Croyance

Gastenboek (2691)

• Umbra

  Omdat het een vervelende gewoonte is. Mijn problemen zijn nou niet bepaald de problemen waar de meeste mensen op mijn leeftijd mee zitten, als je snapt wat ik bedoel.
  En in mijn geval zouden ze heilig geloven dat ik een of andere moordlustige gek ben Ik moet toegeven dat ik zo mijn momenten heb, maar daar heb ik dan ook mijn redenen voor. Laten we het er gewoon op houden dat psychologen mensen zijn die.. Soms iets te snel conclusies trekken?
  EINDELIJK! Ik ben niet meer de enige die denkbeeldige vrienden heeft. Ik ben een paar jaar geleden al gestopt met het openlijk te tonen, puur om het feit dat mijn ouders er absoluut niet blij mee waren en bang waren dat ik een of ander probleem had. De enige die nu nog weten dat ik ze heb, zijn de muren op mijn slaapkamer (en jij nu ). En ik heb er gelukkig niet zoveel last van dat een personage anders wordt dan verwacht, maar mocht het gebeuren dan is er vaak wel een reden voor. Op een of andere manier hoef je er niet eens bij na te denken. Je handen vormen dat war je trots op bent.
  Ja, ik laat mijn verhalen aan bekende lezen. Mijn vader verbeterd mijn verhalen, voordat hij ze uitprint en inbind. Mijn moeder is een fan van mijn verhalen, al begrijpt ze niet wat ik ermee wil zeggen en vindt ze de meeste maar moordlustig en is ze bang dat ik teveel dingen kijk die ik niet zou moeten kijken. Ik heb het eerste verhaal waar ik echt trots op was hier op Q aan mijn Nederlands docent gegeven voor een opdracht en ik kreeg er een 10 voor (alleen al omdat ik een verhaal had geschreven van 500 pagina's en dat terwijl ik het bijna een maand te laat in leverde). Ik schrijf een verhaal dat ik - als alles goed loopt - naar de uitgever wil sturen. De meeste van mijn vrienden kennen mijn verhalen of hebben er wel eens stukjes van gelezen. Ik zit veel op rpg-sites, waar ze dus ook mijn schrijfstijl kunnen lezen. Het is gewoon mijn manier om duidelijk te maken wie ik ben en ook al zijn er maar weinig mensen die snappen wat ik met mijn verhalen wil zeggen, ik ben blij dat ze ze lezen en leuk vinden. Waarom zou jijje verhalen niet aan bekende kunnen laten lezen?
  *Maakt een buiging* het is algemeen bekend dat ik niet meteen de normaalste persoon op deze aarde ben
  Maar het komt denk ik omdat ik in ongeveer een zelfde situatie gezeten heb. Ik denk dat dat de grootste reden is dat ik er wel zou blijen werken, zelfs als ik hem haat.
  Ja, klopt. Maar ik merk ook dat ik langzamerhand alle vragen nog beantwoord in de laatste delen en dat ik gewoon zie dat ik het los kan laten als ik de aller laatste zin schrijf. Het is net of ik een klein kind heb zien opgroeien en ik het nu los kan laten, omdt ik weet dat het voor zichzelf kan zorgen. Bovendien komt er na deze reeks *kuch* nog een reeks, maar dan over de zoon van mijn hoofdpersoon. En nu klinkt het of ik geobserdeerd ben door mijn eigen verhaal.. Is stiekem ook wel zo, maar toch..
  Onder leiden versta ik dat ik mijn huiswerk negeer en er om middernacht achter kom dat ik mijn tas nog in moet pakken. En ik snap de reactie van mijn ouders ook wel. Mijn broer is gestopt met school zodra hij de kans kreeg, heeft nooit echt zijn diploma gehaald en is allang gestopt met werken. Hij drinkt en gebruikt. Hij heeft een psychose en leent geld van mijn moeder, zelfs als hij weet dat ze het niet kan missen. Geeft ze het hem niet, wordt hij kwaad en steelt hij het erna. Ik snap wel dat mijn ouders willen dat ik goed mijn best doe op school en willen dat ik mijn droom na leef en uiteindelijk kn afstuderen aan de universiteit (laaaaaange weg nog te gaan, maar goed).
  En ik ben iemand die een hekel heeft aan dingen als facebook of twitter. Ik hoef niet te weten wanneer iemand gaat eten of wat dan ook. Dus, je hebt me in geen enkel opzicht beledigd
  Ja! Het valt echt mee. Toen ik het andere verhaal las, had ik wel even het idee dat er veel foutjes in zaten, maar als ik kijk naar mijn eerste verhalen is het tien keer slechter en ik heb geen dyslexie. Ik moet toegeven dat ik best verbaasd was toen ik las dat je dyslexie hebt. Je hebt misschien iemand die je corrigeerd, maar de meeste foutjes zijn van die kleine dingetjes. Zoals het vergeten van een letter of er meervoud van maken, maar die fouten maakt iedereen wel eens. Ik kreeg het van de week nog voor elkaar om in plaats van het woord "schudde" "zuchtte" neer te zetten. Dan zijn die kleine foutjes toch wel een stuk minder erg
  Mensen die niet op een positieve manier kunnen stimuleren zijn gewoon etters. Van die irritante mensen die zelf geen verhaal online durven te zetten, bang om zelf kritiek te krijgen, maar ondertussen weten ze wel alle andere af te kraken. Soms zelfs zonder door te hebben waar ze het over hebben.
  Ik heb al een paar keer weer geprobeerd te schilderen, maar het doet gewoon teveel pijn. Het klinkt misschien vreemd, maar de dood van mijn grootouders en voornamelijk die van mijn hond (die echt de enige was die me begreep) ben ik in een soort dipje geraakt. Als ik weer ga schilderen ben ik bang dat ik opnieuw breek en dat wil ik niet nog eens. Dan wacht ik liever tot ik het helemaal heb verwerkt.
  Ik heb gelukkig genoeg geduld, maar mijn fijne moteriek is.. Nou ja, laten we zeggen dat het me alleen lukt als ik iets echt heel en heel graag wil en mijn volledige concentratie ergens op heb

