Ik heb héél lang rondgelopen met de wetenschap dat mijn ogen slecht waren. Uiteindelijk heb ik dat dan toch maar tegen mijn ouders gezegd (ik geef het toe: een beetje gedwongen, want we hadden kort daarna medisch onderzoek en ik wist dat ze daar naar mijn ogen zouden kijken). Nu heb ik al zo'n 2 jaar een bril en ondertussen -4 aan mijn rechteroog, mijn linkeroog ziet al sinds mijn geboorte bijna niets. Achteraf krijg ik reacties van mijn vriendinnen, zoals: 'Een bril dragen is toch helemaal niet erg?' En dat vind ik nu ook helemaal niet meer, maar toen zag ik liever helemaal niets bij wijze van spreken dan te moeten bekennen dat ik een bril nodig had. Ik heb nu trouwens een rode, maar ik kan er nu geen foto van opzetten. (:
Normality is a paved road: it's comfortable to walk, but no flowers grow on it.