Nou kijk, het begon zo:
Ik was een meisje die op een gegeven moment niet meer bij haar ouders kon wonen door bepaalde redenen.
Ik had toen al meer dan 1 jaar met een hele lieve jongen (tenminste, dat dacht ik), en stelde voor dat ik daar gewoon kon wonen.
Toen alles was geregeld, was ik erg opgelucht en blij.
Totdat ik ontdekte dat hij vreemging.
Aangezien ik niks kon doen, ging ik er maar over nadenken over wat ik fout gedaan had.
Na veel denken was mijn conclusie dat ik niet goed genoeg voor hem was, dus ik probeerde zo leuk en mooi mogelijk voor hem te zijn.
Maar tevergeefs.
Ik betrapte hem steeds meer op andere meisjes die hem "schatje" noemden enzo.
Hij zei dat het mijn schuld was want ik ging ook vreemd zei hij.
Dat klopt voor geen meter. Ik praat zelfs amper met jongens, alleen voor hem.
Ik ben dankzij hem veel vrienden kwijtgeraakt.
Maarja, laten we maar even tot mijn punt komen; Hij heeft dus nu met ongeveer 4 andere meisjes verkering, en ik kan het niet aanzien hoe hij dat doet, want ik krijg die kans niet.
Ik zie hem elke dag, dus kan ik mijn woede bijna niet meer inhouden waardoor ik een beetje gek lijk.
Great, nu denken zijn ouders dat ik gek ben, en nu moet ik weg naar een kütcrisisopvang.
HOE GENAAIT IS DAT DAN?
tjeez, hoe egoïstisch kan je zijn joh?
Sorry, moest er even uit.
Wat moet ik nu doen? =[
[ bericht aangepast op 16 nov 2010 - 11:14 ]
Hated by many, confronted by none!