We're broken.

Broken'
~
Samen lachen, samen huilen. Ja, dat deden we samen. Onze grappigste verhalen delen, maar ook onze diepste geheimen. Alles wat je je maar kunt voorstellen, deden we samen. Jij was de reden waarom ik lachte, waarom ik gelukkig was. Diegene die me rechthield. Niet te breken, waren we. Maar gisteren, gisteren liep het fout. In een paar minuten stortte alles in. Alles wat we hadden opgebouwd, viel weer in elkaar.
Die minuten veranderden alles. Mijn leven, de wereld. Minuten van pijn, en onwetendheid naar de toekomst.
Er was geen jij en ik meer, geen 'wij'. Van elkaar gebroken. Het was alsof een stuk van mijn hart er werd uitgerukt. Zo voelde het. En vandaag nog.
De tranen staan klaar om te vloeien, maar ik doe het niet. Ik laat ze niet vallen, ik wil het niet, en kan het niet. Een krop van al het verdriet in mijn keel achtervolgt me de hele dag al. En ik vraag me af wanneer hij weggaat. Misschien zelfs nooit meer. Misschien blijft hij zolang zitten tot het terug goedkomt tussen ons, wanneer alles weer wordt zoals het oude. Misschien.
Misschien blijft het ook een litteken aan die verschrikkelijke minuten.
Maar misschien heelt de wonde weer, als je me kunt vergeven. En het vergeten, en terug de dingen doen die we vroeger deden. Die dingen waren magisch. Alleen al bij jou zijn. Met jou praten, voelen dat je achter me staat.
De gedachte alleen, dat het nooit meer zoals vroeger zou kunnen worden, maakt me ziek, maakt me bang. Want jij was de reden om voor te leven, om voor te vechten en om door te gaan. En als dat wegvalt, heeft niets nog zin. Heeft alles wat ik doe geen nut meer. Waarom nog verder gaan?
Waarom doorgaan zonder jou..