Croyance

Gastenboek (2691)

• Synthopia

  Eigenlijk hetzelfde verhaal als bij jou. Mijn ouders kunnen geen Nederlands, nou ja, wel een beetje, maar echt heel erg gebrekkig. Als ik zo nu een paar gesprekken bij elkaar plaats, hebben we volgens mij in grote lijnen een soort van dezelfde jeugd gehad. Ik heb ook een hekel aan telefoneren, dan kan ik niet zien wat diegene denkt, en aan de telefoon ga ik altijd heel snel praten waardoor ik woorden vergeet Maar nu vul ik haast nooit meer formulieren voor mijn ouders in. Mijn moeder krijgt hulp van iemand bij het invullen, maar ze heeft nog best vaak mijn hulp nodig bij brieven of handschriften van anderen (als ze dingen van een brief wil overschrijven). Waarom zijn je ouders dan eigenlijk naar Frankrijk verhuist, als ze geen Frans konden?
  Hmm, dat ken ik. Zo iets heb ik nou ook, maar het klinkt best wel apart als je zegt dat je twee kanten hebt. Nooit gedacht dat iemand me zou begrijpen. Ik kan heel erg serieus zijn, en dan ben ik ook redelijk volwassen qua gedrag, maar ik heb ook heel vaak kinderlijke buien. Dan heb ik een hele grote fantasie (die meestal over olifanten of pinguïns gaan), en doe ik heel gek. Maar die kant vind ik wel het leukst, omdat ik dan meestal wel echt blij ben. Drinken, roken of uitgaan noem ik niet genieten van het leven, maar domme dingen doen. Ik geloof ook dat ergens in je altijd wel een kind zal blijven zitten, maar inderdaad, het ''hoort'' niet als je volwassen bent.
  Heb je dan niet altijd heel erg oppervlakkige gesprekken met mensen dan? In ieder geval heb ik dat wel altijd als ik van ze weet dat ze zich niet interesseren in dingen waar ik me in interesseer, of het wordt zo'n gesprek waarbij vooral één persoon aan het praten is, en de ander gewoon knikt. Ik ken ook maar weinig mensen waarmee ik kan praten over dingen die ik interessant vind hoor. Maar dat komt gewoon doordat ik niet een doorsnee 14-jarige ben(cat)
  Oke, het is dus niet echt fulltime? Maar toch verdien je wel genoeg voor je huur, eten, kleding, etc? Als werk moeilijk te vinden is in je buurt, heb je wel geluk met je vader. Haha, waarom zou je een gave hebben om ontslagen te worden?
  Ik heb geen idee waar de grens ligt. Dat ligt bij iedereen weer anders denk ik. Het zal inderdaad ook wel te maken hebben met hoe je het zegt. Haha, dat klinkt wel heel erg positief over je broertje ;p
  Ah oke, heeft R het nooit over die gevoelens gehad?
  Zie je, je bent geliefd bij de mannen(: Best grappig dat die twee je rond dezelfde tijd leuk vonden, zonder het van elkaar te weten. Hahaha, dat verhaal van die stalkerige jongen is best grappig. Sommige mensen zijn grappig als ze wanhopig zijn. Vindt hij je nu nog steeds leuk? En misschien komt je nog één keer smeken als hij de loterij heeft gewonnen(A) Wel handig dat hij gewoon toegaf dat hij je stalkte.
  Mensen zoeken altijd iets om over te roddelen en om over te kunnen zeuren. En deze keer zijn ze over jullie aan het zeuren. Haha, leuk om dat van iemand te horen(:
  Hmm, ja dat denk ik ook wel. Met de jaren mee, en met de juiste mensen aan mijn zijde, zal ik vast wel meer zelfvertrouwen krijgen. Ik ben vanaf mijn 6e tot ongeveer mijn 13e gepest, maar op de middelbare school werd het wel een stuk minder, en kreeg ik langzamerhand meer zelfvertrouwen. Het is net uit een diepe put klimmen. Met één duw val je in die put, maar het kost veel meer moeite en tijd om er weer uit te komen. Soms kan het je tegenzitten (als het regent) en glij je weer een stuk naar beneden, maar dan krijg je weer kracht en kom je weer een stuk hoger. Net zo lang tot je eindelijk weer op de grond staat. (Eigenlijk heb ik dit nu net bedacht, maar ergens moet er ook wel een waarheid in zitten.)
