Croyance

Gastenboek (2691)

• Umbra

  Hm, ik had het meer over mijn eigen discipline, niet zozeer over die van jou ^^
  In leren ben ik ook geen held, ik heb alleen het voordeel dat ik de meeste dingen tijdens een uitleg opsla en niet meer vergeet. Ik ben ook een dagdromer, maar tijdens de uitleg let ik altijd wel op, waardoor ik dus toch goede cijfers haal.
  Ja, dat heb ik gehoord, maar hij doet het elke keer. Het is echt niet zo dat als een tv een kleine storing heeft er meteen een hele groep mensen achter zit, wat hij dus wel denkt.
  Ik zeg ook dat het onbewust gebeurd, maar laten we het er gewoon op houden dat we allebei een beetje gelijk hebben.
  Nou, daar kan ik dan wel weer een antwoord op geven. Zo langzamerhand begin ik het idee te krijgen dat hij het gewoon leuk vindt ons leven zo te verzieken. Hij is het ergst op feestdagen ><
  Ik had niets anders verwacht, het slaat ook nergens op. Hij heeft mijn moeder gelukkig pas een keer aangevallen, mijn vader wordt elk jaar wel eens door hem aangevallen.
  Mijn moeder accepteerd het ook niet, maar ze beschouwd hem als haar eigen zoon. Ik snap ook wel dat het niet makkelijk kan zijn om de jongen die je als je zoon beschouwd zomaar het huis uit te zetten en te weten dat hij nergens heen kan.
  Het had erger gekunt, we dachten eerst dat hij narcisme had, wat al helemaal een hel was geweest want dan hadden mijn ouders me nooit meer alleen thuis gelaten met hem.
  Het is altijd een poging waard.

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Oh, en ik zag dat je je profiel hebt veranderd! Leuk!

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Hmm, dat klopt. Maar op zich helpt het wel om zo positief mogelijk proberen te denken?
  
  Nou, ik geloof dat als je er echt mee bezig bent, het ook heel goed zo lang had kunnen worden hoor.
  Ahhw, het is gewoon heel erg wennen voor je :c Je kan nu inderdaad wel al je tijd besteden aan je boek. Maar je weet dat niet alles precies hetzelfde moet zoals het eerst was he? Je kan het nu ook heel anders schrijven of er andere gebeurtenissen bij doen.
  
  Dat is heel mooi (':
  
  Ja, nou ja, het was zo'n school op zaterdag. Dus elke zaterdag gingen we naar de stad om naar de Chinese school te gaan.
  Ja, dat klopt, maar toch is het heel vaak zo dat kinderen met buitenlandse ouders niet heel goed Nederlands kunnen, merk ik over het algemeen.
  Hmm, het zou kunnen, maar er zijn zoveel dingen die zóuden kunnen..
  In dat eerste liedje zit volgens mij ook veel meer gevoel. Al vind ik wel dat hij mooier zingt dan de originele zangers.
  
  Daar heb je wel gelijk in. Daarom heb ik ook besloten om mijn verleden achter me te laten. Al mis ik soms nog wel de mensen, maar goed.
  
  Ik las trouwens net dit Klik. Het is heel raar, maar ook wel weer logisch. Eigenlijk heb ik er ook nog nooit zo over nagedacht, maar ik denk wel dat het klopt. En dat als ze zouden willen, er een medicijn tegen hoofdpijn zou zijn. En dan bedoel ik een echt goede en niet die paracetamol of iets in die richting.

