Een paar dagen geleden had ik een heel agressief eczeem (tenminste, ik dacht dat het eczeem was) van rode zwerende en ontstoken bulten op mijn beide benen. Het begon 3 dagen geleden ‘s avonds met een rode vlek, die pijn deed. Eergisteren avond is het zo erg geworden dat ik toch maar naar de huisarts wilde gaan gistermorgen. Ik ben helemaal niet van doktersbezoeken en alles, maar ik wist gewoon dat ik hier zelf niets meer aan kon doen, dus ben ik toch maar gegaan.
Ik kwam daar binnen, heb mijn zegje gedaan, de dokter werd stiller en stiller, heeft er 1 tel naar gekeken, zei dat ik ‘Erythema Nodosum’ heb en heeft me daarna doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ik twee uur later al terecht kon voor een afspraak bij de dermatoloog (huidspecialist). Daarna, nadat hij die afspraak voor me gemaakt probeerde hij weer heel cool te doen en wenste hij me succes die middag. Naja, ik dus richting huis lopen, wat maar amper ging, omdat die plekken zo ontzettend veel pijn doen. Toen heeft mijn moeder me naar het ziekenhuis gebracht.
Ik moest daar op een stoel gaan liggen, zodat de dermatoloog ernaar kon kijken. Hij keek ernaar en ging me helemaal uitleggen wat ‘Erythema Nodosum’ dan precies is. Het is dus een reactie op mijn auto-immuunsysteem. En toen ze de Dermatoloog dat het door vanalles kon komen. Zijn letterlijke woorden:’Ja het kan vanalles zijn. Van Tuberculose, trombose tot longkanker. Als we niets vinden, is het meestal niets of iets kleins, maar anders.. Ja. Nu ga ik even een stukje van je huid wegsnijden om te onderzoeken.” Dus. Dan lig je daar en denk je ook van ‘wtf’ en nu snap ik ook wel waarom die huisarts van me zo raar deed. Aangezien mijn vader 15 jaar kanker heeft gehad, en hij waarschijnlijk vetbang is dat ik dat nu ook heb. Wat vast wel niet zal overigens. Maar, dus daarna werd mijn been ineens geperforeerd en kreeg ik steunkousen aan. Ik moest bloed laten prikken en over twee weken krijg ik uitslag.
Mijn benen doen zo’n pijn dat ik maar met tijden kan lopen. Ik heb zware pijnstillers omdat ik het anders echt niet uithoud. En dat alles, terwijl ik een paar dagen geleden nog helemaal niets had? Echt helemaal niet! En ik kan dat zo niet hebben. Ik raak er serieus gefrustreerd van. Ik ben helemaal gezond, heb alleen pijn en kan nu helemaal niets. Terwijl ik niet stil kan zitten of rustig aan kan doen. En ja, ik weet dat dat niet voor niets gebeurd en dat het nu de bedoeling is dat ik rustig aan ga doen.. Maar dat vind ik zo niet leuk
.
Oké, dit was mijn gezeur, want ik voelde me even zielig, sorry
. Respect voor de mensen die het helemaal gelezen hebben :’D.
Edit: Dit is echt niet leuk meer. Ik ga echt kapot van de pijn en begin die vlekken nu ook al op mijn armen te krijgen. Ik wil gewoon dat het stopt, ik word er echt helemaal gek van. Als ik pech heb duurt het sowieso nog 6 weken voor het voorbij is.. *,*
Ik kwam daar binnen, heb mijn zegje gedaan, de dokter werd stiller en stiller, heeft er 1 tel naar gekeken, zei dat ik ‘Erythema Nodosum’ heb en heeft me daarna doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ik twee uur later al terecht kon voor een afspraak bij de dermatoloog (huidspecialist). Daarna, nadat hij die afspraak voor me gemaakt probeerde hij weer heel cool te doen en wenste hij me succes die middag. Naja, ik dus richting huis lopen, wat maar amper ging, omdat die plekken zo ontzettend veel pijn doen. Toen heeft mijn moeder me naar het ziekenhuis gebracht.
Ik moest daar op een stoel gaan liggen, zodat de dermatoloog ernaar kon kijken. Hij keek ernaar en ging me helemaal uitleggen wat ‘Erythema Nodosum’ dan precies is. Het is dus een reactie op mijn auto-immuunsysteem. En toen ze de Dermatoloog dat het door vanalles kon komen. Zijn letterlijke woorden:’Ja het kan vanalles zijn. Van Tuberculose, trombose tot longkanker. Als we niets vinden, is het meestal niets of iets kleins, maar anders.. Ja. Nu ga ik even een stukje van je huid wegsnijden om te onderzoeken.” Dus. Dan lig je daar en denk je ook van ‘wtf’ en nu snap ik ook wel waarom die huisarts van me zo raar deed. Aangezien mijn vader 15 jaar kanker heeft gehad, en hij waarschijnlijk vetbang is dat ik dat nu ook heb. Wat vast wel niet zal overigens. Maar, dus daarna werd mijn been ineens geperforeerd en kreeg ik steunkousen aan. Ik moest bloed laten prikken en over twee weken krijg ik uitslag.
Mijn benen doen zo’n pijn dat ik maar met tijden kan lopen. Ik heb zware pijnstillers omdat ik het anders echt niet uithoud. En dat alles, terwijl ik een paar dagen geleden nog helemaal niets had? Echt helemaal niet! En ik kan dat zo niet hebben. Ik raak er serieus gefrustreerd van. Ik ben helemaal gezond, heb alleen pijn en kan nu helemaal niets. Terwijl ik niet stil kan zitten of rustig aan kan doen. En ja, ik weet dat dat niet voor niets gebeurd en dat het nu de bedoeling is dat ik rustig aan ga doen.. Maar dat vind ik zo niet leuk
.Oké, dit was mijn gezeur, want ik voelde me even zielig, sorry
. Respect voor de mensen die het helemaal gelezen hebben :’D.Edit: Dit is echt niet leuk meer. Ik ga echt kapot van de pijn en begin die vlekken nu ook al op mijn armen te krijgen. Ik wil gewoon dat het stopt, ik word er echt helemaal gek van. Als ik pech heb duurt het sowieso nog 6 weken voor het voorbij is.. *,*
[ bericht aangepast op 7 jan 2011 - 15:39 ]
Wie du mir, so ich dir.
