Ik kan je niet zeggen hoe je ermee om moet gaan, dat kan niemand,iedereen gaat er anders mee om, sommigen gaan naar hun vriendinnen en huilen bij hun alles eruit, sommigen schrijven erover, toen mijn opa stierf en ook ervoor al, toen hij in het ziekenhuis lag, praatte ik er altijd over met mijn nichtje, we vertelden wat we dachten, voelden, hoopten en vreesden, en we weenden, véél. de eerste week na zijn dood samen met de familie, daarna met ons tweëen, zonder anderen erbij. Ik zette een foto van onze familie en zijn gedenkenisplaatje bij mijn bed en elke avond, voor een heel jaar lang pakte ik vlak voor het slapengaan de foto op, gaf er een kus op en tekende met mijn vingers een kruisje op zijn hoofd. Ik ben niet gelovig maar mijn moeder deed het ook altijd, het is een symbool dat je iemand wilt beschermen... En bijna elke avond zat ik te huilen, te denken aan hem, waarom hij weg was, of hij in de hemel zou zijn, want ookal geloofde ik er tevoren niet echt in, hij geloofde wel, en het deed me goed om te denken dat hij ergens, op een betere plaats, misschien voortleefde. Ik kon en kan nog altijd niet echt omgaan met het idee van 'helemaal weg zijn, niet meer bestaan'...
Ik denk dat wat ik probeer te zeggen is dat je moet proberen om op de een of andere manier je verdriet eruit te laten, op een manier waar jij je goed bij voelt...
veel sterkte <3
Love? No. I prefer cats.
