I really am in trouble this time... like usual

Namen.
Wat is een naam nou eigenlijk echt? Ik bedoel naast dat het een stel letters zijn of het geluid dat het bij elkaar een woord maakt. Ruikt een roos met een andere naam echt net zo lekker? Zou het beroemdste liefdesverhaal in de hele wereld net zo pikant zijn als het Romeo en Gertrude zou zijn genoemd? Waarom is het hoe we onszelf noemen zo belangrijk? Heh, sorry, ik wordt normaal niet zo filosofisch. Ik ben de laatste tijd aan het denken. Namen zijn, natuurlijk, heel belangrijk voor mijn soort (fey). Ik, ik heb er zoveel, ik kan ze niet eens allemaal onthouden. Geen van alle zijn mijn echte naam natuurlijk. Niemand heeft ooit mijn echte naam hardop uitgesproken, niet één keer, ondanks alle titels en bijnamen en mythes die ik voor mezelf heb verzameld over de jaren heen. Niemand is zelfs maar in de buurt van mijn echte naam gekomen. Nieuwsgierig, of niet soms? Wil je mijn echte naam weten? Oké, luister goed, ik heb dit niemand eerder verteld.
Mijn echte naam is....
Hahahaha! Dacht je echt dat ik het je zou vertellen? Echt? Oh, ik zou me vermoorden. Maar, zoals ik zei, namen zijn erg belangrijk voor ons. Voor één ding, ze binden ons aan deze wereld; ze gronden ons soort van aan de realiteit. Als je, je echte naam weet -niet iedereen vind zijn/ haar echte naam in onze wereld (Nimmernimmer)- ben je meer ''echt'' dan dat je niet weet wie je echt bent. En voor een ras met de neiging om te vervagen als we zijn vergeten, is dat een big deal.
Mijn naam, één van vele, is Robin Goodfellow. Mijn vrienden noemen me Puck.
Je kan van me hebben gehoord.

Dat brengt me naar de dag van vandaag. Vandaag is het Elysium bij het Winterrijk, normaal was Elysium voor mij één van de rottigste dagen en probeerde ik er wat leuks van te maken door de roodkappen te irriteren of in de keukens appeltaarten te stelen. Maar sinds een tijdje is het de dag waar ik me op kan verheugen, want dan krijg ik Meghan weer te zien. Niet dat ik nu geen grappen uit ging halen, dat kan ik je niet beloven, maar ik ga zoveel tijd als mogelijk met haar besteden. Toen we binnen kwamen en na ons de IJzerfey kwam Meghan binnen en zoals altijd straalde ze, ze hield de arm van Ash vast. Dit jaar namen ze zo te zien Keirran weer niet mee en dat kwam waarschijnlijk omdat Meghan hem nog steeds hiervan wilde beschermen. Ik heb hem zelf al een aantal keren ontmoet, het is echt een te gek kereltje ook zo'n chaosmaker als ik. Ze liep naar de grote tafel achterin en ging zitten op haar stoel met Ash naast zich. Oberon en Titania (koning en koningin van het zomerrijk) zaten tegenover Meghan en Ash en aan het hoofd van de tafel zat Mab (koningin van het Winterrijk). Ze waren druk aan het praten, zodra er zacht muziek aan werd gedaan. Behendig kwam ik de trap op lopen naar hun tafel en binnen enkele seconden stond ik naast Meghan. 'Heb je zin om te dansen prinses?' Ze kreeg weer die glimlach op haar gezicht, die na al die tijd nog steeds niet is veranderd en me nog altijd warm laat maken vanbinnen. Ash keek me koud aan 'Als je, je handen maar thuis houd Goodfellow'. Ik grijnsde 'Ook leuk om jou weer te zien sneeuwbal, maak je maar geen zorgen ik heb ook nog tijd voor jou'. Ash keek alsof hij me opnieuw kon wurgen, maar toen Meghan me aankeek had ik alleen maar aandacht voor haar 'Ophouden jullie twee en één dansje is vast niet erg', zei ze nog steeds met die glimlach. Ik legde 1 hand op haar middel en zij deed 1 hand op mijn schouder en met mijn andere hand hield ik haar hand vast. Het was een rustig muziekje en we hadden het ondertussen over vroeger en dat ze altijd zei dat ze niet kon dansen. We hebben één dans samen gedaan, want daarna nam Ash het over wel gaf ze me eerst nog een knuffel en zei ze 'Ik heb je gemist Puck' waarop ik hetzelfde antwoordde. Oberon wenkte dat ik nu naar hem toe moest komen en dus ging ik zo sloom als mogelijk naar hem toe. Oberon zei zo serieus als altijd 'Je weet wat je moet doen', ik zag dat Titania en Mab in discussie waren en ze hadden het dus niet gehoord. Ik knikte en liep naar een hoekje waar niemand me kon zien waarna ik me in een raaf veranderde en wegvloog van Elysium naar het Bevroren Woud. Oberon wilde dat ik onder Elysium ging kijken of de geruchten waar waren dat er iets verschrikkelijks aankwam dat zowel het Zomer als het Winterrijk als het IJzerrijk zou kunnen vernietigen en dat het zich op dit moment bevindt in het Bevroren Woud. Als het niet zo gevaarlijk is als de geruchten zeggen dan gaat Oberon er ook geen moeite voor doen, als je het mij vraagt is hij gewoon lui. Eenmaal in het Bevroren Woud ging ik op een tak zitten en bekeek de omgeving goed, niet dat ik straks tegen een groep vorstgeesten aanloop. Dat zijn valse rotzakken, zonder gevoel voor humor. Ze zuigen de warmte uit je, zodat alle vlamvruchten in de wereld je niet meer kunnen redden. Het is eigenlijk een soort van vampier, alleen