Verkenningstocht

Zacht slof ik op mijn hoede door de dubbel vergrootte, gevaarlijke arena, langs het bosgebied sluip ik over de woestijn. Ik adem in, terwijl ik bibber van de koud.
Het begint al donkerder te worden, ik weet niet waar ik zou kunnen schuilen. Ik adem uit. Een klein wolkje vliegt voor mijn neus de lucht in, dan schrik ik op van een knal. Weer een dode.. Nummer 8.
Mijn benen worden moe, slap en ze storten zo nog net niet in elkaar. De arena is precies hetzelfde als in het begin. Een droge vlakte met af en toe een stukje bosgebied.
Ik snap wel waarom het dubbel vergroot is, het is een uitgestrekte vlakte, met waarschijnlijk heel veel gevaarlijke boobytraps. Dat zal vast wel kloppen, een extra grote arena, extra veel boobytraps... Ik huiver bij het idee dat er elk moment een mijn voor me kan ontploffen, of een bosbrand activeert zich en ik zal levend verbranden. Of er komt een modder-overstroming, waarschijnlijk zal er ergens wel drijfzand zijn, en een plas water, die elk moment kan overstromen. Hoe dan ook, ik zal een (of meer) van de honderden boobytraps mee maken, als ik wil overleven. Maar wil ik dat wel? Wil ik wel echt overleven? Ik ben snel genoeg om iemand af te schudden, heb een snelle reactie, dus ik zou makkelijk een wapen van 20 meter afstand kunnen ontwijken, heb een goed gehoor en ben oud en verantwoordelijk genoeg om voor mezelf te zorgen.. Kortom, ik zou het kunnen overleven. Maar heb ik dat er wel voorover? Trauma's die nooit meer verdwijnen.. Beter zou zijn om gelijk hier op de eerst volgende tribuut af te stappen en me laten vermoorden. Of gewoon het gevaar opzoeken, en hopen dat ik daarmee overlijdt. En als ik nou eens een mes had, zou ik mezelf kunnen vermoorden, zo snel mogelijk, zodat ik geen pijn voel. Maar met een wapen in mijn hand, kan ik me zo krachtig voelen. Dat voel ik dan nou eenmaal, alsof ik iedere tribuut aan kan. Maar dat is bij lange na niet zo. Ik ben waardeloos, vooral als het om vechten gaat. Eerlijk gezegd; Winnen is geen optie voor mij...