Ik mis hun vroege ik.

-
De Monsoon-tijd, net toen ze doorbraken. Die tijden zullen me altijd bijblijven. De hysterische fans tijdens concerts, de kwetsbare jongens, zo speels en onschuldig. Ik mis het.

Die tijd was ikzelf ook gek van ze, om niet te zeggen: Geobsedeerd. Ik geef het toe, ik huilde voor hen. Ik zette hun foto's overal, op mijn pc, in mijn kamer, op mappen en zoveel meer. Tokio Hotel, ik schreef het overal. Bill, ja. Ik zucht even. Bill was zoiets als een god voor me. Die tijd kocht ik ook alles wat ik tegenkwam. Van mappen, tot posters, tassen, pennen, tot bedovertrekken. Die dag dat ik dàt kocht, herrinner ik me nog alsof het gisteren was. Het was supergroot, de jongens stonden er levensecht op. Ik sprong op mijn deken, stond recht en deed het elke keer opnieuw. Tot ik het beu werd. Niet zo snel dus.

's Avonds, bekeek ik honderden filmpjes van hen. Ja, ook dat maakte me aan het huilen. De trieste muziek bij de prachtige foto's, en het idee dat Bill zover weg van me was, haast niet te bereiken, maakte me keer op keer kwaad, maar dan op een trieste manier.

Ik ging dromen van een concert, waar ik lang op moest wachten. Tot nu, heb ik dat nog altijd niet kunnen meemaken. Ik heb moeten luisteren naar mijn cd's, elke cd die ze uitbrachten, heb ik al zotgedraaid. Elk woord van elk lied zit gegrift in mijn geheugen.

De jongens veranderden steeds meer, ik herrinner me nog de eerste foto van Bill met z'n platte haren. 'Wauw.' zei ik verwonderd. Ik vond het prachtig, en echt geweldig.

Dreadlocks, vond ik hem al heel wat minder staan. En zijn kleren, het was afschuwelijk. Bill, is niet de Bill meer van vroeger. Om nog maar te zwijgen over Tom, die zich meer en meer als z'n broer gaat gedragen. Zoiets, had ik nooit zien aankomen.

Ik had altijd gedroomd, en gehoopt van die Bill met zijn prachtige manen op het podium te zien lachen. Nu, is die kans me voorbij geglipt. Ze veranderen veel te snel, elke dag weer een beetje meer.

Vandaag, zag ik weer het filmpje van toen. Ik moest spontaan lachen, terwijl ik toch ergens een leegte voelde. Ik beet zachtjes op mijn lip, en besefte toen maar al te goed hoe hard ik ze wel mis.
De jongens van toen, mijn idolen. Mijn helden.

Ik zuchtte diep. 'Ik mis je, Bill. Ik mis de Tokio Hotel waarvoor ik alles zou doen, waar ik fan van werd. Ik mis het zo hard.'

Ik klapte mijn laptop dicht, want het beeld, ik kon het niet meer zien.