Hoofdstuk 4

Ik pak mijn potlood, en probeer me weer op mijn huiswerk te richten. Ik kijk naar de eerste vraag waar ik het antwoord op moet geven. Dan hoor ik de bel: Nee he!
Ik had nog niet eens de tijd het 1e in te vullen, ik zucht, en prop m'n huiswerk in m'n tas. Daar ben ik vast de hele avond mee bezig! Gelukkig mogen we nu naar huis en was dit de laatste les. Ik denk weer aan Dave, en het geluid. Ik probeer mijn gedachten te negeren en doe mijn tas om mijn schouders. De anderen zijn al de klas uit gegaan, behalve één jongen. Gelukkig was Dave het niet, dan zou ik weer aan het geluid denken. De jongen kijkt me heel kort aan met zijn donkerbruine-ogen. Of zijn het donkerblauwen? Bruin toch? Verandert het nou? Nee, dat kan niet. Zeg ik zacht tegen mezelf, de jongen is al weg voordat ik het kan checken. Ik ga ook maar snel. De jongen was dezelfde als die de hele tijd de snelste bij gym was, dat was raar. Wat is er nou zo snel als hem..een.. Een vampier: hun ogen verkleuren, en ze zijn erg snel. Nee nee nee nee, dat kan niet! Zeg ik bijna hardop tegen mezelf. Vampiers bestaan niet, punt. Ik loop maar snel verder over straat.

In de avond kom ik pas thuis, maar dat komt omdat ik gewoon lang wou lopen. Dan kan ik lekker genieten van wat er buiten is. Maar als ik thuiskom denk ik aan mijn huiswerk. Shit. Die moest ik dus de hele avond maken. Ik zucht en ga aan tafel zitten nadat ik mijn jas op heb gehangen en tas neergezet.
''Wat is er, Jessica?'' vraagt mam. Ik denk even na wat ik moet zeggen, niets over het geluid en vampiers iniedergeval.
''Ik.. ik..'' dan weet ik wat te zeggen. ''Heb zo veel huiswerk, en op school werk ik al heel hard.''
''Dat had ik ook vroeger.'' zegt ze. Ik kijk naar het eten, pannenkoeken. Yay? Denk ik. Het is best lekker, maar ik heb niet zo veel zin in het nadat dat geluid.. Ik prik met mijn vork erin en neem drie happen en een slok van mijn drinken. mam begint weer iets te vragen, omdat ze geen zin had in die stilte. Omdat het altijd stil was sinds mijn vader weg is gegaan, dood, zeggen ze, maar is het waar? En waardoor dan, dat was onbekend.
''Maar vroeger had je er nooit last van, oké, wel een beetje maar nooit zo erg als nu. En pannekoeken zijn toch je lievelings eten? Vertel nou wat er echt is, Jessica.'' Ik slik, en kijk haar blauwe ogen aan, dan weer naar mijn pannenkoek. Wat moest ik nu zeggen?