  Ja, dat klopt, je moet sowieso wel je best ervoor doen, en je droom of wens zeggen kan ook altijd helpen. Maar je moet er niet al je hoop op vestigen, en ook zelf eraan werken om het voor elkaar te krijgen. Maar soms heb je van die dromen waarvan je weet dat het een hele kleine kans is dat het uitkomt, dan moet je er niet al te veel in hopen, omdat je anders te erg teleurgesteld zal worden.
  Ik vind het zo stom dat niemand echt zichzelf is in de klas. Ze doen allemaal ''stoer'' en willen de grappigste en leukste zijn. En iedereen moet natuurlijk gehoord worden, wat betekent dat ze de hele tijd over elkaar heen schreeuwen. klopt, en ze kunnen iedereen ook gewoon belachelijk makien, zonder dat iemand er iets van zegt. Ja, onderling wel, maar nooit recht in hun gezicht. Hmm, ik kan nu wel trots op mezelf zijn, maar dat is al snel vergaan als ik in de klas zit, en me alleen voel. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze me ooit hebben kunnen aanpraten dat dit de rustigste klas was, en dat het een hele hechte en gezellig klas was. Niks ervan is waar, en zelfs mijn mentrix is nu helemaal zat van de klas.
  Dat was ik ook heel erg, maar eigenlijk was ik vooral verdrietig. Het klinkt waarschijnlijk dom, maar het voelde alsof zij mijn echte familie waren. Daar kon ik gewoon helemaal mezelf zijn, en hadden ze niet de hele tijd commentaar op me. Maar toch zal ik nooit in het openbaar toegeven dat ik boos was op mijn moeder, in ieder geval niet tegen haar. Die aandacht gun ik haar niet. Het klinkt heel gemeen, maar ze negeert me toch alleen maar, tenzij ik iets fout doe.
  Hmm, ik vind die ouderwetse kerken eigenlijk best mooi, maar het is niet echt iets voor mij om in een kerk te zitten. Ik ga nooit naar een kerk, gezien mijn ouders er streng tegen zijn. Ja, het geloof gaat om dat je gelooft, niet om dat je braaf naar de kerk gaat, vind ik in ieder geval.
  O heb ik al verteld dat mijn vader weer terug is uit China? In ieder geval, hij is zondag terug gekomen. En nu lijkt het weer helemaal goed te zijn tussen hem en mijn moeder. Ze zijn nu steeds samen een of ander Chinees programma aan het kijken op de computer. Het begint redelijk irritant te worden, aangezien het geluid nogal hard staat, en je het dus overal in huis hoort. En ik heb het geld dat mijn vader me zou geven nadat hij terug was uit China zou krijgen, nog steeds niet gekregen, aangezien hij zijn potten/vazen niet kon verkopen (zoals ik al had verwacht). Dus nu moet ik tot april wachten, en dan krijg ik heel misschien mijn geld terug. Ik heb er weinig vertrouwen in, anders had ik het nu ook wel gehad. En dan is mijn vader nu ook nog eens werkloos, aangezien hij ontslag heeft genomen om een maand naar China te gaan. Ik denk dat het niet lang gaat duren voor ik moet gaan werken om nog een beetje geld te krijgen.
