Story: De 100ste Honger Spelen

Ik haal diep adem, vannacht voelde ik het.. Ik kon niet slapen, werd wakker gehouden door vreselijke nachtmerrie's en doodsangst.
Ik sla de deken van me af en was mijn gezicht, handen en voeten. Ik warm mezelf op, vastgeklemd aan de verwarming.
Ik bibber als ik mijn moeder klaar zie staan met haar zelf genaaide jurk. Vandaag is de Trekking.
Vorig jaar ontkwam ik eraan, dat jaar daarvoor, stierf mijn beste vriendin. Ze zat bij de laatste 6, alleen verloor van District 4.
En vandaag, zal het mijn laatste keer zijn. Nog een trekking en ik zal niet meer hoeven te vrezen voor mijn eigen leven, nog wel voor dat van mijn 2 broertjes.
Ik sta rillend op, hoe oud ik dan ook al ben.. Het blijft een krachtig, beangstigend gevoel als ik denk aan vorig jaar.
Mijn eigen District was meteen al vermoord, en niet bepaald op een vriendelijke manier. Het was zelfs zo pijnlijk, afschuwelijk en bloedend dat niemand er naar keek bij ons in huis. Het laatste moment dat ik keek, zag ik een hoofd, los van het lichaam naar het televisiebeeld staren. Dode ogen rolde weg achter z'n kassen.

Voorzichtig ga ik in de rij staan, bij de andere meisjes. Ik adem diep in, en weer uit. 'Vanaf volgend jaar hoef ik me geen zorgen te maken', blijf ik maar denken. Dan alleen nog mijn broertjes en we zijn er voor goed vanaf... Ik draai mijn hoofd en richt me op het podium. Eerst komt het traditionele filmpje voorbij, dan loopt Effie Trinket naar de bakken. Voordat ze met haarhand de bak in gaat, zegt ze het volgende: 'Dames, heren. Welkom! Dit jaar is het de 100ste! Daarom heeft P. Snow besloten er een dubbel zo grote arena van te maken! Laten we maar beginnen met de trekking'. Ik zie alle briefjes zitten. Honderden, en in een van die briefjes, zit mijn naam. Ik kruis mijn vingers als ze met haar hand door de briefjes graait en er eentje uit haalt. 'De laatste keer', Denk ik weer.. De laatste..
En op dat moment hoor ik mijn naam, 'Katniss Everdeen'. Alle meisjes voor me wijken uit en er ontstaat een dun gangpad dat mij lijdt naar het podium.
Verstijfd van angst blijf ik staan. Ik voel niks meer, helemaal niks, behalve diepe leegte. Ik maak me los uit de eenzame greep en wankel nog steeds verstomt naar voren. Ik twijfel als ze haar hand uitsteekt. Naar adem snakkend klim ik het kleine, houten trappetje op. Ik ga achteraan staan en kijk over de mensenmassa heen. 'Ik was zo dichtbij, nog maar een jaar te gaan', Ik duw mijn gedachte weg en zoek mijn moeder. Er rolt een traan over mijn wang als ze me aanstaart. Naast haar staan mijn jongere broertjes, vastgeklemd om haar middel, ze huilen allebei. Ik zie dat mijn moeder tranen in haar ogen krijgt, maar ze veegt ze niet weg. De tranen prikken, nee branden nu in mijn ogen, en er komen er steeds meer. Daar sta ik dan, jankend toe te kijken hoe ik mijn dood te ge moet ga. Ik kijk opzij, naar de bleke, opgedofte Effie. Ze scheurt een tweede briefje open en leest de naam luid op voor: 'Peeta Mellark'.
Een blonde jongen baant zich een weg door zijn leeftijdsgroep en wurmt zich het podium op. In een fractie van een seconde staat hij verbleekt naast me, schudden we onze koude handen. Met deze jongen zal ik mijn emotie's moeten delen, mijn verdriet aan hem toe laten en ten slotte, hem dood zien gaan.. Hoe kan ik deze jongen doden? Hoe kil hij ook blijft kijken, ik zie de pijn in zijn ogen. We worden naar achteren getrokken en worden vrijwel meteen de trein in geduwd.