Lifesaver seven

''Ohh noem me nou eens Harry.'' een grijns verschijnt op mijn gezicht. ''Harry.'' zeg ik. ''Hoe gaat het met je?'' vraag ik en kijk hem aan. Hij wijst naar de stoel naast zijn bed en klopt erop. Ik sluit de deur achter me en kijk hem aan. Ik loop naar de stoel en laat me erop zakken. ''Dat is beter.'' zegt hij. ''Je haar zit anders, mooi.'' merkt hij op. Ik glimlach even en kijk blozend neer.
''Niet zo verlegen.'' zegt hij. ''Heb je mijn berichten ontvangen?'' vraagt hij. ''Ik heb ze gezien ja..'' ik kijk hem aan. Hij legt zijn hand op mijn hand. Ik kijk hem aan en zucht. Ik haal mijn hand voorzichtig weg, hij kijkt teleurgesteld. ''Harry... dit kan echt niet.'' zeg ik. ''Ik moet professioneel blijven.'' vervolg ik en kijk naar hem.
''Ik kan me niet inhouden.. Ik wil je niet in een ongemakkelijke positie brengen.'' zegt hij. ''Ik vind je echt heel lief en.. ik kan niet ontkennen dat ik je niet aantrekkelijk vind..'' begin ik en kijk naar hem. Ik slik. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. ''Dat is leuk om te horen..'' zegt hij. Ik glimlach. ''Maar binnen de muren van het ziekenhuis moeten we het professioneel houden Harry. Ik moet... het professioneel houden.'' zeg ik.
''Wat zou je doen als je me buiten het ziekenhuis om had ontmoet?'' vraagt hij. Ik kijk hem aan. ''Ehm.'' zeg ik. ''Dan had ik waarschijnlijk wel wat meer ingegaan op je geflirt.'' geef ik eerlijk toe. Hij glimlacht. ''Dan heb ik gewoon net pech denk ik.'' zegt hij. ''Of niet, omdat ik je nu wel ontmoet heb.'' zegt hij. Ik bloos. ''Harry!!'' zeg ik en geef een kleine tik op zijn hand. Hij moet lachen en wend zijn blik af. ''Sorry.'' zegt hij.
''Ik zal me proberen in te houden oké?'' zegt hij. Ik knik. ''Graag.'' zegt hij. ''Als jij stopt met zo knap te zijn.'' zegt hij en slaat een hand voor zijn mond. ''Sorry.'' zegt hij lachend.
''Hoe gaat het met je?'' zeg ik en haal een hand door mijn haren. ''Het gaat beter. Mijn koorts is iets gezakt naar 38 graden.'' zegt hij. Ik knik. ''Wat goed om te horen.'' zeg ik.
''Ik wilde met je proberen om een stukje te gaan lopen vandaag.'' zeg ik. Hij kijkt me aan. ''Met mijn gebroken been?'' zegt hij. ''Ja!'' glimlach ik. ''Of in ieder geval dat je in de rolstoel kan.'' zeg ik. ''Het leek me wel fijn dat je even naar buiten toe kunt.'' zeg ik. Hij knikt. ''Dat zou ik wel fijn vinden.'' zegt hij. ''Ik moet eerst eventjes je wondje nog verzorgen.'' zeg ik en kijk hem aan. Hij knikt. ''Die leek ontstoken hé.'' zegt hij. Ik knik. ''Ja inderdaad.'' zeg ik.
Ik sta op en pak wat spullen om zijn wondje mee te verbinden. Ik schuif zijn shirt een stuk omhoog zodat ik zijn zij kan zien. Ik bijt zachtjes op mijn lip als ik naar zijn half ontblote bovenlichaam kan. ''Hoe ziet mijn wond eruit?'' vraagt hij. Hij kijkt me grijnzend aan. ''Betrapt.'' lacht hij. Ik bloos en zucht. ''Ik had toch gedacht dat je niet aan het opletten was.'' zeg ik. Hij lacht. ''Moeilijk om niet op jou te letten.'' zegt hij. ''Stop nou met flirten, dr. Dickens!!'' zegt hij. Ik lach. ''Hou op alsjeblieft.'' lach ik.
Ik haal het verband van zijn zij af en bekijk de wond. ''Hmm.. die ziet er inderdaad ontstoken uit.'' zeg ik. Ik maak het schoon en verbind het opnieuw. ''Het is schattig om je zo geconcentreerd te zien.'' zegt hij. ''Harry Styles.'' zeg ik en kijk hem streng aan. Hij glimlacht. ''Sorry, dr. Jess Dickens.'' zegt hij. Ik rol met mijn ogen en trek zijn shirt omlaag. Onze handen raken elkaar kort als hij tegelijk zijn shirt omlaag wilt trekken, waarop ik bloos. ''Nou hup, uit bed.'' ik pak een rolstoel van de gang en zet zijn infuuspomp over op de rolstoel. ''Hoe?!'' vraagt hij en wijst naar zijn gips been. Ik glimlach. ''Ik help je. We gaan je benen uit bed halen.'' zeg ik. Ik pak zijn onderbenen vast en help hem voorzichtig. ''Duw je maar omhoog.'' zeg ik. Hij doet wat ik zeg. Ik zie dat het hem pijn doet, maar hij houdt zich groot. ''Oké, blijf even op de rand zitten.'' zeg ik. ''Ik ben duizelig.'' zegt hij. Ik knik. ''Daarom moet je ook blijven zitten.'' zeg ik. Hij knikt. ''Ik probeer een beetje stoer te doen, maar dat gaat toch echt mis zo.'' lacht hij.