  1 decennium geleden
• Umbra

  Dat is wel waar, ja.
  Ach ja, ik weet al sinds mijn 10e dat ik tot mijn 26e op school zal zitten en als je dat al zo jong weet, is er niet echt een probleem. Bovendien heb ik genoeg dicipline om mezelf geconcentreerd te houden (mijn broer is trouwens ook op zijn 17e van school gegaan ).
  Ehm.. Grof gezegd zijn het gewoon psychische aandoeningen. Afwijkingen in gedrag en evaringen. Iemand met een geestesziekte kan iets heel erg anders ervaren dan een "gewoon" iemand. Bijvoorbeeld bij een knikker die op de grond valt; bij een gewoon mens is het gewoon een knikker die op de grond valt, bij mensen met een wat ergere geestesziekte kan het zijn dat ze denken dat ze beschoten zijn of dat er een kleine explosie is geweest. Ze kunnen ook met gedrag anders reageren; waar gewone mensen boos of verdrietig op reageren, lijkt het bij sommige mensen met een geestesziekte of ze helemaal geen emotie tonen of de hele verkeerde (i.p.v blij, verdrietig of andersom).
  Bij mijn broer is het vooral dat hij dingen anders ervaart dan ze daadwerkelijk zijn. Niet zo heftig als het knikker voorbeeld, maar als mijn vader aan het koken is en hij komt de kamer in met een vork (die hij nodig heeft om te koken) denkt mijn broer meteen dat hij vermoordt gaat worden of op zijn minst bedreigd en daa blijft hij dan ook bij. Als hij eenmaal iets denkt, krijg je het niet meer uit zijn hoofd. Hij hoot stemmen in zijn hoofd en beweerd dat dat iedereen is in zijn omgeving (mijn ouders, ik, "onze mensen" en "zijn mensen"). Als zijn computer even vast loopt of de telefoon kraakt een beetje, denkt hij direct dat hij bespioneerd wordt. Hij kan ook een gewone dag hebben en dan is hij zoals elk ander mens, maar die dagen zijn er steeds minder.
  Een beetje, niet helemaal. Jij had het over pijn en verdriet doen, dat kwam in mijn verhaal niet voor ^^
  Ik denk dat dat niet eens de grootste reden is op dat moment dat je andere kwetst. Ik denk dat je het onbewust doet om jezelf ermee te straffen. Meestal voel je je schuldig na zoiets en dus heb je jeelf deels gestraft (niet altijd hoor).
  Klopt, hij wilt ook geen hulp van ons aannemen. Vlak na hij uit de gevangenis kwam (in de tijd van 2 maanden dat hij daar zat, zijn wij doormiddel van gesprekken met zijn huisarts erachter gekomen dat hij dus een psychose heeft) wilde we hem helpen met een behandeling en medicijnen, maar dat wilde hij niet (het is net zoiets als drugs of drank verslaafde, ze moeten het willen om het te laten werken) - en het was al heel wat dat we heb die kans gaven, want zijn eigen huisarts had ook al gezegd dat er maar een manier was om hem te helpen: nieuwe sloten op de deur zetten en hem zo wanhopig maken dat hij het wel moest doen. Je hoort het goed, het is ontzettend gemeen en harteloos, maar het is zelfs nu nog ons laatste redmiddel. Daarna bood mijn moeder hem aan om voor een huis te kijken, dan mocht hij hier nog eten en slapen, maar dan had hij een huis waar hij heen kon als hij tijd voor zichzelf nodig had, ook dat wees hij af. Toen is mijn moeder zo wanhopig geworden (zeker nadat mijn broer haar aangevallen had) dat ze heeft gedreigd om hem het huis uit te zetten, maar ook de politie kan ons hier niet bij helpen. Het is gewoon een hopeloos geval en ik zie ook echt niet meer hoe we hier nog iets aan kunnen doen..
  Ze willen wel naar me luisteren, maar ze snappen me niet. Ze denken dat ik erover heen ben en als ik ze duidelijk wil maken dat dat niet zo is, raken ze in de war en omdat ik daar niet tegen kan en dan geen andere uitweg zie om het ze beter uit te leggen (dat is vaak na de 4e of 5e keer uitleggen) en wordt ik boos. Daar reageerd mijn moeder op en dan gaat mijn vader (in een poging een van ons te helpen) ook in de aanval/verdediging en vaak krijgen mijn ouders dan weer ruzie en zo krijg je een hele ruzie..
  Ik denk dat hij dan zou zeggen dat ik het er met mijn moeder over moet hebben. Hij zou het wel willen, maar hij zou willen dat ik ook mijn moeders toestemming heb.

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Ach, dat komt nog wel hoor (:
  Hmm, dus eigenlijk moet je vooral positief blijven. En jezelf niet tegenspreken

  1 decennium geleden