A ranger/traitor 184

Midden in de nacht schrok Miko wakker, omdat zijn hoofd van Nowells schouder gegleden was. Half slaperig ging hij verzitten. Op dat moment zag hij de sterrenhemel. Er was geen wolkje aan de lucht en alle sterren waren goed te onderscheiden. Miko moest denken aan de nachten die hij met Will buiten had doorgebracht, terwijl hij leerde hoe hij zich kon oriënteren op de sterren. Hij vroeg zich af of hij het nog zou kunnen. Hij speurde de hemel af op zoek naar herkenningspunten. Toen bedacht hij zich dat Will ook had gezegd dat zoiets alleen lukte zolang je in de buurt van Araluen was. Hij wilde het net opgeven, toen hij inderdaad een herkenningspunt zag. Hij ging overeind zitten en speurde de hemel verder af. Misschien waren ze nog niet in Araluen, maar ze kwamen wel in de buurt! Dat wilde zeggen dat als ze nog iets wilde ondernemen, ze daar niet te lang meer mee mochten wachten. Alleen had hij nog altijd geen idee, wat hij precies wilde doen…

“Waar zijn we eigenlijk ergens?” vroeg Miko de volgende dag aan Tyr zodra hij de kans kreeg. Tyr aarzelde even voor hij antwoord gaf, maar Miko had geen idee of dat was omdat hij twijfelde of hij het wel zou zeggen aan een gevangene of dat hij het gewoon niet zeker wist.
“Als de wind zo blijft iets van een vijf, zes dagen tot Hibernia.”
“Hibernia? Waarom gaan we daarheen?”
“Daar gaan alle wolfsschepen naartoe.” Natuurlijk, de verzamelplaats die Will en hij vruchteloos in Noordam hadden gezocht. Die lag dus in Hibernia. Hij hoopte maar dat ze het in Araluen al wisten. Het zou waarschijnlijk nog tijden duren voor hij het hen kon vertellen. Als hij het hen al kon vertellen.