Umbra

Gastenboek (1556)

• Croyance

  Haha daar moet je me dan voorbeelden van geven anders kan ik het bijna niet geloven.
  Ik ben nog nooit bij een oogarts geweest, behalve om me te laten zeggen dat mijn ogen perfect waren.. maar ik weet niet zeker of dat een echte oogarts was.
  Geen idee, misschien komen we er in de toekomst nog wel achter via een droom ofzo?

  1 decennium geleden
• Croyance

  Haha er zijn niet veel mensen die zich sadist noemen. Ik denk trouwens dat als mensen zich zo noemen het gedeeltelijk zal kloppen, maar échte sadisten (zoals artsen) noemen zichzelf nooit zo. Weet je trouwens welk soort type mens de grootste sadisten zijn? Tandartsen.
  Zo had ik er nog niet over nagedacht, dat kan best waar zijn. maar het vreemde is dat ik wel bang ben als andere sterven, niet voor de mensen die dood gaan want die komen in een betere wereld terecht, maar ik vind het verschrikkelijk voor de gene die ze nalaten en voor mezelf.
  Misschien heeft het uiteindelijk niets met de dood te maken, maar meer met het leven die we voor onze dood hebben gehad en dat het tragische einde het allemaal erger heeft gemaakt.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Hmm, het is maar hoe je het bekijkt. Ik kan ook gewoon veel ongeluk hebben, maar ik schuif het liever op klunzigheid want alleen ik kan van niets ineens vallen. Owja, en jij dan
  Ach, je bent niet de enige die iets tegen dkters heeft. Niet dat ik er iets persoonlijk tegen heb want onze huidige huisarts heeft echt het beste met ons voor, maar in praktijk vind ik het maar niets. Ik ben tegen (de meeste) medicijnen en ik geloof ook niet dat alles wat ze uit boeken leren goed is voor de mensheid.
  Nu herinner ik het me weer. Jij vind het echt eng terwijl ik er juist weinig problemen mee heb. Maar wat denk jij dan dat de link is? In mijn ogen betekend dit dat jij op en gruwelijke manier gestorven moet zijn in je vorige leven, en ik veelkans een makkelijke dood heb gehad.

  1 decennium geleden
• Croyance

  O, die kan ik -bijna- sterker vertellen. 's avonds om een avontuur te beleven gingen we naar een ruïne dat half kasteel was en ooit omgebouwd tot hotel voor het een ruïne werd. Omdat alles zo aan het afbrakele was hadden ze er van die ijzere hekken omheen gezet. Mijn twee vriendinnen stappen er als eerste over en ik als laatste, ik zet twee stappen, op een wonderbaarlijke maar onverklaarbare rede zak ik door mijn knieen en val -geen idee waarop- en mijn knie deed heel erg pijn maar mijn broek had maar een heel klein gaatje. Terug geklommen maar kon mijn broek niet optrekken want die was te strak en in het openbaar trek ik die ook niet naar beneden. Wij dus een kilometer terug naar het appartement gelopen van een van die vriendinnen. Onderweg sijpeld er heel veel bloed langs mijn been in mijn schoen (heb ze ook nooit meer kunnen dragen). Pas 3 stappen van het appartement af begon ik verszchrikkelijk veel pijn te krijgen. Binnen trok ik mijn broek uit en stond er een reuzachtige vel in een v-vorm omhoog. Toen begon iedereen te huilen, buren geroepen die een ziekenwage en mijn moeder belde. Uiteindelijk heb ik 4 dagen in het ziekenhuis moeten liggen en me laten openreren.
  
  Volgensmij gelooft mijn vader dat wij er iets vanaf wisten en we hem maar aan hebben laten sukkelen. Maar op dat moment kon mijn vader nog niet goed na denken. De dokter bedoelde ook dat hij pas weg hoefde als wij er weer waren en dat had hij ook niet begrepen. Mijn vader was in die tijd gewoon heel verward dus zijn logica klopte toen ook niet, en ookal weet hij nu vast wel dat het niet onze schuld was, het gevoel zat er toen diep in en misschien is dat er nog niet helemaal uit.
  Nouja, ik ben echt kwaad geweest op die dokter, ik heb hem ook gewoon een keer gebeld en hem -heel beleeft- alles gezegd wat ik dacht. Die zelfde dag kwam hij nog bij ons langs in de hoop het uit te praten maar toen was ik al op zoek naar een kliniek voor mijn vader (waar hij nu iedere dag heen gaat voor les). Een paar dagen later moest hij weer voor controle bij ons langs en dat durfde hij bijna niet. Toen hij toch binnen kwam was het ook meteen 'bent u de gene die ik aan de telefoon heb gehad?' Nouja, sinds dien behandeld hij ons 10x beter dan welke patient dan ook :')
  Ik weet nog dat we anders dachten over de dood, maar ik kan me niet meer herinneren wat jij dacht Maar wat denk jij dat dat er mee te maken zou kunnen hebben?

  1 decennium geleden
• Croyance

  Ow ik dan, ik vraag hoe laat het is, mijn zusje antwoord, nog geen minuut later 'hoe haat is het?'. Of dat ik naar de wc moest en ik trek de bestekla open
  Ik weet niet, hij heeft ooit eens aan mijn moeder duidelijk gemaakt dat hij vond dat het onze schuld was. Dat heeft ook erg veel pijn gedaan bij mijn moeder.
  Hmm ja, het kan veel zijn en ik denk dat we er pas veel later achter zullen komen. Maar ik ben het wel met je eens dat er iets gebeurt moet zijn. Het idee dat we voor hetzelfde streden staat me trouwens goed aan. Ik denk dat zoiets ons toen ook wel bij elkaar gebracht heeft, maakt niet uit of het nu een vrienden of familieband is.

  1 decennium geleden