Zijn ogen waren bloedrood, zijn lichtblonde haren glansden in het licht van de halve maan. Mijn hart bonkte tegen mijn ribbenkast, en het geluid dat hij oppikte met zijn vleermuisgehoor deed hem bijna letterlijk watertanden. Ik kneep mijn ogen dicht toen zijn tanden zich in mijn slagader boorden, maar gesloten ogen konden de pijn niet tegenhouden. Ik krijste als vee dat weet dat het geslacht zou worden, en ik wist dat ik zou sterven.
Ik kreeg een wereld te zien die niemand ooit te zien kreeg, behalve wezens van mijn soort. Ik ontdekte de Aarde opnieuw, als iemand die na drieduizend jaar wakker word uit een coma. En hij was er.
Ogen die niet bloedrood waren, en een hart dat menselijker was dan het gemiddelde schaduwwezen, redden me.
Ze fluisterden me in niet te sterven, te overleven, in een wereld voor wie ik dood was.
plotselinge inspi-bron. geen twilightverhaal, wel de nodige vamps... maybe...
doen?
[ bericht aangepast op 14 april 2011 - 21:13 ]
A punk rock song won't ever change the world, but I can name a couple that changed me.
