Croyance

Gastenboek (2691)

• Umbra

  Zoiets dacht ik al
  Is goed, dus 5 dingen die we leuk vinden uit de middeleeuwen, 5 angsten uit de middeleeuwen en 5 angsten die uit dit leven komen?
  
  Je bent niet de enige..
  
  Ik heb werkelijk geen idee. Ik denk dat het gewoon alle stress etc. is + zeker nu in mijn examenjaar denk ik heel veel aan Ukkie. Bovendien is het volgend jaar precies 10 jaar geleden dat ik haar voor het eerst zag. Ik denk dat ik het een beetje begin te verwerken.
  Onduidelijkheid kan het ook zijn. Met mijn oom gaat het steeds slechter. Anders zou ik het echt niet weten..
  Ik ken het gevoel. Wel willen huilen, maar het echt niet kunnen. Ik kreeg het probleem dat het me eigenlijk helemaal niet lukte, daarom ben ik nu zo blij eigenlijk..
  Ik maak geen beloftes als ik ze niet na kan komen ^^

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Toch wel leuk altijd, zo'n forum waar je je helemaal thuis voelt (':
  
  Hahaha, de perfecte vergelijking Oh, dat doet me denken aan een droom die hij eens had en vertelde. Hij droomde dat hij zijn hond meenam naar school en toen niet wist wat hij ermee moest doen, en dus zijn hond maar in zijn kluisje stopte:Y) Ik heb echt 5 minuten plat gelegen van het lachen toen hij dat vertelde

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Nee, ik geloof je wel. Een soort van grote familie denk ik. Het is ook wel iets waar je echt trots op mag zijn, moderator mogen zijn.
  
  Haha, inderdaad Hij zei ook dat hij het niet erg vindt, maar hij had gisteren wel last van zijn staartbotje na een uur. En hij is lekker warm

  1 decennium geleden
• Umbra

  Ik denk dat het voor haar een beetje dubbel is. Als ik zie hoe ze met bloemen om gaat, merk ik dat ze er heel veel plezier in heeft, maar dat ze het er soms ook heel moeilijk mee heeft. Ze kan het ook niet hebben als mensen bloemen verspillen door er verkeerde stukjes van te maken.
  Dat zou ook kunnen.
  Toeval bestaat niet. het zou onlogisch zijn als ik in het lot geloof, maar ook in toeval. Ik geloof niet in toeval. Maar ik snap wat je bedoelt. Misschien wilt "iets" ons helpen. Misschien staan we er niet helemaal alleen voor.
  Alsof (als we elkaar inderdaad "goed" kende in een vorig leven) onze vriendschap niet mocht. Alsof alles wat we deden en elkaar leerde niet mocht. Alsof er iets ergs zou gebeuren als iemand erachter kwam dat we elkaar kende. Het zou ook misschien verklaren waarom mijn eerste gedachte nog steeds bloed is..
  Ik heb er misschien nog een. Magie.
  Ik bedoelde meer 5 dingen die je echt leuk vindt en die je echt niet kan missen. Maar jouw idee is ook niet zo erg. Al is er niet echt iets waar ik "bang" voor ben uit de middeleeuwen, ik heb wel een hele hoop angsten uit dit leven. Heel erg veel..
  Het is altijd te proberen, niet?
  
  Ik heb op zich ook niks met mijn ogen, maar vorig jaar oktober werd mijn oog ineens heel rood en later ook dik. Begin december ben ik naar de oogarts gegaan en het bleef dat een wimperhaartje verkeerd was gegroeid en was gaan ontsteken. Dat moesten ze weg snijden en dat is een operatie waar je bij bent. Je krijgt enkel een verdoving die maar voor een uur werkt. Eerst oogdruppels die je zicht wazig maken, dan zes prikken op je onderooglid, waardoor je ooglid opkrult naar buiten en dat wachten tot de dokter komt.
  Dan legt die een scalpel op je borst en een aantal verschillende pincetten en dan begint de operatie. Ik raakte in paniek en mijn vader moest mijn benen vast houden om te voorkomen dat ik iedereen schopte en om mijn trillen deels tegen te gaan, mijn moeders handen waren aan het eind van de operatie paars doordat ik er zo hard in had geknepen. Halverwege de operatie begon ik ook nog eens te hyperventileren en moest de dokter een soort kraamvrouw spelen om me weer wat rustiger te krijgen.
  Toen ik eindelijk uit de doktersstoel mocht, zakte ik bijna meteen door mijn benen en moest mijn vader me opvangen. Toen ik weer fatsoenlijk kon lopen, werd ik duizelig door het gaas voor mijn oog, waardoor ik maar met een oog kon zien (en daar ben ik heeeeel slecht in).
  Toen ik de tweede keer terug moest komen, kreeg ik een verdoving en moest ik 3 kwartier wachten tot de dokter kwam. Toen hij er eindelijk was, was de verdoving uitgewerkt, wat volgens hem niet kon en ik moest me niet zo aanstellen.
  Het enige leuke was dat ik beide keren heb gehuild toen we erheen gingen en iedereen daar dacht dat er iemand overleden was (wat opzich niet leuk is, maar de reacties van al die mensen wel, terwijl mijn moeder elke keer moest zeggen "maakt u zich maar geen zorgen, iedereen leeft nog bij ons.").
  Ik heb er alleen wel een trauma aan overgehouden. Overal waar mensen lopen met witte jassen, raak ik in paniek..
  
  Je bent niet de enige. Maar ik ben 's ochtends heel erg vrolijk en hoe langer de dag duurt, hoe verdrietiger ik wordt. De laatste twee nachten huil ik mezelf in slaap, al ben ik er wel blij mee, want ik had de laatste tijd het idee dat ik niet eens meer kon huilen..
  Maar hoe slechter het gaat, hoe beter het alleen maar kan gaan. Iedereen heeft wel eens een rotperiode. Het kan uiteindelijk alleen nog maar beter worden, dat is iets wat ik je kan beloven.

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Hmm oke, wel een heel ander forum dan hier dus. Maar op zich is dat wel beter, uitgelegd krijgen hoe alles bedoeld is.
  
  Haha, iedereen is groter dan ik Dus dat is niet zo moeilijk, haha. Maar het is wel zielig voor hem, hij moet altijd helemaal onderuit gezakt zitten als ik op zijn schouder wil leunen

  1 decennium geleden