''Ach, met je gips maakt je best stoer.'' grinnik ik. Hij glimlacht en kijkt naar me. ''Ik hoop het.'' zegt hij. ''Is de duizeligheid weg?'' vraag ik. Hij knikt. ''Oké. We gaan staan. Ik pak het looprekje wat ik mee heb genomen erbij. ''Het is belangrijk dat je niet steunt op je gipsbeen.'' zeg ik. Hij knikt begrijpend. ''Je kan het Harry, kom maar.'' zeg ik. Ik steun zijn rug met mijn hand en help hem voorzichtig omhoog. Hij maakt zijn ogen even groot. ''Duizelig.'' zegt hij. Ik knik. ''Dat is logisch.. probeer goed door te ademen.'' hij sluit zijn ogen en ademt diep in en uit. ''Neemt het af?'' vraagt hij. Hij knikt. ''Fijn..''
''Kun je voorzichtig een stap zetten?'' vraag ik. Hij kijkt me wat moeilijk aan. ''Ik weet dat je het kan, ik wil twee stappen zien.'' zeg ik. Moeizaam zet hij een stap. ''Heel goed! Probeer maar naar je rolstoel te gaan.''
Hij zet kleine stapjes, of nouja hupjes opzij naar zijn rolstoel. ''Je mag je rolstoel langzaam vastpakken bij de leuningen en gaan zitten..'' zeg ik. Hij kijkt me aan en glimlacht. ''Ik sta.'' zegt hij. Ik knik.
''Ik wist niet dat je zo lang was.'' zeg ik. ''Binnenkort sta ik zonder rekje en dan geef ik je stiekem als je niet kijkt een knuffel.'' zegt hij en grijnst. Ik moet lachen. ''Dan spring ik stiekem opzij.'' zeg ik. ''Dat is niet eerlijk.'' zegt hij en kijkt me verdrietig aan. ''Ga maar zitten.'' zeg ik en leg mijn hand op zijn rug. ''Het is maar goed dat die machine niet meer aanstaat.'' zegt hij. Ik kijk hem aan. ''Degene die mijn hartslag meet, want die gaat nu door het dak.'' zegt hij. Ik grinnik en help hem om te gaan zitten. Ik help zijn been op de steun zodat hij hoog staat en kijk hem aan. ''You did it!'' ik steek mijn hand op voor een high five. Hij geeft hem en houdt mijn hand even vast terwijl hij me glimlachend aankijkt. ''Zonder jou had ik het niet gered.'' Hij drukt een kus op de palm van mijn hand. Ik bloos en bijt op mijn lip.
''Harry, ben je nu uit bed?!'' hoor ik verbaasd. Het is Harry zijn vader, Desmond. Hij staat met zijn armen over elkaar gekruist naar ons te kijken.
''Heb je niet genoeg met dr. Dickens geflirt?'' zegt hij. Ik merk dat ik bloos. Harry kijkt naar zijn vader en lacht. ''Sorry pa, ik hou al op.'' zegt hij. ''Goed. Laat die dame haar werk doen.'' zegt hij. ''Goedemorgen Jess.'' zegt hij. ''Goedemorgen.'' zeg ik. ''Je mag eventjes van de afdeling af als je dat zou willen. Zolang je maar over een uurtje terugkomt.'' zeg ik. ''Kan je niet zolang zonder me?'' ik rol met mijn ogen. ''Dan moet de verpleegkundige je bloeddruk meten wijsneus.'' zeg ik en verlaat de kamer.
De rest van de dag vliegt voorbij en is gauw ten eind. Ik kleed me om en staar naar de berichtjes van Harry op mijn telefoon. Ik open het camera icoontje en maak een foto van mezelf. Ik plaats hem op Instagram met het bijschrift; In the mood for food.
Ik krijg al snel een privé bericht.

- Ik zou je graag eens trakteren.. x Harry.-
- Hmm, misschien moet je dan maar goed oefenen om te lopen. x Jess-

Dit was zo niet oké. Ik ga zo erg tegen de regels in.

- Yes, heb ik toch eindelijk een reactie... Ik hoop dat je een fijne avond hebt -

Omdat ik jullie zo lief vind, een extra stukje!! <3