  1 decennium geleden
• Umbra

  Elke schrijver schrijft gewoon waar hij/zij zich het beste bij voelt. Soms staan de verhalen heel dicht bij jezelf en geef je jezelf echt bloot, en soms staan ze kilometers van je af. Ik geloof dat elke schrijver wel zijn eigen manier heeft van het schrijven van dingen.
  De hoofdpersoon is eigenlijk altijd wel gebasseerd op mezelf in mijn verhalen. Vaak geef ik ze ook meteen de zelfde problemen mee, wat denk ik een van mijn vervelendste gewoontes is als het om schrijven gaat. De bijpersonen hebben vaak wat weg van de mensen om me heen of zijn juist gebaseerd op de mensen die ik nooit heb gekend (denk een beetje aan het ontzichtbare vrienden idee dat kinderen altijd hebben).
  En ik moet eerlijk zijn dat ik niet alleen schrijf om het van me af te schrijven (over mijn eigen leven dan), maar meer omdat de meeste me niet begrijpen en ze mijn verhalen en karakters wel begrijpen. Ik denk dat iedere schrijver daar ook wel wat last van heeft, niet begrepen worden.
  En ja, we dachten aan het zelfde
  Ik persoonlijk zou niet meteen ontslag nemen. Als ik mezelf een beetje ken zou ik juist daar blijven om het feit dat ik hem haat. Mar ik ben gewoon vreemd, dus misschien heb je gelijk en ben ik een van de weiige idioten die bij zo'n baas zou blijven
  Het is voornamelijk omdat ik geen afscheid kan nemen van mijn personages. Maar eigenlijk maak ik het mezelf juist elke keer moeilijker afscheid van ze te nemen doordat ik alleen maar vervlogen schrijf
  En ergens vergooi ik mijn tijd er wel mee.. Ik heb dagen dat ik echt alleen maar kan denken aan schrijven en dat zijn de momenten dat school en vrienden eronder lijden. Ik heb ook al eens een hele erge ruzie met mijn ouders gehad omdat ze vonden dat ik moest stoppen met schrijven en alleen maar in mijn vakanties moest schrijven, maar zoals ik als zei, er zijn maar weinig mensen die echt snappen waarom ik alles opschrijf, dus waarschijnlijk heb je gelijk ^^"
  Klopt, het werkt echt geweldig. Op de basisschool had ik echt een taal probleem en nu gaan letterlijk al mijn talen vooruit door het schrijven. En van je dyslexie is echt maar heel weinig te merken! Natuurlijk zitten er wel eens foutjes in, maar zelfs de beste schrijvers maken nog wel eens fouten. Iedereen maakt fouten, gelukkig maar, anders zouden we er nooit van kunnen leren ^^
  Vroeger schilderde ik heel veel, maar toen mijn oma stierf is dat eigenlijk helemaal gestopt. Ik teken nog wel af en toe, maar ik ben nog steeds honderd malen beter in schilderen
  Met tekenen kom ik vaak uit om simpele simbolen en slangachtige dingen.
  Jij?

  1 decennium geleden
• Umbra

  Hm.. Ik geloof dat het in mijn geval niet helemaal zo is dat ik me in het leven van en ander stort.. Vaak hebben mijn verhalen en mijn karaktertjes iets van mij en mijn leven. Soms is het zelf zo dat ik mijn leven beschrijf, maar op een iets andere manier en met andere manieren om dingen te verwoorden.
  Weet je dat zeker? Weet je echt heel zeker dat er niet veel mensen zijn die op die manieren zouden reageren? Ik ken er geloof ik al drie
  Tja.. Ik schrijf verhalen met 100 hoofdstukjes + vervolgen.. Ik moet echt iets met mijn leven gaan doen
  Artiesten zijn mensen die de wereld gewoon beter begrijpen en het op hun eigen manier duidelijk proberen te maken. De een op een betere manier dan de ander.
  En ja.. Eigenlijk kan je daar best gelijk in hebben. het is immers een feit dat we maar heel weinig van onze hersennen gebruiken. Leren kunnen we altijd

  1 decennium geleden
• Synthopia

  SAMIRA heb je het gezien?!?!
  47 abo's!!!! Toen je wegging waren het er 42!!!! omygoshhhh we gaan richting de 50!!! En dat met al 89 hoofdstukken!!!!

  1 decennium geleden
• Umbra

  Haha, ik ken het gevoel. Schrijven doe ik persoonlijk om even al mijn problemen te vergeten en blijkbaar vinden andere het leuk om te lezen
  Zo heel anders vind ik de schrijfstijl niet. Het is gewoon allebei jouw schrijfstijl en het lijkt op elkaar.
  Dat is een aparte tik
  Ik zelf kan nooit afstand doen van mijn karaktertjes.. Wat vaak het gevolg heeft dat ik altijd een reeks schrijf en nooit maar bij een verhaal kan blijven. Ach ja, waarschijnlijk heeft iedere schrijver wel iets vreemds, daar zijn het schrijvers voor
  En zelfs als je denkt dat je alles hebt geleerd, blijf je vooruitgaan met schrijven. Dat houd het leuk, je leert altijd maar door en door

  1 decennium geleden