  Xx

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Hmm, dat zou wel kunnen ja, maar het kan ook wel liggen aan de mensen van mijn school. Uitzonderingen zijn er altijd, bij alles en overal. Dat zie ik als een compliment, dus dank je wel. Ik heb niet lang 'echt' een kind kunnen zijn, van onwetendheid kunnen genieten. We kregen toen ik nog vrij jong was (5 jaar) al veel problemen, ze wouden ons het land uit zetten, en dat neem je toch wel mee. Je wordt meegetrokken in alles, merkt de angst in je omgeving op. Dan begin je zelf ook na te denken, en oplossingen te bedenken. En toen ik 10-11 was moest ik al leren om formulieren van verzekeringen en dat soort dingen in te vullen. Aangezien mijn zus al vrij snel daarna uit huis zou gaan, en mijn ouders het zelf niet kunnen, moest ik mijn zus haar taken wel ''overnemen''. Zo wordt je je toch al sneller bewust van alles, en vooral heel erg zelfstandig. Maar volgens mij ben jij ook redelijk wijs voor je leeftijd. De meeste mensen van rond jouw leeftijd houden zich niet zo bezig met de dingen waar we het over hebben, of zouden er wel anders tegen aan kijken.
  Het is wel heel erg gemeen van die vader van je vriendin dat hij haar niet wil helpen. Dat slaat echt helemaal nergens op. Is het niet irritant om voor je vader te moeten werken?
  Nou, ik denk dat de wereld er eigenlijk niet mooier op wordt als e helemaal geen geheimen waren, en je alles hardop zei. Neem nou bijvoorbeeld dat je je baas niet mag, maar je je baantje wel nodig hebt voor geld. Dan zou de relatie tussen jou en je baas er niet echt beter op worden, en zo je werksfeer ook niet.
  Ik snap wat je bedoelt te zeggen over R, en het is best mooi dat je het zo direct zag. Maar jij voelt niet hetzelfde als dat hij voor jou voelt?
  Hmm, ja, dat kan wel eens waar zijn. Je hebt gelijk, ik weet dat het nu goed met hem gaat, dus nu kan ik hem ''los laten''.
  Ik hoop in ieder geval dat ze nu wel hulp krijgt. Al heb ik er niet veel hoop in. Op de groep kreeg ze ook geen hulp, en toen was het ook best duidelijk dat het niet goed met haar ging.
  Haha, ik vind het pas stalken als je de hele tijd hun facebook bekijkt, en langs gaan bij iemand is niet hetzelfde als stalken hoor ;p Hoe kwam je erachter dat die jongen jou stalkte? Als hij jou stalkt, mag je terug stalken xd
  O nou ja, misschien is hij van binnen nog een jongen, aangezien hij zo op jou en Paul reageerde.
  Hmm, ja, maar waarschijnlijk zou er net zo gereageerd worden als jij een oude vrouw zou zijn, en Paul een jonge man. Terwijl als jullie dezelfde leeftijd zouden hebben, niemand er iets van zou hebben gezegd. Leeftijd is ook maar een getalletje.. En toch hecht iedereen er heel veel waarde aan.
  Haha, dan ben je qua zelfvertrouwen net mij. Ik moet ook meer zelfvertrouwen krijgen, maar ik heb al wel meer dan een paar jaar geleden.
  Oke, ik denk dat dat wel waar is ja. Maar ik denk toch dat veel mensen het raar zouden vinden dat als je in God zou geloven, maar niet zou bidden. In dat als je maar langs genoeg wenst, geloof ik niet. Ik vind dat het een te grote teleurstelling is als het niet gebeurt. Maar je kan wel altijd hopen op iets. Op een of andere manier vind ik wensen ''sterker'' dan hopen, iets te ''sterk'' .
  Ah, ik snap nu een beetje wat New-Age is.
  Ja, klopt, het is heel kinderachtig van ze. Eigenlijk denk ik dat er wel minstens één iemand uit de klas stiekem ook wel in God gelooft, maar het gewoon niet durft te zeggen, net zoals ik. Mijn klas is echt net een kudde schapen. Er zijn 3 van die meisjes die denken dat ze geweldig zijn, en overal commentaar op mogen hebben, en de hele klas vindt hun geweldig op een of andere manier. Hun mening is ook direct de mening van de hele klas. Het is echt heel erg irritant. En dan vinden mensen het raar dat ik hun niet ''mijn klas'' wil noemen. Ik noem mijn oude klas nog steeds ''mijn klas'', aangezien ik daar wel het gevoel had dat ik erbij hoorde.
