Nurmanon - 25

Uiteindelijk hield hij het niet langer uit. Met snelle stappen haastte hij zich de gangen door, maar voor de deur aarzelde hij. Hij had nog steeds geen idee wat hij tegen zijn vader moest zeggen. Plots verscheen Thijs in zijn gedachten. Het was niet moeilijk te raden wat hij zou zeggen. Ik moet het me niet aantrekken en mijn vader laten zien dat hij trots op me kan zijn. Hij opende de deur. Zijn vader zat in een stoel naast de haard met Else naast hem, terwijl Archibald en Siebe een eind verder naar de grond stonden te staren. Nurmanon had geen idee wat zijn vader tegen hen gezegd had, maar eigenlijk ging hem dat ook niet aan.
“Mijn zoon…” In twee stappen stond Nurmanon bij zijn vader en omhelsde hem.
“Vader…” Hij kon niet voorkomen dat zijn stem trilde.
“Ik ben zo blij dat alles goed met je is. Ik was bang dat je het niet zou redden in je eentje.” Nurmanon glimlachte.
“Ik was niet in mijn eentje, vader, ik had een drie meter grote reus om me te beschermen.”
“Dus dat groene schild was niet om Emeric te misleiden?” Nurmanon knikte.
“Inderdaad, Johan wacht buiten op me.”
“Daar moeten we iets aan doen. Ik hou er niet van om vrienden van mijn zoon buiten te laten wachten.”
“Ik ga hem meteen halen.”
“Wacht even.” Zijn vaders hand sloot zich om zijn pols, met een kracht die niet paste bij een zieke. “Ik wil dat je weet dat ik me geen betere zoon wensen kan dan jij. Het spijt me dat je dit alles hebt moeten doorstaan zonder dat ik er iets aan gedaan heb.” Nurmanon kon geen woord uitbrengen.
“Vader, wij zijn degenen die onze excuses moeten aanbieden.” Nurmanon draaide zich naar Archibald en Siebe.
“We hebben je onrecht aangedaan en geen klein beetje ook. Het was verkeerd van ons en het spijt ons… broer.” Nurmanon wist niet wat zeggen. Gelukkig kwam Else hem ter hulp.
“Mag ik mee je reus gaan halen? Ik wil hem graag eens zien. Ik heb zoveel liederen over jullie gehoord.”
“Natuurlijk mag dat, kom mee.”
“Haast jullie maar. In de grote zaal is een feest voor iedereen en jullie horen daar zeker bij te zijn.”