CAPITOLO QUARANTACINQUE

||Cara Roseanne Cullen

‘Gaat iemand de deur nog open doen?’ vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. In mijn hoofd ga ik af wie het allemaal kunnen zijn. Misschien zijn het Benjamin en Tia, maar dat betwijfel ik. Ze komen alleen bij het feest van mijn vondst naar La Push, te veel risico om te onderschept te worden door de Volturi. Direct flitsen mijn gedachten naar Demetri, wat heb ik de afgelopen dagen veel aan die jongen gedacht. Ik wist niet eens dat iemand zoveel aan een ander kon denken. Natuurlijk heb ik wel iets meegekregen van alle romantiek tussen Renesmee en Jake en ook van Bella en Edward en de rest, maar ik had nooit verwacht dat het mij zou overkomen. Het is alleen jammer dat die gevoelens, voor zover ze er zijn, niet wederzijds zijn.
      ‘Weet je hoe dat heet, Cara?’ vraagt Emmett met opgetrokken wenkbrauwen. Hij slaat zijn armen over elkaar en rolt quasi-geïrriteerd met zijn ogen. ‘Geduld. Je hebt zo genoeg tijd om met je vriendje te zoenen… eigenlijk… doe maar niet, want dan breek ik ieder bot in zijn lichaam.’
      ‘Vriendje?’ vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Ik neem dezelfde houding als Emmett aan en bekijk de vampier die als ik mijn broer beschouw nauwlettend aan. ‘Ik wist niet dat ik een vriendje had, noch dat hij hier was?’
      Garrett barst in gniffelen uit en tegelijk kijken Emmett en ik hem aan, hem de mond snoerend.
      ‘Oh Cara,’ zingt Alice op een hoge toon. Ze komt de kamer binnen gedanst en ik vraag me af waar de persoon aan de deur is. ‘Je gaat me geweldig vinden, entrée!’
      Met een frons op mijn gezicht kijk ik van Alice, naar de persoon die door de deur loopt en verbaast zakt mijn mond open. Het is ongelofelijk hoe verraderlijk het menselijke brein kan zijn. Ik dacht dat ik iedere vierkante millimeter van zijn gezicht kende, maar nu hij hier zo voor me staat, blijkt dat mis te zijn. In plaats van zijn normale, oude gewaden heeft hij een jeans en een sweater aan en damn dat het hem goed staat. Waar zijn ogen eerst meer naar rood neigden dan bruin, zijn ze inmiddels een mix van kastanjebruin en honinggoud. Hij is oogverblindend en met een klap voel ik me nerveus over mijn o zo imperfecte mensenlichaam.
      ‘Demetri,’ komt er ademloos over mijn lippen.
      ‘Ja…’ antwoordt Demetri, zijn stem nog steeds zo betoverend en perfect. Zijn ogen scannen mijn lichaam, waarna hij zijn ogen snel die van mij ontmoeten. Een oogverblindende glimlach siert zijn lippen en automatisch krullen mijn mondhoeken omhoog.
      ‘Gefeliciteerd met je verjaardag,’ grinnikt Demetri me toe en hij zet een paar stappen richting de bank waar ik voor sta.
      Ik begin eindelijk uit mijn trans te ontwijken en ik heb nog nooit zo snel gerend als nu. Ik stort me in Demetri’s armen en leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. Zijn armen krullen voorzichtig rond mijn middel en voor even verdwijnt iedereen om me heen. Het huis lijkt te verdwijnen en mijn familie vervaagt naar de achtergrond. Dit moment is van mij en Demetri alleen.
      Het voelt alsof ik eindelijk écht thuis kom en het lege gevoel in mijn lichaam verdwijnt langzaam, eindelijk.