-

Soms twijfel ik. Niet alleen aan mijzelf, maar ook aan anderen. Ik vind het vaak moeilijk om mensen te vertrouwen, vanwege dingen die ik heb meegemaakt, en vrienden die ik ben verloren. Vaak weet ik dat er mensen achter mij staan, dat wanneer ik val, er mensen zijn die me opvangen. Maar als ik dan mijn verhaal kwijt wil, mijn problemen, weet ik vaak niet waar ik terecht moet. In het echt durf ik het vaak niemand te vertellen, en online lijkt het ook steeds moeilijker te worden. Want elke keer weer, als ik iemand vertrouw, lijkt alles mis te gaan. Dan wordt ons contact minder, of zijn de enige woorden die we wisselen maar simpele "hallo's". Ik wens soms dat ik opnieuw kan beginnen. Dan lig ik in bed, tranen te laten om de dingen die verkeerd gaan. Om diegene die ik mis, ondanks dat ik nog niemand ben verloren. En tijdens die tranen, besef ik vaak hoeveel geluk ik heb. Dat mijn moeder weer gezond is, dat mijn gehele familie nog leeft, en dat ik 'goede' ruzies heb met mijn zus en zusje. Dan veeg ik die tranen weg, en val in slaap. Want niets is beter dan het gevoel dat je wéét en beseft dat er mensen van je houden en om je geven. Niks meer heb ik nodig.