Mijn vader.
Ik had vandaag ruzie met mijn zus omdat mijn hond het in huis had gedaan en ze wilde niet meer helpen opruimen.
Maar ik vind dat harstikke vies en wilde het gelijk opruimen.
Maar mijn zus zei: 'Wacht gewoon tot papa thuis is.'
Toen kregen we ruzie. En ik heb haar geslagen.
Zegt mijn pa toe net tegen me: 'Heb jij Naomi geslagen?'
Ik zeg: 'Ja.'
'Wat hebben we daar over afgesproken?' vroeg mijn pa gelijk.
'Dat ik het niet zou doen,' zei ik.
'Waarom deed je het dan?' vroeg hij.
Ik: 'Omdat ik boos was.'
'Dat doe jij voortaan gewoon niet meer,' zei hij.
Ik: 'Nee zij mag mij wel kwetsen.' Want mijn zus heeft een stel dingen gezegd die mijn kwetste en dat weet ze. 'Maar dat maakt jou niks uit want ik heb toch geen hart!'
Dus ik doe de deur voor zijn gezicht dicht.
Hoor ik hem tegen zichzelf zeggen: 'Het zal wel.' En hij loopt weg.
En zo gaat het altijd: Ik krijg altijd de schuld en mijn zus niet.
Echt waar, als mijn ouders ooit gaan scheiden (wat gelukkig nog langer al niet zou zijn) Dan weet ik al bij wie ik wil wonen 
"Ignite, my love. Ignite."
