Croyance

Gastenboek (2691)

• Synthopia

  Ze verdiept zich er wel in, geloof ik. Nu wel. Ze vroeg of ik me er ook in herkende, en ik vertelde dat ik wel dingen van indigo herkende, maar kristal ben. Toen vroeg ze naar een link van kristalkinderen, dus dat is ook wel een teken van interesse. En ze had Jordy's zusje de kenmerken laten lezen, en zij herkende zich ook wel in indigo, net zoals dat ze denken dat Jordy ook indigo is. Nu voel ik me wel heel alleen met mijn kristalkind zijn terwijl de rest allemaal indigo is
  Oh, dat is wel grappig, ik hoop dat hij er iets aan heeft.

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Nou, ze vat het toch wel heel goed op en zei dat ze al wel vaker van nieuwetijdskinderen had gehoord, maar dan rond het geboortejaar van Jordy. Kristalkinderen dus, niet dat zij dat wist, maar goed.. En ik vermoed dat ze zelf indigo is, en ik denk dat zij het ook wel interessant vindt, ze zou zich erin gaan verdiepen als ze weer thuis is aangezien haar internet daar slecht is.
  Ik denk dat ik toch wel het juiste heb gedaan (:

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Oh Mira, ik ben de laatste tijd weer wat meer bezig met engelen en nieuwetijdskinderen. Engelen, dat is toch wel mijn geloof. En nieuwetijdskinderen.. Ik heb net weer de lijst met eigenschappen van een kristalkind gelezen en ik ben er werkelijk verbaast over hoeveel bij me past.
  Nu zou ik het heel graag naar Jordy's moeder willen sturen, gewoon de lijst met indigo-kenmerken, omdat ik denk dat ze er ook wel iets aan zouden kunnen hebben. Waarom weet ik niet echt, mijn gevoel gewoon. Maar ik weet niet of ik het moet doen.. Misschien dat ze het grote onzin vinden en er niets te maken mee willen hebben, dat zou echt een hele grote klap voor me zijn aangezien het heel veel voor mij betekent, en ik wil niet dat ik daardoor afstand van ze ga nemen. Het is dus vooral dat ik er bang voor ben dat ze er niets van geloven..
  Heb je ooit het gevoel gehad dat je iets móest doen? Dat heb ik nu heel duidelijk, de laatste tijd heb ik dat wel vaker, en ik heb gewoon een raar gevoel in mijn buik ervan. Ik had precies hetzelfde gevoel toen ik naar de psychiater ging deze week, en uiteindelijk bleek dat het heel goed voor me was en heel verhelderend was. Ik weet niet waarom ik dat gevoel hierbij heb, en nu, maar ik denk dat ik het gewoon ga doen.. Dat gevoel in je buik is ook niet heel fijn Net een soort buikpijn, maar dan niet zo heel veel pijn, meer een ongemakkelijk gevoel

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Dat, mijn lieve mira, komt doordat je nooit tevreden bent. Maar je moet weten dat dat echt niet hoeft, je kunt trots zijn op de verhalen die je hebt geschreven.
  
  Ja, dat is ook hoe ik me over de voel ik ben een grote warboel..
  Nee, dat weet ik.. maar het was ook niet zo gemakkelijk voor mezelf.. maar het heeft mij wel heel goed doen beseffen hoe belangrijk hij voor me is.
  Dat vind ik fijn om te horen, vooral omdat ik het zelf niet zo erg merk eigenlijk. Ergens ook wel eer jammer, maar goed, ik kan mezelf alleen herinneren zoals ik nu ben en me nu gedraag.
  Ik hoor ook al van andere vriendinnen via internet dat ze het veel leuker vinden dat ik vrolijk ben.
  Ik denk dat even in het pleeggezin zijn geweest me ook wel heel erg heeft geholpen. Zij zien dingen vanuit een ander perspectief, waar de mijne soms beter bij aansluit. Dus ik heb daar ook wel weer wijsheid uit gehaald.
  En tja, ergens heb ik kracht vandaan gehaald, en ik voel me ook wel gewoon een stuk zelfverzekerder en vrolijker. Ik had gisteravond/nacht een redelijk grote dip, mijn vader was woedend op me en ik weet nog steeds niet waarom, waardoor ik een paniekaanval kreeg, maar vandaag is daar niets meer van te merken. Ik denk dat ik mezelf zo ook wel leuker vind.

