Ik hoefde maar te rennen om de pijn in mijn hart te vergeten, maar dat soort pijn lijkt nu minder erg. Nu lijkt mijn hart te vergaan, terwijl het toen alleen een schaafwond had.
Het voelt alsof ik diep vanbinnen aan stukken word gescheurd, alsof mijn hart word verteert door eeuwig brandend vuur. Alsof mijn ziel geroosterd word, alsof ikzelf vastgebonden zit en alleen maar toe kan kijken. En het verschrikkelijke is dat ik niets kan doen. Ik kan je daar alleen maar zien liggen, terwijl ik weet dat je dit niet kúnt overleven. Ik zie je daar liggen, zwakjes ademend, vechtend tegen een naderende dood.
Ik kan alleen maar naar je kijken, in de verschrikkelijke wetenschap dat je dag niet halen zult, ik kan enkel kijken terwijl de zoveelste dokter het zoveelste slangetje op je aansluit.
Het doet zo afgrijselijk veel pijn. Mijn hele leven leef ik al met het vage besef van de dood op de achtergrond, altijd hoor je de nieuwsberichten over de zoveelste tornado, altijd lees je boeken over de duizenden slachtoffers van de tweede wereldoorlog.
Maar dat waren verhaaltjes op de achtergrond. Verhalen die zo ver weg leken te zijn, dat je gewoon door leeft. Verhalen die je raken, diep binnenin je, gaan altijd over één persoon, dat ene meisje dat je niet kunt vinden temidden van een oorlog. Nee, de dood was nooit ver weg, hij was er altijd, als een schim op de achtergrond van je bestaan. Schimmen doen geen zeer, maar schimmen worden op een dag naar de voorgrond getrokken. Dat wist ik, maar hier was ik niet op voorbereid.
Ik was nooit bang geweest om dood te gaan. Ik dacht altijd dat ik nog jaren voor de boeg had, zodat ook mijn dood niet meer dan een vaag besef werd. Ik besef nu dat er iets is dat veel erger is dan je eigen dood.
De dood van de persoon waar je van houd. De dood van de persoon die er altijd voor je was, de dood van de persoon die meer waard lijkt te zijn dan je eigen leven.
En ik kan hier alleen maar zitten, je hand vasthouden en kijken hoe het leven uit je wegglijd.
wat vinden jullie?
A punk rock song won't ever change the world, but I can name a couple that changed me.