  Ik vind ook dat het nergens op slaan dat mijn moeder mijn boek weg heeft gegooid, want mijn pleegmoeder had er ook nog een tekstje in geschreven, en die is nu dus ook weg, terwijl het voor mij best wel waardevol was. Ja, nou, ze waren zelf gelovig, en gingen ook elke zondag naar de kerk. Als je dan bij ze komt wonen, is het wel zo logisch als je dan ook met ze mee gaat. En ze kwamen er achter dat ik het wel interessant vond.
  Ik ben blij dat je weer beter bent.
  Jouw berichtje las ik inderdaad te laat, maar toch leuk heel leuk om met zo'n berichtje thuis te komen(:
  Xx

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Hoii,
  Sorry dat dit geen reactie op je bericht is, maar ik wou even zeggen dat ik vrijdag of zaterdag pas zal reageren. Er is nu een vriendin bij me aan het logeren, dus ik vind het een beetje stom voor haar om dan met iets bezig te gaan waar zij niets te maken mee heeft. En morgen ga ik naar haar toe (of inmiddels vanmiddag). Dus dan heb ik ook geen kans om te reageren.
  Sorry, en ik hoop dat je je snel beter voelt, en dat je niet echt griep hebt.
  Xx

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Hmm, ik weet het niet. Ik denk dat als ik niet zo te maken heb gehad met Jeugdzorg, en al die tijd thuis was blijven wonen, dat ik dan nu precies hetzelfde zou zijn qua karakter en gedachten als toen ik 12 was. De meeste mensen die ik ken en die in de pubertijd zitten, zijn vooral heel erg kinderachtig.. Jongens en meiden. Dus ik denk dat het ook wel een beetje aan de persoon zelf ligt. Of Nederlanders worden later dan Fransen ''volwassenn''
  Ja inderdaad. Er zijn wel genoeg mensen die tegen Jeugdzorg zijn, of tegen hoe Jeugdzorg handelt. Maar tja, die hebben geen tijd voor deze onzin, omdat ze moeten werken. Als al die mensen één uur in het weekend vrij zouden plannen om zich hiermee bezig te houden, zouden we het waarschijnlijk kunnen oplossen.
  Iedereen die niet mee doet met de rest, heeft eigenlijk gewoon geen leven. Ben je niet zoals de rest, dan kan je net zo goed verdwijnen. Het klinkt totaal niet gek voor mij. Ik ben het helemaal met je eens. Het gaat echt alleen maar om geld. Je leeft om geld te verdienen. Je werkt je hele leven kapot, tot je 67e. En dan ben je te oud om nog echt van je leven te kunnen genieten. Op je 67e ben je onbruikbaar voor de wereld, en hoe ouder je wordt, hoe meer je mensen in de weg loopt. Waar is de respect voor elkaar heen gegaan? De mensen kijken niet meer om zich heen. Ze richten zich alleen nog maar op geld. Er is geen tijd voor plezier. Ja, in die week vakantie die je krijgt. Maar dan moet je je alsnog bezig houden met je werk, alleen mag je wel thuis zitten. Kinderen worden zo snel mogelijk bij een kinderdagverblijf achtergelaten. Zo raar vind ik het dan niet eens dat al die kinderen arrogant en irritant worden, en 'stoer' proberen te doen. Ze willen gewoon aandacht die ze nooit van hun ouders hebben gekregen.
  Ach, er moeten ook dingen zijn die je voor jezelf houdt. Het zou nog raarder zijn als iedereen maar altijd de waarheid zou vertellen. Zo lang je maar niet de hele tijd aan het liegen bent, en in je leugens verdrinkt, is het goed.
  Haha, het is een gave(A) Nee hoor, ik had gewoon het gevoel dat het een van die drie jongens moest zijn. Tja, op den duur werd het ook wel meer plagen. Het was nooit zo gemeen bedoeld, maar zo leek het wel. Ik herinner het zelf niet meer, maar anderen zeggen dat ik echt heeel erg gemeen tegen hem was. Dus veel kans dat je wel gelijk hebt over dat hij waarschijnlijk ook wel iets voelde. Hmm, ik snap nog niet echt wat je bedoeld met R. Hoe bedoel je 'Toch, door zijn ogen, het gevoel van vertrouwen en het weten dat er iets was wilde ik toch ook graag bij hem zijn.' ?