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Dat is wel goed, van fouten leer je veel (: En ik denk dat je toch wel altijd trots zult blijven op deze verhalen hoor.
  
  Ja, ik ook.. Ik weet dat ze het beste met me voor hebben, maar ze moeten realiseren dat ik niet hun verantwoordelijkheid ben.. Zij moeten eigenlijk wat afstand doen, maar dat zal voor hen moeilijk zijn, en ook voor mij. Ze zijn zeg maar te diep in mijn leven gedoken, en dan is het moeilijk om er weer afstand van te doen, vooral omdat ze nog steeds het beste voor me willen, en daar ook sterk een mening in hebben. En ik ben inmiddels ook wat gewend aan de bemoeienis van hen en vind dat ergens ook wel weer fijn, weten dat mensen wel om je geven. Maar dat maakt het moeilijker voor mij om keuzes puur op mijn eigen gevoel en hersenen te maken, omdat zij er ook zo betrokken bij zijn en er een mening over hebben, en ik ze niet teleur wil stellen en dus hun mening wil aanhouden.
  Nou, het plan was dat ik zaterdag naar ze toe zou gaan, maar dat vonden ze uiteindelijk dus blijkbaar een beetje sneu voor me. Ze bedoelen het lief, maar het komt heel naar over.. Maar goed.. Ik denk dat als ik er niet zo'n idioot groot probleem van had gemaakt of ik uberhaupt nog wel naar ze toe wou dit weekend en Jordy wou uitzwaaien, dat ze me dan gewoon zaterdag hadden laten komen. Ik wist echt niet meer of ik nog wel naar ze toe wou.. Ik heb Jordy twee weken niet gezien, en ben gewend geraakt aan ''zonder'' hem leven, dan wil ik niet hem voor 2-3 dagen zien en dan weer moeten wennen en 3 weken zonder hem moeten leven. Dat heb ik ze ook wel goed duidelijk gemaakt. Ik heb er een dag over nagedacht en ze toen gezegd dat ik helemaal niet meer zou komen en Jordy ook niet zou uitwaaien. Dat was wel heel erg moeilijk.. Ik hoorde Jordy's stem gewoon breken toen hij zei "Nou, dan zie ik je over een hele tijd wel weer, denk ik.." Ik heb ook wel heel erg gehuild tijdens het gesprek hoor Maar goed, voor mij voelde dat wel als het juiste besluit. En nou ja, dat was 's middags, en 's avonds voelde ik me uiteindelijk zo ellendig doordat ik dat besloten had, dat ik ze weer gebeld heb en we het ''uitgepraat'' hebben, en we dus hebben afgesproken dat ik zelf met de trein naar ze toe zou gaan, zaterdag. Het originele plan was dat ik zaterdag met hun opa en oma mee zou rijden, maar dat is mij echt te raar en ik wil het ook niet sinds dat hele wel/niet zwanger gedoe.
  In ieder geval, om terug bij het begin van mijn verhaal te komen. Als ik dat allemaal niet had gedaan, hadden ze me gewoon zaterdag laten komen. Maar ja, ook ik heb fouten moeten maken voordat ik wist wat echt goed voor me was.. Maar sindsdien, dat was zaterdag, ben ik wel heel erg vrolijk op een of andere manier.. En ik probeer dat niet kwijt te raken.. Mijn psychiater, de invaller, zei vandaag dat ze een soort van kracht in mijn woorden voelde. En ik moest dat proberen vol te houden (:

  1 decennium geleden