Weet je, een keer moest ik in de tuin slapen omdat ik volgens haar iets verkeerd gedaan had. En die dag had vader ook een nacht-shift. Ik ging gewoon letterlijk naar Lola's kamer om haar te vragen waar ze mijn shirt had gelegd", zei Jordan terwijl hij huiverde.
"Wat? Heb je in de tuin geslapen? Was het niet te koud? Was je niet ziek geworden?", vroeg ik. "Nee, ik had echt mazzel. Het was toen zomer, en buiten slapen was heel verkoelend, het was zomervakantie", antwoordde hij. "Dat is gewoon mishandeling", zei ik. "Heb je het nooit aan je vader vertelt?", vroeg ik. "Nee, ik wil hem niet laten zien hoe slecht zijn vrouw is. Het zou toch niet veranderen. Hij zou toch geen derde keer trouwen?", zei hij terwijl hij op de zijkant van zijn bed ging zitten. "Oké, laat maar. Laten we nu eindelijk over iets anders praten dan dat kreng", zei ik. Hij glimlachte. "Noem haar maar hoe je wil, maar noem haar niet mijn moeder", zei hij. "Ja, oké", zei ik.

"Hoe was jouw vader?", vroeg hij opeens. Ik kreeg tranen in mijn ogen. "Hij was de beste vader die iemand ooit kon wensen", zei ik. "En je moeder?", vroeg hij. Even zag ik zijn ogen vochtig worden. Waarschijnlijk dacht hij nu aan zijn vorige moeder. "Dat weet ik eigenlijk niet. Ik was amper één jaar oud toen zij stierf. Mijn vader heeft het ook bijna nooit over haar gehad. Ik weet bijna niks over haar", zei ik. Ik probeerde niet te huilen. "Hmm", zei Jordan die in gedachten was verzonken. "Laten we gaan slapen, goed?", vroeg ik. "Ja, lijkt me een goed idee. Ik heb geen zin om jou op de grond te laten slapen terwijl ik op een bed lig als een koning. Oftewel slaap ik op de grond en jij op het bed, of slapen we allebei op de grond", zei Jordan uitdagend. "Nee, jij moet op het bed slapen", zei ik. "Ga ik niet doen", zei hij. Uiteindelijk sliepen we allebei op de grond.

Na een paar minuten hoorde ik Jordan al snurken. Hij snurkte luid. Heel luid. Na een halfuur viel ik niet in slaap. Ik moest aan mijn vader denken die ook heel hard snurkte. Een paar tranen rolden over mijn wangen, en na een tijdje viel ik in slaap.