Peter Pippeling deel 2

“Daar komt niets van in!” Sirius vuurde iedere vervloeking op hen af die hij maar kon bedenken. Dit waren volgelingen van Voldemort. Van de man die zijn beste vriend vermoord had. Hij zou hen niet laten ontsnappen. Voldemort was verdwenen. Op hem kon hij zich niet meer wreken, maar deze vier zouden hun verdiende loon krijgen.
Rodolphus bengelde hulpeloos in de lucht. Zijn broer lag kermend op de grond met zijn gezicht wel driemaal de normale grote. Bella stond nog overeind en probeerde hem te vervloeken. Iets dat haar tot nu toe nog niet gelukt was. Plots stootte ze een schaterende lach uit en richtte haar staf op een klein dreuzelmeisje dat in de goot zat te huilen.
“Nee!”
“Avada-” het was echter niet Bellatrix die de vloek uitsprak, maar de blonde dooddoener, die de staf van een van de broers Van Detta had opgeraapt. In tegenstelling tot Bellatrix was Sirius wel zijn doelwit. Hij zou er nooit in slagen zowel Bellatrix als de ander uit te schakelen. En Bellatrix had het op dat meisje gemund. Dus zo zou het eindigen? De verrader was dood en hij zou sterven in de strijd en zich bij James en Lily voegen. Er waren slechter momenten om dood te gaan.
Er klonk een enorme knal. De blonde dooddoener verstijfde midden in zijn spreuk en plots wemelde het in de straat van mensen van het Ministerie. De vier dooddoeners waren in een mum van tijd in de boeien geslagen.
“Alles in orde, Sirius?” vroeg Frank Lubbermans. Hij was ook lid van de Orde van de Feniks en een gerespecteerd schouwer. Natuurlijk was niet alles in orde! Zijn beste vriend was dood! Maar dat wist Frank ook wel, dus knikte Sirius.
“Al had ik graag Peter zelf onder handen genomen.”
“Hij was het, hé? Hij heeft de Potters…” Sirius knikte, niet in staat om het hardop te zeggen. Ondertussen waren de anderen begonnen met het wissen van het geheugen van de dreuzels en het opruimen van de rommel.
Peter was dood. James en Lily waren gewroken. Hij kon zich met opgeheven hoofd aan zijn peetzoon vertonen.