Jep, vrienden die ver weg wonen. Die heb ik genoeg –en nee dat moest niet zo cheesy en opvallenddoenerij-‘ig klinken als dat het waarschijnlijk overkomt nu ;____;-. Mensen die ik op wonderbaarlijke en geweldige wijze heb leren kennen en waar ik trots op ben dat zij een onderdeel van mijn leven uitmaken. Dat ze ver weg wonen houdt het op de een of andere manier spannend en heel avontuurlijk en ontzettend geweldig als ik ze eindelijk weer zie, maar aan de andere kant is het ontzettend klote als je ze mist of als er iets ergs is…
Een kennis van me zit er helemaal doorheen en ik vind het zo frustrerend en erg dat ik haar niet kan helpen. Niet zoals ik het zou willen tenminste. Aan haar reacties en dingen die ze online post kan ik gewoon zien dat ze iemand nodig heeft die haar écht begrijpt en die haar gewoon helemaal uit laat huilen en laat gaan in haar verdriet. Het probleem is enkel dat ze op dit moment niet zo iemand om haar heen heeft. Ze is bi-polar en haar psych wil haar geen ‘re-fill’ voorschrijven. Ze zit al vanaf zaterdag zonder en het enige wat ik dan kan zeggen is:“Ik weet dat je het kunt… -afgezaagd geleuter-“ Ik vind het zo ontzettend erg dat ik er niet voor haar kan zijn en ik ben zo ontzettend kwaad op het feit dat zij weer in deze ellende moet belanden. Ze is afhankelijk van die medicatie en heeft het gewoon nodig.
En nu ben ik mezelf dus grandioos aan het opfokken om iets waar ik 1. Niets mee te maken heb. 2. Niets aan kan doen.
Fijn hé, vrienden die aan de andere kant van de wereld wonen!
(no_chears):W
En nu mag iemand me iets cheerfulls of leuks gaan zeggen, anders moet ik zo meteen ook nog huilen… Al zal er waarschijnlijk meer niemand echt actief zijn op het forum op dit moment ;________;
Een kennis van me zit er helemaal doorheen en ik vind het zo frustrerend en erg dat ik haar niet kan helpen. Niet zoals ik het zou willen tenminste. Aan haar reacties en dingen die ze online post kan ik gewoon zien dat ze iemand nodig heeft die haar écht begrijpt en die haar gewoon helemaal uit laat huilen en laat gaan in haar verdriet. Het probleem is enkel dat ze op dit moment niet zo iemand om haar heen heeft. Ze is bi-polar en haar psych wil haar geen ‘re-fill’ voorschrijven. Ze zit al vanaf zaterdag zonder en het enige wat ik dan kan zeggen is:“Ik weet dat je het kunt… -afgezaagd geleuter-“ Ik vind het zo ontzettend erg dat ik er niet voor haar kan zijn en ik ben zo ontzettend kwaad op het feit dat zij weer in deze ellende moet belanden. Ze is afhankelijk van die medicatie en heeft het gewoon nodig.
En nu ben ik mezelf dus grandioos aan het opfokken om iets waar ik 1. Niets mee te maken heb. 2. Niets aan kan doen.
Fijn hé, vrienden die aan de andere kant van de wereld wonen!
(no_chears):W
En nu mag iemand me iets cheerfulls of leuks gaan zeggen, anders moet ik zo meteen ook nog huilen… Al zal er waarschijnlijk meer niemand echt actief zijn op het forum op dit moment ;________;
Wie du mir, so ich dir.
... Maar het komt wel weer goed denk ik. Het is niet de eerste keer dat ze haar geen medicijnen meer willen geven om wat voor belachelijke reden dan ook.