Voor school hebben ze voor de derdejaarsleerlingen een Reis- en projectweek. In die ene week gaat de leerling naar een bepaald land (Rome, Barcelona, Parijs, Tsjechië etc.). Ik kreeg een brief waarin stond welke keuze ik moet maken, naar welk land ik toe moet gaan. Ik, zo enthousiast toen ik was, streepte Rome aan en gaf het aan mijn vader zodat hij het kon doorlezen en het snappen. Hij tekende zijn handtekening op het stukje papier en kopieerde mijn paspoort als bewijs, of zo iets.
Nu, twee maanden verder zegt mijn moeder dat ik niet ernaar toe mag gaan, niet naar Italië met de klas. Dat er duizenden dingen kan gebeuren in het vliegtuig, op het vliegveld en in de stad Rome zelf. Ze wilt niet dat ik tussen de “wereldse mensen” zit en waarschijnlijk –dat denk ik dan- ontvoerd word of iets dergelijks. Ze belt de vrouw op die voor de reis zorgt, en zegt dat ik er niet naar toe moet gaan. Mijn moeder weet niet in welke klas en waar ik naar toe ga, dus het was nogal vaag voor de vrouw.
Nu op school komt de vrouw naar me toe en zegt dat ik móet gaan. De vlucht is al geboekt, het hotel is gereserveerd en ze kan niet één twee drie iemand anders erin proppen en mij thuis laten blijven. Zij gunt me de kans, haar woorden niet de mijne, om naar het buitenland te gaan en het laatste weekje met mijn vriendinnen door te brengen (ik verhuis eind zomervakantie).
Nu zegt mijn moeder dat het mijn schuld is. Dat ik dom ben en dat ik impulsief handelde. Dat zij het eerst moest lezen, dat heeft ze ook gedaan, en haar mening moest uiten. Ze zegt dat het geldverspilling is, een weekje naar Rome. Ze beschuldigt mij dat 300,- weg is en dat ze ook nog 150,- moet betalen om me in NL te laten blijven.
En nu weet ik niet meer wat ik moet doen.
Zoals de oude Hawaiianen altijd zeiden: Als je troebel water met rust laat, wordt het vanzelf helder.