  Hmm, dat zou wel kunnen ja. Nou, ik heb J een berichtje gestuurd via hyves. Maar hij heeft niet geantwoord, dus ik denk dat ik het maar laat rusten. Eigenlijk wil ik het niet, maar het is denk ik wel het beste voor mezelf gewoon. Stiekem mis ik hem heel erg, en het gaat me alleen maar meer pijn doen om steeds niks van hem te horen, of aan hem te denken. Ik geef het niet graag toe, maar eigenlijk mis ik de meesten van de groep best wel. Ik zag ze een soort van als mijn , en ze hebben een soort van hetzelfde meegemaakt als ik. En nu moet ik gewoon verder zonder ze, en dat valt me nog best zwaar. Het ergste vind ik nog wel dat ik niet eens weet of ze nog wel leven. Er was één meisje op de groep. Ik kon het echt super goed met haar vinden, maar ze was redelijk zwaar depressief. Opeens was ze weg van de groep. Ik had haar nog wel als vriend op hyves. En ze postte steeds dingen met dat ze dood wou, en dat ze zich niet gelukkig voelde, en de hele tijd foto's van kadavers. Op den duur kon ik er niet meer tegen, en had ik haar ontvriend. Waar ik nu ontzettend spijt van heb. Ik had haar misschien kunnen helpen, maar ik koos de makkelijke weg en 'verliet' haar. Van haar ben ik nog weg het minst zeker of ze nog wel leeft. Het is best wel frustrerend, want je kan er ook helemaal niks aan doen.
  Haha, wie stalk jij dan, of heb je nog erger gestalkt? Nu ben ik echt nieuwsgierig ;p
  Nou, ik denk dat ik wel ongeveer een idee heb, aangezien ik zelf ook heel erg blij ben dat ik mijn verhalen bij je kwijt kan. Je kan ook alles bij mij kwijt hoor. Al weet ik niet altijd een antwoord, of oplossing. Ik zal wel mijn best doen om je te helpen, of in ieder geval te luisteren.
  Oh zo, het is een toeval voor jou, maar het was al wel gepland? Ik vind je uitleg nog best duidelijk hoor.
  Hmm, je bent wel een beetje raar hoor Maar je hebt ergens wel een beetje gelijk. Bij sommige mensen vind ik het er ook wel schattig uit zien als je zich schamen. En waarschijnlijk maakt iedereen dat wel eens mee.
  Aah wat stom van die jongen! Was dat nou de jongen die jou leuk vond? Je voelt wat je voelt. Als jullie het goed aan vonden voelen. Dan is het ook goed. Het gaat er niet om wat de wereld denkt, maar wat júllie denken. Hij zal je heus niet kinderachtig voelen. Hij moet toch begrijpen dat je een stuk jonger bent dan hij is, en dat je van een andere generatie komt. En vooral niet bang zijn dat hij jouw opmerkingen stom vindt. Je moet gewoon jezelf blijven. Hij zal je ook mogen als je gewoon helemaal jezelf bent. Julle zijn niet voor niets zielsverwanten;) Je moet zekerder van jezelf zijn! Niet zoveel twijfelen joh.
  Haha, als het echt een schapensite was, zou je er best weinig aan hebben, denk ik. Misschien denkt iedereen gewoon hetzelfde? En dat ze daarom zich allemaal op dat forum verzamelen?