zuigen hun warmte uit je en vampiers bloed. Uit mijn ooghoeken zag ik iets liggen en ik draaide mijn kop, daar een stukje verderop lag een vorstgeest en het lag dood op de grond. Ik veranderde terug in mezelf en liep ernaartoe. Ik bekeek de vorstgeest en zag dat het niet door een fey of andere wezens was gedood, het leek wel alsof het van binnenuit was gedood. Ik liet de vorstgeest voor wat het was en liep verder. Hoe verder ik liep hoe meer herten, vogels, vorstgeesten enz. ik op dezelfde manier dood op de grond vond. Iets is zich hier aan het schuilhouden en vermoord deze dieren en geesten van het Woud, maar de vraag is waarom? Er was ook nergens een spoor te vinden. Uiteindelijk hoorde ik verderop wat geroezemoes en ging ik zo zachtjes mogelijk naartoe, er klopte iets niet het leek alsof ze recht voor mijn neus stonden maar er was niks te zien behalve een enorme grote bevroren boom. Een zware stem begon te praten alleen ik kon het niet horen, ik pakte een bevroren blaadje van de grond en begon er tegen te blazen met wat van mijn Zomerkracht waardoor het veranderde in een hoorn. Ik zette het ding tegen m'n oor en ging luisteren. 'We hebben nog een aantal mensen nodig als offer en dan zijn we sterk genoeg om over heel Nimmernimmer te regeren', zei de man. Een vrouwenstem antwoordde 'We hebben al zoveel offers gehad, ik denk niet dat er nog genoeg van die type mensen zijn daar zijn er namelijk al heel weinig van'. De man snoof 'Waarom denk je dat we er zo lang over hebben gedaan? Omdat we daar zin in hadden?' De vrouw klonk nu lichtelijk hysterisch 'Het spijt me meneer, maar we hebben 1 van elk hof nodig als offer en een mens'. De man klonk nu tevreden 'Inderdaad, we hebben al de offers van een Winter- en IJzerfey nu alleen nog een Zomerfey en een mens'. De vrouw klonk nu opgelucht toen ze antwoordde 'Welke Zomerfey is dan geschikt genoeg als offer?' Ik legde de hoorn weer op de grond waardoor het weer blaadjes werden en ik wilde ervandoor gaan, ik had genoeg gehoord en moest dit aan Oberon melden en natuurlijk aan Meghan. Ik draaide me om en wilde veranderen in een raaf toen er iemand keihard riep 'We hebben een indringer!' Ik ontweek behendig een pijl die naar me toe werd geschoten 'Wat, krijg ik geen hartelijke welkom en een kopje thee?' Die ene vrouw van net schreeuwde 'Hij is een Zomerfey en ik ken hem hij is Robin Goodfellow, hij zou het offer kunnen zijn'. Die man riep tegen de anderen dat ze me moesten vangen, maar niet doden. Ik zou met alle liefde in de wereld hebben gevochten, maar er was 1 probleem en dat was dat ik ze nergens zag 'Aangenaam met jullie kennis te hebben gemaakt maar ik moet er weer vandoor'. 'Grijp hem!' hoorde ik de man keihard schreeuwen en ik hoorde hoe de meute op me afkwam. Ik veranderde weer in een raaf en vloog weg, misschien moet ik de volgende keer terug vechten, maar nu moet ik Meghan en de rest van de rijken waarschuwen. Ineens was er een rare paarse flits in de lucht en viel ik naar beneden, als vanzelf veranderde ik weer terug in mezelf en ik zag dat er een groot gapend gat in mijn zij zat en ik was al veel bloed aan het verliezen. Ik haalde mijn 2 dolken tevoorschijn en begon te rennen, ik zou het nooit halen naar het Winterhof (waar Elysium nu plaats vind), dus ik moest een doorgang vinden. Ik sloeg met mijn dolken de zwaarden, pijlen en af en toe wat paarse magie weg tot ik uiteindelijk de plek had gevonden waar ik naartoe moest. Een grote besneeuwde boom stond voor mijn neus en ik klopte er snel een aantal keren op, ja dit is de doorgang en trok toen de deur open 'Het was gezellig, maar ik moet gaan doe n jullie de rest ook de groetjes van me?' , toen trok ik de deur achter me dicht en deed voor me weer een deur open. Ik stapte de buitenlucht in en haalde diep adem 'Lang niet gezien mensenwereld'. Ik keek naar mijn zij, misschien moet ik dit eerst behandelen. Ik keek naar de lucht en zag dat het begin middag was, nog een hele middag en dan zou ik een café of iets anders moeten vinden waar veel mensen rondhangen en het naar hun zin hebben. Daarna moet ik weer terug naar Nimmernimmer om de hoven te waarschuwen. Ik liep naar een huis met een tuin en ging daar rustig zitten, had ik me eigenlijk al onzichtbaar gemaakt? Ik zag ergens in mijn ooghoeken een jongen naar me kijken, dat was dus een nee en ik zette een big smile op en begon te zwaaien 'Hey, heb je misschien wat verband voor mij?' De jongen ging onmiddellijk weg 'Neem ook een appel mee, ik heb honger', riep ik hem nog na maar ik denk niet dat hij nog terug komt. Ik probeerde me weer onzichtbaar te maken met mijn Zomermagie maar het lukte niet, ik was dus te veel bloed verloren. Ik maakte het me gemakkelijk op het gras, deed mijn vestje af en bond het maar om mijn wond. Goed gedaan Puck, je hebt jezelf weer in de nesten gewerkt. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren voordat die rare dingen me zouden vinden.