Twiddict

Gastenboek (2331)

• Gaze

  (Oké, ik was nogal dom bezig -ik ben blond, kan het niet helpen -
  Dit is Hoofdstuk 37. List en bedrog)
  
  

  
  

  -556-

  
  Aro ging niet terug naar zijn wacht, die ongerust aan de noordkant van het veld op hem stond te wachten, maar gebaarde dat zij naar voren moesten komen. Edward deinsde onmiddellijk achteruit en trok mij en Emmett aan onze armwenden. Jacob liep het langzaamst en liet Aro met zijn nekharen rechtovereind zijn scherpen tanden zien. Renesmee greep hem bij zijn staart terwijl we achter uitliepen en hield hem vast alsof ze hem aan de lijn had, zodat hij gedwongen was met ons mee te komen. Op het zelfde moment dat Aro weer omringd werd door de donkere mantels, waren wij weer terug bij onze familie.
  Nu zat er nog maar vijftig meter tussen ons - een afstand die we allemaal in een fractie van seconden konden overbruggen. (Er staat geen tweede streepje meer! ;o)
  Caius begon onmiddellijk tegen Aro te tieren. 'Hoe kun je deze schande tolereren? Waarom kijken we lijdzaam toe terwijl we met eigen ogen zien dat er een grove misdaad is gepleegd die met bespottelijke foefjes wordt verdoezeld?' Hij hield zijn armen star langs zijn zij en zijn handen waren kromme klauwen geworden. Ik vroeg me af waarom hij Aro niet gewoon aanraakte om hem te laten weten hoe hij erover dacht. Ontstond er nu al verdeeldheid binnen hun gelederen? Hadden we echt zoveel geluk? 'Omdat het allemaal waar is,' zei Aro kalmpjes tegen hem. ér is geen woord die ze gezien hebben hoe dit wonderbaarlijke kind in de korte tijd dat ze haar nu kennen gegroeid en ouder geworden is. Dat ze het warme bloed gevoeld hebben dat door haar aderen stroomt.' met een weids handgebaar duidde Aro de hele rij aan, van Amun tot aan Siobhan aan de andere. Caius reageerde vreemd op Aro's sussende woorden en leek heel even te schrikken van het woord 'getuigen'. Zijn boosheid ebde weg en maakte plaats voor koele berekening. Toen keek hij bijna nerveus naar de Volturigetuigen. Ik volgde zijn blik naar de woedende menigte en zag meteen dat die omschrijving niet meer van toepassing was.
  
  

  -557-

  
  
  De roep om wraak was verstomd en er werd driftig gefluisterd door de verwarde vampiers die probeerden te begrijpen wat er aan de hand was. Caius fronste zijn wernkbrauwen en dacht heel diep na. Zijn mijmerende blik wakkerde mijn nasmeulende woede weer op. Stel dat de wacht opnieuw op een of ander ontzichtbaar teken in actie zou komen, net als ze bij hun aankomst hadden gedaan? Angstig controleerde ik mijn schild, maar het voelde nog even ondoordringbaar als net. Ik boog het om tot het als een lagen, brede koepel over ons gezelschap lag. Ik voelde de felle lichtjes op de plekken waar mijn familie en vrienden stonden; ze hadden allemaal een eigen karakter waardoor ik hen na wat oefenen volgens mij goed uit elkaar zou kunnen houden. Die van Edward kende ik al: hij was het helderst van iedereen. Ik zat wel een beetje met de ruimte rond de stralende punten, want het schild zelf lag open en bloot op het veld, en als een van de begaafde Volturi eronder zou weten te komen, was ik de enige die nog beschermd zou zijn. Mijn voorhoofd rimpelde terwijl ik de soepele bepantsering voorzichtig naar ons toe trok. Carlisle stond het verst vooraan en ik zoog het schild centimeter voor centimeter naar binnen in een poging het precies op hem aan te laten sluiten. Mijn schild leek erg meegaand. Het vormde zich naar Carlisles lichaam en toen hij een stap opzij deed richting Tanya rekte het elastiek zich uit, aangetrokken door zijn vonk. Geïntigreerd trok ik nog meer draden van de stof naar binnen en omhulde alle glinsterende gestalten van mijn vrienden en bondgenoten. Het schild bleef bereidwillig handen en bewoog met iederen mee. Er was nog geen seconde voorbijgegaan en Caius stond nog steeds te peinzen. 'De weerwolven,'mompelde hij uiteindelijk. Opeens besefte ik in paniek dat de meeste weerwolven onbeschermd waren. Ik stond op het punt oko hen te bedekken toen ik merkte dat ik hun lichtes vreemd genoeg nog steeds voelde. Nieuwschierig haalde ik het schild wat verder in tot Amun en Kebi, die aan de rand van onze groep stonden, er oko buiten vielen. Zodra ze eronder vandaan waren, verdwenen hun lichtjes. Mijn nieuwe zintuig voelde hen niet meer. Maar een deel van de wolven vlamde nog steeds fel op. Hmm... Ik liet het schild weer vooruitkruipen en zodra Sam eronder stond, werden alle wolven weer herldere vonken.
  
  
  

  1 decennium geleden
• Gaze

  Oké, vanaf hs 28 begin ik, volgende reactie wordt groooooooot.
  
  28. De toekomst 433

  1 decennium geleden
• Gaze

  O wacht, ze gaat voetballen. Yay ik heb hem! ^^

  1 decennium geleden
• Gaze

  Na streetdance brengt Marissa bd mee omdat mn zus weer zo overdreven vijandig doet..
  -,-

  1 decennium geleden
• opacity

  misschien c: al schrijf ik liever in die tijd

  1 decennium geleden