Ik moet voor school een opstel schrijven over Charles Lindbergh
Charles Lindbergh is dus een man die in 33 uur over de Atlantische Oceaan vloog in zen eentje...
En we moesten er dus een verhaal rond verzinnen, ik kom af met dit;
Charles Augustus Lindbergh, een man met een missie
Mijn naam is Charles Augustus Lindbergh, ook wel gekend als The Lone Eagel
Ik was een man met een missie. Ik zou de eerste zijn die de Atlantische Oceaan over zou steken met mijn vliegtuig in 33 uur.
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, hoe fier ik was toen ik in New York mijn vliegtuig instapte onder luid gejuich van mijn vrienden en familie.
Het gaf een gevoel van trots en triomf omdat zoveel mensen in mij geloofde.
“Charles, beloof dat je voorzichtig zal zijn.”
Mijn vrouw, Anne, keek me met een betraand gezicht aan terwijl ze haar handen erg stevig om de mijne vouwde.
“Ik beloof het, mijn liefste.” Fluisterde ik voordat ik een kusje op haar voorhoofd drukte.
Het afscheid nemen viel me erg zwaar aangezien ik niet wist hoe mijn reisje zou aflopen.
Ik waaide nog een keer naar de pers voordat ik in mijn vliegtuig stapte.
Met trillende handen startte ik de motor, die brullend tot leven kwam.
De propeller begon op hoge snelheid te draaien en al snel steeg ik op tot hoog boven de wolken.
Opgelucht haalde ik adem, de eerste fase van mijn missie was vlekkeloos verlopen.
Het 6de uur van mijn reis, kreeg ik mijn eerste obstakel.
Ik vloog met mijn vliegtuig recht een zware storm in.
Verschillende bliksemschichten schoten naast The Spirit of St. Louis regelrecht de zee in.
De regen kletterde luid tegen het raam terwijl ik het vliegtuig door de storm probeerde te loodsen.
Snel wierp ik even een blik naar de woeste zee die net zo ontembaar leek als een wild paard.
De wind zorgde ervoor dat er veel sprake was van turbulentie, waardoor het hele vliegtuig hard begon te schommelen.
Nadat de storm enkelen uren later was gaan liggen, probeerde ik op mijn positieven te komen.
Ik had nog steeds geen spijt van mijn keuze omdat ik aan iedereen wilde bewijzen dat het mogelijk was om alleen in een vliegtuig de Oceaan over te steken.
Ik moest misschien wel 6000 kilometer afleggen, maar het was het waard.
Ergens was ik misschien wel overtuigd geweest dat in de toekomst meerdere mensen in een vliegtuig konden stappen en misschien langere afstanden konden overbruggen.
Tussendoor at ik soms een broodje dat mijn lieve Anne met veel liefde had klaargemaakt, of dronk ik wat van haar zelfgemaakte appelsiensap waar ik zo dol op was.
Een toiletbezoek was iets wat ik het minst graag deed.
Probeer jij maar eens in een fles te plassen terwijl je een vliegtuig moet besturen, het is niet handig.
Gelukkig voor mij, bleef het alleen maar bij plassen, anders zou ik me geen raad weten.
Toen ik na 33uur eindelijk op het vliegveld Le Bourget landde, was ik enorm moe.
Ik was opgelucht toen ik veilig en wel uit het vliegtuig stapte terwijl ik overspoeld werd door een hele grote lading pers en toeschouwers.
Enkele politieagenten, probeerde de menigte op een afstand te houden zodat ik even kon bekomen van de lange, vermoeiende reis die ik net had gemaakt.
Mijn oogleden voelden erg zwaar aan, maar desondanks, vond ik toch nog een beetje energie om een erg kleine toespraak te houden aan al de mensen die er waren.
“Ik wil het kleine aantal mensen bedanken dat in mij en mijn missie geloofden. Zo zie je maar dat alles echt mogelijk is als je er echt in gelooft. Ik voel gewoon dat er in de toekomst meerdere mensen over de Atlantische Oceaan zullen vliegen en ik denk zelfs op kortere tijd. Ook wil ik graag aan mijn vrouw, Anne Morrow, laten weten dat alles volgens plan verliep en dat ik nog steeds van haar en haar zelfgemaakte appelsiensap hou.”
Met een grote glimlach op mijn gezicht, liep ik weg van het kleine podium waar ik net nog had op gestaan.