  Ja, in ieder geval geloof ik dat er een God is. Maar ik ben niet zo van dat je voor en na het eten moet bidden, en dat soort dingen. Wat houdt dat New Age dan in? Ik weet nog niet zo precies wat ik geloof. Het is allemaal nog een beetje nieuw voor me. Ik denk dat het een kleine kans is dat we er ooit achter gaan komen wie/wat God nou precies is. Eigenlijk weet haast niemand dat ik in God geloof. Ik zit niet op een gelovige school, en al mijn klasgenoten zijn tegen God. Dus het is ook niet echt verstandig voor mij om zomaar in de groep te gaan gooien dat ik wél in God geloof. Er zit een jongen bij me in de klas, waarvan de ouders gelovig zijn. En zelfs hij wordt wel eens belachelijk gemaakt, alleen maar omdat zijn ouders gelovig zijn. Thuis kan ik ook niet zomaar zeggen dat ik in God geloof, aangezien mijn ouders er heel erg tegen God zijn. Ik heb van mijn tweede pleeggezin een soort van kinderbijbel gekregen. Daar stonden allemaal verhalen in over God. En die heeft mijn moeder gewoon weggegooid. Dus ja, het zou niet zo slim zijn om tegen hun te zeggen dat ik in God geloof.
  Ik respecteer jouw geloof ook, en misschien leer ik nog wel wat van jou over geloof.
  Xx

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Hmm, dat zou wel eens heel goed kunnen. Maar dat is wel heel erg spijtig voor die vrouwen. Twee jaar geleden zou ik er ook zo zijn in getrapt hoor, ook voor de tweede keer.
  Ik vind het ook echt heel stom van Jeugdzorg, maar wat kunnen wij er nou aan doen? Soms vraag ik me wel eens af of die kinderen die bij Jeugdzorg zitten, het wel echt beter hebben dan gewoon thuis. Ik kan me echt heel erg boos maken over Jeugdzorg. De hele wereld draait alleen maar om geld. Het gaat niet meer om waar het eigenlijk om zou moeten gaan.
  Aahw dank je wel Maar het is gewoon van, ik weet niet meer wat ik moet geloven en wat niet. Zelfs mijn eigen gedachten en herinneringen kan ik niet vertrouwen. En al die dromen met een verdraaide werkelijkheid en mijn vergeetachtigheid maken het nog een stuk lastiger. De wereld begint steeds raarder te worden. Dat gevoel heb ik tenminste. Inmiddels gaat het er niet meer om hoe je écht bent, maar om hoe anderen willen dat je bent. Hoe kan je mensen dan echt vertrouwen, en weet je zeker dat hun persoonlijkheid zo is, en niet alleen hun buitenkant?
  Ja, inderdaad. Bedankt dat je het begrijpt. Er zijn veel mensen die vinden dat ik het gewoon moet vertellen, maar ik vertel haast uit automatisme gewoon een leugen als het daarover gaat. Net zoals de mensen die ik van de groep of uit het tweede pleeggezin ken. Dat is eigenlijk nog wel het enige waar ik nu nog over lieg tegen de meeste mensen. Maar ik blijf wel altijd vaag, zodat als ze er ooit opnieuw over beginnen, ik een kleine kans heb dat ik me verspreek.
  Oke, is het een van die drie jongens die je hebt ontmoet toen je ook die nieuwslezer ontmoette? Ik denk dat ik dat heb gehad. Al sinds ik mijn beste vriend ken, heb ik het gevoel dat we op een of andere manier verbonden zijn. Maar doordat ik dat gevoel niet echt begreep, deed ik redelijk gemeen tegen hem. Op een of andere manier zijn we toen vrienden geworden, ook al is het gemeen doen nooit echt over gegaan. En vanaf toen eigenlijk is hij heel erg belangrijk voor me geworden, en had ik echt het gevoel dat we verbonden waren. Maar volgens mij had hij dat gevoel totaal niet, en het frustreerde me best wel. Ik had het gevoel alsof ik steeds bij hem in de buurt moest zijn, terwijl ik meer het gevoel had dat hij gewoon met zijn vrienden lol wou hebben zonder mij erbij. Dus tja, ik heb het een soort van gehad?
  Hmm, het is best wel een apart verhaal van die kennis. Ik hoop dat het goed komt, of in ieder geval dat ze gelukkig zijn.
  Jouw verhaal over Venetië klinkt best interessant, maar ergens is het ook best wel raar.
