Als je me echt zou kennen, zou je weten dat ik vanaf mij 8ste tot rond mijn 13e zwaar depressief ben geweest, ik elke dag hoopte dat ik niet meer wakker zou worden, iedere morgen diepberoefd was dat ik er nog was. Ik gepest werd op de basisschool, ze zeiden dat ik niks goed kon, lelijk was, dom, idioot, ze me hate, dat ze me zouden vermoorden, in elkaar zouden slaan. En dat ook hebben gedaan. Ik niemand durfde te vertrouwen. Ik bang ben voor mijn ouders, dat ik hun pijn doe, voor het feit dat ik besta, dat ik hun pijn doe omdat ik zelf pijn heb. Ik 3 vriendinnen hebben die in de problemen zitten, en het voelt alsof het allemaal mijn schuld is, dat ik hun nu niet durf te vertellen hoe ik me egt voel, bang dat ze me stom gaan vinden, me laten vallen net zoals alle andere 'vrienden' hebben gedaan. Ik geen een keer in de spiegel kan kijken zonder dat ik mezelf haat. Ik wel raar die en gestoord, alsof ik heel de wereld aan zou kunnen, maar dat ik vinden 24/7 huil. Dat ik doe alsof het me niks kan schelen maar 's avonds me afvraag waar ik nou weer mee bezig ben. Dat ik vroeger iedere dag met een mes aan mn keel stond, klaar om een einde eraan te maken, maar het niet heb gedaan omdat ik weet dat God van me houdt, als enige op deze wereld. Dat ik bang ben dat niemand me leuk vind, dat ik niet zo maar met iemand durf te praten, bang wat ze van me vinden, me ook stom zullen vinden. Dat ik een jongen amper durf aan te kijken, bang dat hij me lelijk & dik vind. Dat ik elke dag weer denk dat iedereen uit mijn omgeving me haat. Wat mijn vriendinnen ook zeggen. Dat ik mijn vriendinnen pas sinds een tijd mijn verhaal heb verteld, maar dat ze het zo ongeveer negeren en verwachten dat ik altijd voor hun klaar zal staan, ondanks het feit dat ik er door heen zit, ik elke avond huil in bed. Ik er binnen kort helemaal door heen zit,
ik zal instorten als het zo doorgaat...
En dan weet je nog geen eens alles van me...
[ bericht aangepast op 21 feb 2011 - 20:26 ]
probeer me niet te begrijpen, hou gewoon van me!