Ik was nu volledig klaar om een nieuwe reis te maken, een reis naar dromenland.
Mijn naam is Charles Augustus Lindbergh, ook wel gekend als The Lone Eagel
Ik was een man met een missie. Ik zou de eerste zijn die de Atlantische Oceaan over zou steken met mijn vliegtuig in 33 uur.
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, hoe fier ik was toen ik in New York mijn vliegtuig instapte onder luid gejuich van mijn vrienden en familie.
Het gaf een gevoel van trots en triomf omdat zoveel mensen in mij geloofde.
“Charles, beloof dat je voorzichtig zal zijn.”
Mijn vrouw, Anne, keek me met een betraand gezicht aan terwijl ze haar handen erg stevig om de mijne vouwde.
“Ik beloof het, mijn liefste.” Fluisterde ik voordat ik een kusje op haar voorhoofd drukte.
Het afscheid nemen viel me erg zwaar aangezien ik niet wist hoe mijn reisje zou aflopen.
Ik waaide nog een keer naar de pers voordat ik in mijn vliegtuig stapte.
Met trillende handen startte ik de motor, die brullend tot leven kwam.
De propeller begon op hoge snelheid te draaien en al snel steeg ik op tot hoog boven de wolken.
Opgelucht haalde ik adem, de eerste fase van mijn missie was vlekkeloos verlopen.
Het 6de uur van mijn reis, kreeg ik mijn eerste obstakel.
Ik vloog met mijn vliegtuig recht een zware storm in.
Verschillende bliksemschichten schoten naast The Spirit of St. Louis regelrecht de zee in.
De regen kletterde luid tegen het raam terwijl ik het vliegtuig door de storm probeerde te loodsen.
Snel wierp ik even een blik naar de woeste zee die net zo ontembaar leek als een wild paard.
De wind zorgde ervoor dat er veel sprake was van turbulentie, waardoor het hele vliegtuig hard begon te schommelen.
Nadat de storm enkelen uren later was gaan liggen, probeerde ik op mijn positieven te komen.
Ik had nog steeds geen spijt van mijn keuze omdat ik aan iedereen wilde bewijzen dat het mogelijk was om alleen in een vliegtuig de Oceaan over te steken.
Ik moest misschien wel 6000 kilometer afleggen, maar het was het waard.
Ergens was ik misschien wel overtuigd geweest dat in de toekomst meerdere mensen in een vliegtuig konden stappen en misschien langere afstanden konden overbruggen.
Tussendoor at ik soms een broodje dat mijn lieve Anne met veel liefde had klaargemaakt, of dronk ik wat van haar zelfgemaakte appelsiensap waar ik zo dol op was.
Een toiletbezoek was iets wat ik het minst graag deed.
Probeer jij maar eens in een fles te plassen terwijl je een vliegtuig moet besturen, het is niet handig.
Gelukkig voor mij, bleef het alleen maar bij plassen, anders zou ik me geen raad weten.
Toen ik na 33uur eindelijk op het vliegveld Le Bourget landde, was ik enorm moe.
Ik was opgelucht toen ik veilig en wel uit het vliegtuig stapte terwijl ik overspoeld werd door een hele grote lading pers en toeschouwers.
Enkele politieagenten, probeerde de menigte op een afstand te houden zodat ik even kon bekomen van de lange, vermoeiende reis die ik net had gemaakt.
Mijn oogleden voelden erg zwaar aan, maar desondanks, vond ik toch nog een beetje energie om een erg kleine toespraak te houden aan al de mensen die er waren.
“Ik wil het kleine aantal mensen bedanken dat in mij en mijn missie geloofden. Zo zie je maar dat alles echt mogelijk is als je er echt in gelooft. Ik voel gewoon dat er in de toekomst meerdere mensen over de Atlantische Oceaan zullen vliegen en ik denk zelfs op kortere tijd. Ook wil ik graag aan mijn vrouw, Anne Morrow, laten weten dat alles volgens plan verliep en dat ik nog steeds van haar en haar zelfgemaakte appelsiensap hou.”
Met een grote glimlach op mijn gezicht, liep ik weg van het kleine podium waar ik net nog had op gestaan.
Ik was nu volledig klaar om een nieuwe reis te maken, een reis naar dromenland.
[ bericht aangepast op 25 april 2011 - 16:42 ]
Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.