  O trouwens, ik heb een week/twee week geleden nog zo'n soort droom gehad. Ik ga met mijn klas, mentrix en nog een paar ouders egens in april naar Bremen voor een dagje (even zodat je snapt waarom ik droomde over Bremen). We stonden met z'n allen op een pleintje daar. Ik vond het best mooi, al was het niet heel bijzonder. Mijn 'vriendinnen' stonden in een groepje ergens over te praten, ik stond er wel bij, maar deed niet mee in hun gesprek en keek om me heen. Toen zag ik opeens een jongen, die ik van de groep ken, staan met een meisje (laten we hem J noemen). Ik had hem al twee jaar niet gezien, en heb ook al zo lang niks van hem gehoord. Dus ik rende op hem af en knuffelde hem heel erg. Hij was een soort van mijn broer op de groep, en we waren beste maatjes daar. Maar ik heb ook al iets minder dan twee jaar niet aan hem gedacht, tot die droom. Dus ik vond en vind het best wel apart dat hij toen opeens in mijn droom verscheen. Mijn zus was in mijn droom ook mee naar Bremen, terwijl ze mij had laten weten dat ze niet mee zou kunnen. De droom leek echt heel erg echt, en ik zou ook haast geloven dat het echt was gebeurd, alleen is het nog geen april, dus kán het niet echt zijn gebeurd. Eigenlijk wist ik niet eens of J nog wel leefde toen ik wakker werd. Ik weet dat het heel erg dramatisch klinkt, maar hij heeft op de groep gezeten. Iedereen die daar zit of heeft gezeten heeft veel meegemaakt, en je weet gewoon niet wat er in hun hoofd om gaat. Dus toen heb ik even op zijn hyves gekeken, en er was toen een paar dagen geleden nog een bericht geplaatst door zijn vriendin, dus ik weet tenminste zeker dat hij nog leeft (het is stalkerig, ik weet het).
  Sorry, ik moest dat verhaal toch nog even kwijt. Het bleef steeds in mijn gedachten ronddwalen en ik heb het nog tegen niemand verteld.
  Ik snap niet echt wat je bedoeld met dat die toeval gecreeerd is.
  Toch best apart, je leven is in grote lijnen wel bepaald. Maar toch kan je er nog een hele draai aan geven, zodat alles toch anders verloopt dan ''gepland''.
  Eigenlijk is het totaal niet grappig hoor! In ieder geval niet als je het zelf hebt. Waarom vind je het idee schattig eigenlijk? Want ik kan echt geen reden bedenken waarom het schattig zou kunnen zijn..
  Hoezo heb je het gevoel dat hij meer afstand van je houdt? Waarom zou hij dat doen?
  Het is toch juist goed als je tegen elkaar in gaat? Dan kan je juist echt van elkaar leren, in plaats van het altijd met de ander eens te zijn. Haha, nee, dat snap ik, ik ga je alleen tegenspreken als ik het niet met je eens ben(cat)
  Ik denk niet dat het snel zal gebeuren dat ik jou iets zal leren, maar het idee dat het kan, is altijd leuk ;p
  We hebben het er eigenlijk niet vaak over gehad. Alleen dat mijn beste vriendin en ik er wel zeker van zijn dat we zielsverwanten zijn. Ze gelooft dat alles een reden heeft, net zoals wij. Maar ze is ook gelovig. Dus ze gelooft dat God alles bepaald. Zelf ben ik ook wel een beetje gelovig, maar mijn ouders zijn heel erg tegen God, dus zij weten er niks van. Mijn tweede pleeggezin was gelovig, dus ik heb wat van hun geleerd, maar ik weet er alsnog weinig van af.
  Hmm, dat is een apart verhaal van je zus. Ik vind het eigenlijk ook best wel apart dat je moeder zich er toen is in gaan verdiepen. Mijn moeder zou zeggen dat ik niet zo moest liegen. Maar ik kan heel goed begrijpen dat je zus nog steeds bang is van vuur. Als ze in haar vorig leven is verbrand, is dat best logisch.
  Xx

  1 decennium geleden