Nurmanon - 10

Even later had Nurmanon meer geld in zijn bezit dan hij zich had kunnen voorstellen. Hij aarzelde dan ook geen moment toen een wapensmid hem voorstelde om zijn - behoorlijk gehavende - schild op te lappen.
“Moet er ook iets op geschilderd worden?” Nu twijfelde Nurmanon wel. Hij was geen ridder en mocht alleen zijn vaders wapenteken dragen. Plots verscheen er een grijns op zijn gezicht.
“Egaal groen, doe het maar helemaal groen.” Dat was niet echt een wapenteken... hij deed er dus niets verkeerd mee en hij was een groentje, een groentje dat net een groot aantal ervaren ridders de baas was geweest.
“Het komt in orde, jongeheer.” Terwijl de smid zijn werk deed, liep Nurmanon langs de andere kraampjes van ambachtslieden en kooplui, die op het toernooi waren afgekomen. Hij moest moeite doen om niet al zijn geld in een keer uit te geven. Uiteindelijk kocht hij voor enkele weken proviand, een extra deken, een warme mantel en nog een heleboel spulletjes die van pas konden komen.
De meeste ridders die zijn pad kruisten, liepen met een boog om hem heen. Het deed Nurmanon niets. Hij glimlachte zelfs naar hen en genoot van de geschokte uitdrukking die op hun gezichten verscheen. Hij was beter dan elk van hen.
“Heb je al gehoord wat er met Murskaton gebeurd is?” Nurmanon draaide zich naar de spreker toe, maar zag dat die het niet tegen hem had.
“Nee, maar nu je het zegt. Ik heb hem niet gezien.”
“Je weet wel, van die reus in de bergen die iedere ridder die voorbijkomt, uitdaagt en vermoordt? Murskaton wilde daar een eind aan maken, maar dat is hem niet gelukt.”
“Als die reus minder reusachtig zou zijn, dan was ik er zelf op af gegaan. Heb je gehoord wat voor een immense schat hij in zijn hol heeft liggen? De koning is nog arm vergeleken met hem.”
Nurmanon zat al in het zadel en terwijl hij wegreed, lachten de ridders in hun vuistje. Nurmanon had hen beiden in het strijdperk verslagen…